Η Ρούλα Πατεράκη εξομολογείται: «Θυσίασα όλη μου την περιουσία»

Η δημοφιλής σκηνοθέτις μίλησε, λοιπόν, στην Έρη Βαρδάκη και αναφέρθηκε στα παιδικά της χρόνια, στους γονείς της και στο ότι «έχει σπάσει τα μούτρα της».

Κυρία Πατεράκη, μιλήστε μου για την παράσταση «Βάκχες» του Χρήστου Σουγάρη, στην οποία πρωταγωνιστείτε.

«Δεν πρωταγωνιστώ. Κοιτάξτε, πρόκειται νια το γνωστό έργο του Ευριπίδη. Ο Χρή­στος Ιουγάρης είναι ένας νέος σκηνοθέ­της, δυναμικός, πολύ καλός. Δουλέψαμε εφέτος μαζί στο έργο του Ιάκωβου Κα­μπανέλλη "Ο δρόμος περνά από μέσα". Γνωριστήκαμε, με συμπάθησε και θέλη­σε να ξαναδούλεψει μαζί μου, φαίνεται. Στη ροή του έργου ενέταξε ένα ποίημα της Κατερίνας Γώγου. Αυτό απαγγέλλω. Δέχτηκα γιατί σκεφτόμουν ότι θα ήταν κάτι μικρό, ότι δεν θα εκτιθόμουν πολύ. Υπάρχει και ο κορωνοϊός, βλέπετε. Εχω σοβαρά προβλήματα υγείας και είμαστε 19 άνθρωποι στον θίασο. Και ενώ ουσισ,-σπκά λέω ένα ποίημα, βρίσκομαι διαρκώς πάνω στη σκηνή. Εν πάση περιπτώσει, οι συνάδελφοι είναι καλοί. Εχουμε μια αρ­μονική σχέση. Βλέπω τη χαρά τους. Νο­μίζουν ότι το θέατρο είναι μια τέχνη με μέλλον και δεν ομιλώ. Δεν θέλω να τους μεταδώσω την απαισιοδοξία μου. Και χαίρομαι πολύ νια τον Χρήστο. Φέρει κά­τι από αυτούς τους παλιούς σκηνοθέτες. Εχει έναν πόνο για τους ηθοποιούς του».

Γιατί τότε απορρίπτετε τη λέξη «σκηνοθέτις»;

«Γιατί ατύχησα και εγώ ως σκηνοθέτις. Υπέπεσα σε υπερβολές. Οσο πιο μικρή ήμουν τόσο χειρότερα πράγματα έκανα. Ομιλώ για το κομμάτι των σχέσεων. Δεν με ένοιαζαν καθόλου οι άνθρωποι, δεν με ένοιαζε να είμαι σχετικά απάνθρωπη. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό ήταν μια φιγούρα. Θα μπορούσα να έχω φτάσει στα ίδια αποτελέσματα από άλλον δρόμο. Αλλά ήμουν μικρή και ανυπόμονη. Πλέον θεωρώ ότι ένας σκηνοθέτης πρέπει απα­ραιτήτως να έχει περάσει από τη βάσανο της σκηνής νια να δικαιούται να ομιλεί. Πολλά από αυτά που πέτυχα στη σκηνο­θεσία τα πέτυχα γιατί ήταν ο ηθοποιός γυμνασμένος μέσα μου. Αυτό που λένε μέτριος ηθοποιός αλλά καλός σκηνοθέτης δεν υπάρχει. Πολλές φορές οι άνθρωποι που παίζουν έχουν σημαντικότερες ιδέες από εκείνους που σκηνοθετούν».

Το θέατρο σας διάλεξε ή το διαλέξατε;

«Ούτε το ένα συνέβη ούτε το άλλο. Το επέλεξαν οι γονείς μου. Αποκαλύφθηκε σε μια σχολική γιορτή ότι είχα ταλέντο. Είπα ένα ποίημα και κατέστρεψα τη γιορ­τή, γιατί κανείς δεν ήθελε να ακούσει κανέναν άλλον μετά. Ο διευθυντής του σχολείου έπιασε τους γονείς μου. "Μην το αδικήσετε το παιδί". Δέκα ετών βρέθη­κα στη δραματική σχολή - μήπως ήξερα και τι ήταν; Αρχισα να παίζω πόλο, νωρίς. Δεν πήγαινα στα πάρτι όπως τα δια, δεν έκανα παρέες. Επρεπε να πάω στο κομμωτήριο να χτενιστώ γιατί είχα βραδινή. Οι γονείς μου ήταν αστοί, μορφωμένοι και κάπως επέβαλαν να φεύγω από το σχολείο όταν χρειαζόταν. Τα άλ­λα παιδιά με κοίταζαν με στραβό μάτι. Ενιωθα μοναξιά. Ξέρετε πώς είναι τώρα τα παιδιά. Και έλεγα άτι για όλα τα δεινά μου φταίει το θέατρο».

Αργότερα όμως δεν νιώσατε ξεχωριστή;

«Ξεχωριστή από τους άλλους ανθρώπους; Ποτέ. Ούτε τρεφόμουν από το χειροκρότημα. Μάλιστα ήμουν από τους πρώτους, μη σας πω η μόνη, που σε κάποιες παραστάαεις απαγόρεψα στους ηθοποιούς να υποκλίνονται».

Ακολούθησε μια πολύ τολμηρή πορεία...

«Αρτό είναι γεγονός. Το παραδέχομαι: Εχω σπάσει τα μούτρα μου. Και δεν θα έπρεπε να το κάνω».

Γιατί το λέτε αυτό;

«Κυρίως για οικονομικούς λόγους. Θυσί­ασα όλη μου την περιουσία. Πολλά χρή­ματα για ιδέες και επιθυμίες. Θα έπρεπε να έχω περισσότερο μυαλό, θα έπρεπε να κρατήσω κάποια πράγματα για τις δύσκο­λες ημέρες που θα έρχονταν. Να έχω ένα απόθεμα να κάνω σήμερα τη δουλειά μου όπως θέλω. Να μην είμαι αναγκασμένη να τρέχω στον έναν και στον άλλον παραγωγό. Να μην κάνω συμβιβασμούς».

Κάνατε όμως μικρούς συμβιβασμούς...

«Μεγάλους έκανα. Δεν μου έχει αρέσει κάτι εύκολα από αυτά που έχω κάνει με τρίτους. Και το λέω χωρίς να υποτιμώ κα­νέναν. Αλλά υπάρχει τεράστια διάσταση γιατί το τι νιώθω εγώ ότι είναι θέατρο και τι οι άλλοι».

Η αλήθεια είναι ότι σε αυτή την πορεία συναντήσατε πόλεμο...

«Το θέατρο για μένα είναι τέχνη πολεμική. Στην κορυφή θέλει στρατηγούς και όχι πολιτικούς. Οσο για τον πόλεμο, ακόμα τον συναντώ. Είδατε να έχω κάποια θέ­ση πουθενά;».

Ισως όμως και εσείς δεν Θελήσατε ποτέ πάρε-δώσε με την εξουσία...

«Μα αυτό 6εν θα έπρεπε να είναι απα­ραίτητη προϋπόθεση. Η εξουσία δεν Ηα έπρεπε να ξεχωρίζει κάποιους ανθρώπους που της είναι χρειαζούμενοι;», είπε στο Βήμα.