Μαίρη Μηνά: «Η Αγγελική έχασε πολύ νωρίς και πολύ βίαια την παιδική της αθωότητα»

Η ηθοποιός σε πρόσφατη συνέντευξή της μίλησε για την μέχρι τώρα περιπλάνηση της στη μικρή οθόνη, για την ηρωίδα που υποδύεται και για το πώς πήρε την απόφαση να ασχοληθεί με το χώρο της υποκριτικής.

Είναι ενδιαφέρουσα η περιπλάνηση σας μέχρι τώρα στον τηλεοπτικό πλανήτη;

«Σίγουρα αυτή η εμπειρία είναι πολύ διαφορετική από ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα. Ολη αυτή η διαδικασία απαιτεί άλλου είδους διαχείριση σε πολλά επίπεδα. Χρειάζεται άλλου είδους προετοιμασία, ετοιμότητα, αντοχή και τόλμη. Είναι μια πρόκληση, αρκετά έντονη και συχνά εξαντλητική, είναι όμως και ένα μεγάλο σχολείο».

Είναι η Αγγελική ένα πλάσμα με σύνθετο ψυχισμό;

«Όπως και όλοι αλλά δεν στερείται και απλότητας. Έχασε πολύ νωρίς και πολύ βίαια την παιδική της αθωότητα και αναγκάστηκε να μετασχηματίσει τον πόνο και το θυμό της σε κίνηση, σε στόχο. Όσο αδίστακτος κι αν φαντάζει ο στόχος της, δεν παύει να είναι και βαθιά ανθρώπινος».

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένα κράμα σκληρότητας και τρυφερότητας μαζί;

«Είναι ένα πλάσμα που έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια και μάχεται να ξαναυπάρξει ως ολόκληρη. Όταν ζεις και πορεύεσαι με ένα τραύμα και επιλέγεις να επιστρέφεις σε αυτή τη σκοτεινή περιοχή, μάλλον σημαίνει ότι κάτι βρίσκεται σε εκκρεμότητα. Κάτι υπολείπεται μέχρι την ίαση. Αν τελικά υπάρχει ίαση».

Η καρδιά της είναι μια ανοιχτή πληγή που ψάχνει αγάπη ή εκδίκηση;

«Η εκδίκηση πολλές φορές μπορεί να είναι μια διαστρεβλωμένη διεκδίκηση της αγάπης που μας στέρησαν. Και ζητά εκδίκηση μόνο όποιος έχει υποφέρει. Είναι σαν ένα είδος πρωτόγονης δικαιοσύνης από την οποία έλκεται ο αδικημένος. Είναι μέρος της ανθρώπινης συμπεριφοράς για σχεδόν όσο καιρό έχουμε υπάρξει στη Γη. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πόσες φορές η λογοτεχνία την έχει αποτυπώσει σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, από τον Όμηρο, στις αρχαίες τραγωδίες μέχρι και τον Σαίξπηρ. Αναμφισβήτητα, λοιπόν, είναι από μια πλευρά ένα πολύ ισχυρό συναισθηματικό ερέθισμα που κινητοποιεί τους ανθρώπους να αναλάβουν δράση και να οδηγηθούν στην κάθαρση. Στον αντίποδα, βέβαια, πάντα βρίσκεται η ενσυναίσθηση και η συγχώρεση, καταστάσεις που προϋποθέτουν μεγάλο ψυχικό άνοιγμα και φώτιση. Και τελικά ίσως η εκδίκηση να είναι η πρώτη ύλη, το καύσιμο για να φτάσει κανείς στο μεγαλείο της συγχώρεσης».

Πώς ζει με το μαρτύριο του βιασμού;

«Δεν κοιμάται. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μόνο έτσι μπορώ να συναισθανθώ τι μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο και ένα σώμα το να κουβαλά ένα τόσο μεγάλο φορτίο. Η απόλυτη έλλειψη ησυχίας και ανεμελιάς».

Ποια η σχέση της με την Αθηνά Αργυρού;

«Η Αγγελική είναι η αποκλειστική νοσοκόμα Της Αθηνάς Αργυρού. Η σχέση τους είναι βασισμένη στην παροχή φροντίδας, πράγμα που τις φέρνει κοντά. Αναγνωρίζουν η μια στο βλέμμα της άλλης κάτι που τα λόγια δεν μπορούν να ορίσουν. Κάτι ανομολόγητο και κατά μια έννοια κοινό. Τη δύναμη που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ο οποίος αυτοεκπαιδεύεται στο να ζει με "σκιές"».

Υπήρξε παρορμητική η απόφαση σας να γίνετε ηθοποιός;

«Ναι, αρχικά μπήκα στη σχολή διότι στόχος ήταν να φτάσω στη δραματοθεραπεία, και ήθελα να ανακαλύψω εκ των έσω τι σημαίνει και ποια είναι η λειτουργία μιας τέτοιας ομάδας. Καμιά φορά όμως η ζωή έχει άλλα σχέδια για μας και είναι σημαντικό να μπορούμε να τα καλωσορίζουμε».

Η τέχνη είναι μια διέξοδος στα αδιέξοδα;

«Αρκεί κανείς να δει πώς επιβίωσε ψυχικά ο περισσότερος κόσμος μέσα στον εγκλεισμό της καραντίνας, για να καταλάβει τη σημασία και την πρακτική αξία της τέχνης. Αν δεν υπήρχε η μουσική, η ποίηση, η λογοτεχνία, το σινεμά, η ζωγραφική, οι περισσότεροι θα είχαμε πηδήξει από το παράθυρο. Οπότε, για να απαντήσω στην ερώτηση, ναι, η τέχνη είναι διέξοδος. Είναι το "παράθυρο" το οποίο μας αποτρέπει όχι μόνο να πηδήξουμε από το παράθυρο, αλλά και από το να γίνουμε κυνικοί απέναντι στη δυσφορία που έχει η ζωή», είπε στον Τηλεθεατή.