Μίκι Ρουρκ: «Δε μπορώ να δίνω τα πάντα και να μου χαλάνε ό,τι έχω φτιάξει»

Μια παραδοχή που αποδεικνύει ότι ο διάσημος σταρ δεν μάσησε τα λόγια του -και όχι μόνο για την πολιτική- αφού η ειλικρίνειά του είναι τουλάχιστον περιβόητη στο Χόλιγουντ.

«Αλήθεια, δεν φοβηθήκατε ότι θα χτυπήσετε σε τοίχους βάζοντάς τα με τους κορυφαίους παραγωγούς του Χόλιγουντ;». «Οχι», απαντάει μονολεκτικά επιμένοντας στο δικαίωμα της αυτοέκφρασης, η οποία έχει χαθεί προ πολλού στο κλειστό κινηματογραφικό σύστημα της Αμερικής. «Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα δώσω τα πάντα για να στήσω έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα που να έχει ενδιαφέρον πέρα από τα δίπολα του καλού και του κακού και να μου χαλάνε ό,τι έχω φτιάξει. Το ξέρεις ότι η Marvel μού έκοψε ολόκληρες σκηνές καταστρέφοντας τον χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει για το “Iron Man 2”, αφήνοντας μόνο τα σημεία όπου ο κακός απλώς τα έκανε όλα λίμπα; Το έκανε εντελώς κλισέ ώστε να ταιριάζει με τα ανόητα χολιγουντιανά πρότυπα που χωρίζει τον κόσμο σε καλό και σε κακό. Αυτό είναι έλλειψη σεβασμού όχι μόνο προς τον ηθοποιό, αλλά και προς την ίδια την ταινία», λέει εκνευρισμένος ακόμα με το θράσος μιας εταιρείας-κολοσσού, η οποία τόλμησε να καταστρέψει τη δική του εκδοχή για τον ρόλο. Δεν είναι λίγο να τολμάς να τα βάζεις με εταιρείες όπως η Disney και η Marvel, λέγοντας στη συνέντευξη Τύπου που διοργανώνεται για την προώθησή της ότι «δεν ξέρουν τι τους γίνεται», αλλά ο Ρουρκ το τόλμησε κλείνοντας έτσι την πόρτα σε έναν κύκλο ταινιών που ξεκίνησε με την εκπληκτική του ερμηνεία στην «Sin City» και ολοκληρώθηκε απότομα με το «Iron Man 2».

Και μετά ήρθε ο Ντάρεν Αρονόφσκι για να τον βγάλει από την κατάθλιψη και την επίμονη άρνηση που τον είχε κάνει να πει όχι ακόμα και σε κορυφαίες ταινίες, όπως το «Pulp Fiction» ή αργότερα το «Death Proof» του Κουέντιν Ταραντίνο.

Με τη συνεργασία του με τον Αρονόφσκι στον «Παλαιστή» απέδειξε όχι μόνο ότι διατηρεί ακόμα τη στόφα του καθαρόαιμου, κορυφαίου ηθοποιού αλλά και του απέθαντου επαγγελματία που διεκδικεί -ίσως ο μόνος- την επιστροφή για τρίτη φορά στη ζωή του. Σαν τον μποξέρ που σηκώνεται ξαφνικά στον τελευταίο γύρο για να πάρει τη ρεβάνς, έτσι και ο Μίκι επέστρεψε στην οθόνη για να σαρώσει τις εντυπώσεις και τα βραβεία αποδεικνύοντας ότι είναι ερμηνευτικά και κυριολεκτικά ζωντανός. Εν τω μεταξύ, είχε πραγματοποιήσει δύο απόπειρες αυτοκτονίας, είχε καταδυθεί σε πάσης φύσεως καταχρήσεις, είχε αναλωθεί σε ξυλοδαρμούς – εν ολίγοις, είχε προλάβει να δει τη ζωή του άνω κάτω, αλλά και να τον εγκαταλείπουν όλοι μα όλοι και να μένουν δίπλα του μόνο οι σκύλοι του. «Είναι τα όντα που αγαπάω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο», λέει.

«Ισως επειδή, όπως λες, είμαι ρομαντικός, ίσως γιατί είμαι μοναχικός, ίσως γιατί εξακολουθώ να περιμένω αληθινά αισθήματα και όχι ψέματα από τους ανθρώπους. Τα σκυλιά μου με κράτησαν στη ζωή δίνοντάς μου έναν πραγματικό λόγο να σηκώνομαι κάθε μέρα – επειδή είχα κάποιον να φροντίζω».

Ποιος, αλήθεια, θα είχε τα κότσια να το ομολογήσει; Σε έναν κόσμο από κατασκευασμένους ψεύτικους σελέμπριτι και δήθεν εκκεντρικούς ο Μίκι Ρουρκ έχει αποδείξει ότι μπορεί να είναι ο αληθινός πρωταγωνιστής της άγνωστης πλευράς του Χόλιγουντ, ένας πανκ Δον Κιχώτης που απλώνει χωρίς διακρίσεις το δόρυ του βαδίζοντας σε μια δική του χώρα. Φτιαγμένος από τα υλικά της παλιάς σχολής όπου αυτό που μετρούσε ήταν κυρίως η αυθεντική στόφα και η ερμηνεία, εξακολουθεί ακόμα και τα τελευταία χρόνια να κλέβει τις εντυπώσεις ακόμα και με cameo ρόλους – που ωστόσο, όπως λέει ο ίδιος, «είναι πολύ σημαντικοί για την πλοκή».

Πηγή: Πρώτο Θέμα