Γιώργος Περρής: Το βίαιο διαζύγιο των γονιών του που τον σημάδεψε

Κι όμως, παρά την έμφυτη συστολή του, για τη μουσική έχει αναλάβει μεγάλα ρίσκα, έχει γίνει, όπως λέει, λιοντάρι.

Αυτό το τελευταίο είναι αυταπόδεικτο κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή. Ο γνωστός ερμηνευτής μίλησε για το ξεκίνημα του στην Ελλάδα και για τον λόγο που ξαφνικά έφυγε, αλλά και για το δύσκολο διαζύγιο των γονιών του.

Το ξεκίνημά σας στην Ελλάδα ήταν πολύ φιλόδοξο. Ξαφνικά, όμως, σας χάσαμε. Φύγατε. Γιατί;
«Ξεκίνησα μικρός. Ο πρώτος μου δίσκoς κυκλοφόρησε όταν ήμουν 20 ετών. Δεν είχα ακόμα κατασταλάζει μέσα μου τι θέλω να κάνω. Πόσο μάλλον να το επιβάλω στους γύρω μου ή στις δισκογραφικές. Μετά λοιπόν έκανα έναν δεύτερο σε άλλη εταιρεία και βρέθηκα εγκλωβισμένος. Ηταν σαν κανένας να μην ήθελε να ασχοληθεί μαζί μου. Μπορεί να έφταιγα κι εγώ. Με τα χρόνια το σκέφτομαι. Πάντως, τότε εκείνο που εισέπραττα ήταν ότι δεν ήξεραν τι να με κάνουν. Ετσι, μου ήρθαν μια-δυο ευκαιρίες από το εξωτερικό, τις οποίες κυνήγησα. Θυμάμαι πάντα αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Ελληνες. Οτι η τύχη είναι μια πολύ ωραία κοπέλα όταν έρχεται μπροστά σου, αλλά πρέπει να την αρπάξεις αμέσως γιατί αν γυρίσει πίσω θα δεις ότι είναι μια φαλακρή, άσχημη γριά. Οπότε ήθελα να αρπάξω την ευκαιρία που μου δόθηκε. Κι έτσι ξεκίνησα τα ταξίδια μου το 2009. Μετά το ένα έφερε το άλλο. Οι υποχρεώσεις μου έγιναν τόσες πολλές που δεν προλάβαινα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Οταν κάναμε με τον Μάριο Φραγκούλη την «Κιβωτό», το 2016, αποφάσισα ότι κάθε χρόνο θέλω οπωσδήποτε να επιστρέφω στην Ελλάδα και να καταθέτω αυτό που είμαι και αυτό που έχω αποκομίσει. Δεν έγινε, πάντως, κάτι μαγικό ή εξωπραγματικό. Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι χρειάστηκαν πάρα πολύ σκληρή δουλειά, ατελείωτες ώρες κόπου και ιδρώτα, υπομονής και επιμονής. Τίποτα δεν μου χαρίστηκε και δεν ήρθε ως δεδομένο, έπρεπε να παλέψω ξανά και ξανά και να χτυπήσω άπειρες πόρτες για να ανοίξει ένα μικρό παραθυράκι. Υπήρξαν περίοδοι όπου δεν πήρα πίσω ούτε το 1/10 απ' όσα είχα σπείρει».

Τι εννοείτε ότι δεν ήξεραν τι να σας κάνουν;
«Μου ζητούσαν να πάω σε ένα ρεπερτόριο που εγώ ενστικτωδώς ήξερα ότι δεν μου ταίριαζε, όμως δεν μπορούσα να το εκφράσω σωστά. Εχω κι ένα ελάττωμα το οποίο προσπαθώ να αποβάλω όσο περνούν τα χρόνια. Εχασα πολύ χρόνο προσπαθώντας να είμαι αρεστός σε όλους. Είχα την ανάγκη να με αγαπήσουν όλοι. Κι αυτό με έκανε να μην μπορώ να πω όχι. Παρότι άκουσα το ένστικτο μου και δεν πήγα στη νύχτα, στο εύκολο τραγούδι, υπήρξε ένα κρίσιμο σημείο όπου θα μπορούσα να είχα παρασυρθεί. Είμαι πολύ χαρούμενος που τελικά το απέφυγα. Γι’ αυτό οφείλω μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Μάριο Φραγκούλη, ο οποίος με συμβούλευσε να μην ακούω κανέναν. Ούτε την εταιρεία μου, ούτε τον μάνατζερ μου, ούτε την οικογένεια, ούτε τους φίλους, ούτε ακόμα κι εκείνον. Μου είπε «θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα κάνεις αυτό που εσύ θέλεις, γιατί μόνο εσύ ξέρεις καλύτερα». Ηταν σαν να μου έδωσε κάποιος δύο χαστούκια και να συνήλθα από μια ανασφάλεια που με ταλαιπωρούσε».

Πότε θεωρείτε ότι συνειδητοποιήσατε πρώτη φορά το ταλέντο σας;
«Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Είναι ένας από τους μεγάλους γρίφους της ζωής μου: αν εγώ επέλεξα τη μουσική ή η μουσική εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δεν ήθελα τίποτε άλλο εκτός από το τραγούδι. Η μουσική ήταν η απάντηση στο πολύ δύσκολο διαζύγιο των γονιών μου. Χώρισαν όταν ήμουν 4 ετών, ήταν ένα πραγματικά πολύ βίαιο διαζύγιο. Χωριστήκαμε εγώ και ο αδελφός μου, εκείνος πήγε να μείνει με τον πατέρα μας κι εγώ με τη μητέρα μας. Ηταν ένα γεγονός τραυματικό που άλλαξε όλη την κατεύθυνση της ζωής μου. Ο μοναδικός τρόπος που είχα για να εξισορροπήσω όλο αυτό ήταν το τραγούδι. Κι αυτό με τα χρόνια δεν έφυγε», είπε στο Gala.