Ελένη Χατζίδου- Ετεοκλής Παύλου: Οι κρίσεις πανικού και το ατύχημα

Ωστόσο, τόσο η Ελένη Χατζίδου όσο και ο Ετεοκλής Παύλου, στο παρελθόν έχουν βιώσει δύσκολες καταστάσεις τις οποίες κατάφεραν να αντέξουν και να ξεπεράσουν έχοντας πίστη στο Θεό.

-Ελένη, βίωσες επί πολύ μεγάλο διάστημα κρίσεις πανικού. Φαντάζομαι ήταν πολύ δύσκολο. Τι αντιλήφθηκες ότι στο προκάλεσε και πώς το αντιμετώπισες;

«Οι κρίσεις πανικού είναι ένα πολύ δυσάρεστο και συνεχές συναίσθημα, το οποίο σε καθηλώνει σε μια στάσιμη κατάσταση, η οποία επιδεινώνεται διαρκώς, αν δεν του δώσεις τη σημασία που πρέπει. Πιστεύω πως ήταν το ξέσπασμα του εαυτού μου απέναντι στο συσσωρευμένο άγχος το οποίο είχα, για μεγάλο διάστημα, για διάφορους λόγους. Η αντιμετώπιση του σίγουρα ήταν πολύ δύσκολη. Πρώτα ίσως στραφείς στη βοήθεια ενός ειδικού, αλλά και εκείνος θα σου πει πως η περισσότερη δουλειά γίνεται με εσένα και τον εαυτό σου».

-Μου έκανε εντύπωση ότι τόνισες πως επί έξι μήνες με τα χάπια ήσουν σαν σε καταστολή. Είναι τρομακτικό...

«Είναι τρομακτικό, γιατί νιώθεις ότι χάνεις τη ζωή σου και δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, κάτι που στην πραγματικότητα είναι αλήθεια, όμως, μπορείς να το δεις ως μια δοκιμασία. Μια δοκιμασία που στη βάζει ο ίδιος σου ο εαυτός και αν βγεις απ' αυτήν, τότε σίγουρα θα αλλάξει ο τρόπος που βλέπεις τα πάντα στη ζωή».

-Τι αντιστοίχως θα πρότεινες σε έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει κρίσεις πανικού;

«Χρειάζεται πολλή πολλή δουλειά με τον ίδιο σου τον εαυτό. Η βοήθεια του ειδικού μπορεί να βοηθήσει για να ανακαλύψεις τρόπους ώστε να κάνεις εσωτερική δουλειά με τον εαυτό σου. Όμως, μόνο εσύ μπορείς -και πρέπει- να τα βάλεις όλα κάτω και να αναρωτηθείς τι είναι αυτό που δεν σε αφήνει να χαρείς, να χαλαρώσεις. Τι είναι αυτό που σου προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα και πώς θα δεις τη ζωή μόνο από τη θετική της πλευρά...».

-Ετεοκλή, παρακολούθησα την εξομολόγηση στο «dot», που μεταξύ άλλων μιλώντας για τον ακρωτηριασμό του ποδιού σου είπε;: «Μόνο και μόνο το συναίσθημα ότι πεθαίνεις είναι πολύ τρομακτικό». Από πού άντλησες τη δύναμη να προχωρήσεις και να αφήσεις πίσω αυτό τον εφιάλτη;

«Το συναίσθημα του θανάτου είναι κάτι που το ζεις μόνο μία φορά στο τέλος της ζωής σου. Για όσους έφτασαν πολύ κοντά και είχαν την ευλογία να το ζήσουν, είναι ένα συναισθηματικό φορτίο που θα πρέπει να κουβαλάνε πάντα μαζί τους. Ένα φορτίο που δεν ξέρω αν μπορούν να αντέξουν οι ανθρώπινες πλάτες. Τις πλάτες αυτές μπορεί να τις δυναμώσει μονάχα η πίστη μας στον Θεό. Για εμένα αυτό έπαιξε βασικό ρόλο στην αντιμετώπιση αυτού του εφιάλτη, όπως επίσης και η προσφορά. Προσφέροντας αγάπη και φροντίδα, όπως εσύ νιώθεις, επουλώνεις τις πληγές σου πολύ πιο γρήγορα. Έχοντας δυναμώσει ψυχικά με όλα τα παραπάνω έρχεται η ανάγκη να διαβάσεις βιβλία με τα οποία εσύ νιώθεις καλά (σ.σ. για εμένα αυτά είναι τα βιβλία Ψυχολογίας). Είναι ένας τρόπος να φέρεις μια ισορροπία και στο μυαλό σου που το έχει άμεση ανάγκη. Φυσικά, όμως, η στήριξη της οικογένειας και των δικών σου ανθρώπων είναι αυτή που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση ενός τέτοιου προβλήματος».

-Τι θεωρείς πως σου προσέφερε αυτή η οδυνηρή εμπειρία;

«Η εμπειρία από μόνη της μου προσέφερε μόνο αρνητικά συναισθήματα, όπως ατελείωτο πόνο και θλίψη, οργή, στενοχώρια και απελπισία. Όλα αυτά τα συναισθήματα όμως θέλησα να τα πάρω και να τα κάνω ευλογία και ευγνωμοσύνη, όπως επίσης και ανάγκη για μια πιο ουσιαστική και ευλογημένη ζωή. Για να φτάσεις από την πρώτη εικόνα στη δεύτερη, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο και πρωτόγνωρο ταξίδι, το οποίο αν θες να ζήσεις πρέπει να το διανύσεις», είπαν στο 7 μέρες tv.