Ευγενία Δημητροπούλου: «Εχω πάθος με τη δουλειά μου»

H πρωταγωνίστρια της καθημερινής σειράς του ΑΝΤ1 «Ήλιος», σε πρόσφατη συνέντευξή της ανέφερε γιατί επέλεγε να κάνει περισσότερο θέατρο, για το πώς γεννήθηκε το μικρόβιο της υποκριτικής και για το πώς αντιμετώπισαν οι γονείς της την απόφαση της να εγκαταλείψει τη Νομική.

Αναρωτιέμαι γιατί τόσα χρόνια επιλέγατε κατά κύριο λόγο να κάνετε θέατρο. Φαντάζομαι ότι θα είχατε ζήτηση και προτάσεις από την τηλεόραση.
«Υπήρχαν χρονιές που όντως είχα πολύ ωραίες προτάσεις. Υπήρχαν και περίοδοι που δεν είχα. Επειδή είχα τη χαρά να έχω προτάσεις για πολύ ωραίους ρόλους και πολύ ωραίες συνεργασίες στο θέατρο, η μία δουλειά κούμπωνε με την άλλη, είχα πολλές πρόβες και πρακτικά δεν υπήρχε χρόνος ακόμα και όταν οι προτάσεις που μου έρχονταν από την τηλεόραση ήταν πολύ καλές και ενδιαφέρουσες».

Ηταν ίσως και ένας τρόπος να απέχετε από την πολλή προβολή;
«Δεν είχα αυτή την ανάγκη. Η τηλεόραση είναι μέρος της δουλειάς ενός ηθοποιού, μαζί με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ανάλογα την περίπτωση καλούμαστε να είμαστε στο ένα ή στο άλλο. Τα αγαπώ όλα το ίδιο. Επειδή προέρχομαι από την περιφέρεια και μεγάλωσα εκεί, ξέρω τι σημαίνει να κρατάς συντροφιά στον άλλο μέσα από την τηλεόραση. Εμείς εδώ στην Αθήνα το θεωρούμε δεδομένο ότι μπορεί να βγει κανείς έξω, να πάει στο θέατρο ή στο σινεμά. Η τηλεόραση για τους ανθρώπους που ζουν στην επαρχία και κατ' επέκταση οι ηθοποιοί είναι η παρέα και η συντροφιά τους».

Πού έχετε μεγαλώσει; «Στη Λαμία».

Και το όνειρο της υποκριτικής πώς γεννήθηκε μέσα σας;
«Ηρθα στην Αθήνα στα 18 μου για να σπουδάσω στη Νομική. Ηδη είχε μπει μέσα μου το μικρόβιο του θεάτρου από το σχολείο. Αλλά πολύ δειλά. Ποτέ δεν ήμουν το πολύ εξωστρεφές παιδί που θα έκανε παραστάσεις μόνο του, παρόλο που αυτό ήθελα. Το είχα ήδη καταλάβει. Φοβόμουν πάρα πολύ, με την έννοια ότι δεν είχα κάποιον να με συμβουλεύσει ή να με καθοδηγήσει. Ξεκίνησα λοιπόν να παίζω στη θεατρική ομάδα του πανεπιστημίου, με είδαν κάποιοι άνθρωποι και μου πρότειναν κάποιους μικρούς ρόλους και κάποια στιγμή αποφάσισα να σπουδάσω σε δραματική σχολή. Φυσικά χρωστάω πολλά στον Μανούσο Μανουσάκη που ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου έδωσε τηλεοπτικό ρόλο και στον Δημήτρη Μαυρίκιο που με έβγαλε στο Εθνικό Θέατρο».

Τι πιστεύετε ότι έβλεπαν οι άλλοι σε σας;
«Νομίζω ότι όταν με καλούσαν σε κάστινγκ έβλεπαν τη διαθεσιμότητα μου και τη διάθεση μου να δουλέψω και να μάθω. Ξέρετε, με το που βρισκόμουν πάνω στη σκηνή ή μπροστά σε μια κάμερα αυτομάτως σταματούσε ο χρόνος, σταματούσε οτιδήποτε. Το 'χω ακόμα αυτό και χαίρομαι που το διατηρώ. Εχω πάθος με τη δουλειά μου».
Οι γονείς σας πώς το αντιμετώπισαν που από τη Νομική καταλήξατε στην Υποκριτική;
«Νομίζω το πήραν καλά. Κι εγώ και τα αδέλφια μου μεγαλώσαμε σε ένα σπίτι όπου μας έλεγαν «να κάνετε αυτό που θέλετε, να κάνετε αυτό που λέει η καρδιά σας». Ποτέ δεν έφεραν εμπόδιο ή δεν εκφράστηκαν αρνητικά. Ισα-ίσα που με υποστήριξαν».

Σας λείπει καθόλου ο τρόπος ζωής της περιφέρειας;
«Γενικά στην Αθήνα προσαρμόστηκα γρήγορα. Ενιωσα πολύ καλά σε αυτή την πόλη αμέσως. Ακόμα και ως φοιτήτρια δεν νοσταλγούσα τον τόπο μου. Σίγουρα όμως όταν επιστρέφω στο πατρικό μου είναι όμορφα. Είναι πολύ ωραίο το αίσθημα όταν μπορώ να φύγω για ένα Σαββατοκύριακο, να γυρίσω στο σπίτι όπου η μαμά μου θα τα φροντίσει όλα κι ας είμαι πια μεγάλη. Είναι αυτό που θεωρείς σπίτι. Πάντως μπορώ να καταλάβω πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στην επαρχία και την Αθήνα».

Σε ποια δουλειά ή σε ποιο ρόλο είπατε στον εαυτό σας «μπράβο, είσαι καλή»;
«Αχ, δεν το λέω συχνά το «μπράβο» σε μένα. Εχω στην καρδιά μου στιγμές από το παρελθόν που τις έχω κρατήσει για διαφορετικούς λόγους την κάθε μία. Αλλά θέλω πάντα να πιστεύω ότι η καλύτερη στιγμή θα είναι η επόμενη», είπε στο Gala.