Aλέξης Γεωργούλης: Στον παιδικό σταθμό άνοιξε με έναν κασμά το κεφάλι ενός παιδιού

Από τις σελίδες του βιβλίου «Back to school» της Κατερίνας Παπαγεωργίου, από τις εκδόσεις «Μίνωας».

«Γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου στη Λάρισα. Ήταν ο πιτσιρικάς οι οικογένειας καθώς είχαν προηγηθεί πέντε χρόνια νωρίτερα ο αδερφός του ο Θάνος και στη συνέχεια ο Θοδωρής μεγαλύτερός του κατά δεκαεπτά μήνες. Στα έντεκα του χρόνια γεννήθηκε η αδερφή τους. Σαν να 'τανε το μοναδικό παιδί στο σπίτι! Όλοι οι γιοι ένιωσαν μπαμπάδες της! Ο Αλέξης θυμάται που την πήγαινε βόλτα στο σχολείο, έτσι για να τον βλέπουν οι συμμαθήτριές του! Στο σπίτι, χαμός από παιχνίδια. Εμενε στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας όπου στον πρώτο και στον δεύτερο ζούσαν οι θείοι του (τα αδέρφια του πατέρα του) με τα παιδιά τους. Συνολικά οκτώ ξαδέρφια, οι γονείς του κλείδωναν την εξώπορτα και τους άφηναν να αλωνίζουν.

Από μικρός ήταν πολύ ζωηρός ο «καπετάν φασαρίας» με το όνομα στον πρώτο παιδικό σταθμό άνοιξε με έναν κασμά το κεφάλι ενός παιδιού την ώρα που έπαιζαν στο σκάμμα! Αιτία να τον στείλουν σε άλλο νηπιαγωγείο, όπου νηπιαγωγός του ήταν η μαμά του. Εκεί ένιωθε το λιγότερο... διευθυντής ήταν ζήτημα ημερών να καταλήξει σε τρίτο νηπιαγωγείο, όπου ευτυχώς ρίζωσε!

«Εξακολουθούσα όμως να είμαι τόσο ζωηρός που τα μεσημέρια η μητέρα μου, πριν πέσει για ύπνο, κλείδωνε την εξώπορτα. Σκαρφάλωνα τότε στο μπαλκόνι του διπλανού διαμερίσματος χτυπούσα την μπαλκονόπορτα και με το που μου άνοιγαν τους προσπέρναγα σαν σίφουνας τρέχοντας έξω! Όσο ζωηρός και αν ήμουν όμως δεν θυμάμαι να έφαγα ποτέ ξύλο από τους γονείς μου. Νηπιαγωγός η μητέρα μου, ήξερε πως να μου φερθεί. Ο δε πατέρας μου ήταν πιο του χεριού μας. Όταν, για παράδειγμα, θέλαμε να βγούμε έξω για παιχνίδι, το ΟΚ από την μητέρα μου δινόταν με όρους τύπου «τακτοποίησε πρώτα το δωμάτιο σου».

Για αυτό και εμείς την άδεια για παιχνίδι την ζητούσαμε από εκείνον ακόμα και όταν η μητέρα μας είχε πει ήδη «όχι», ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα ακούσουμε ένα γενναιόδωρο και άνευ όρων «ναι». Έτσι, τις έτρωγα μοναχά από τον Θάνο, μ’ αυτόν πλακωνόμασταν συχνά. Μου άρεσε παρ' όλα αυτά να με παίρνει μαζί του όταν έβγαινε με τις παρέες του, πάντα τα πήγαινα καλά με τους μεγαλύτερούς μου. Στους καβγάδες μας μεσολαβούσε ο Θοδωρής για να με σώσει! Τα δικά του βασανιστήρια ήταν διαφορετικά. Με έπιανε από το πόδι, με γύριζε ανάποδα και με γαργαλούσε: «Άμα σφυρίξεις θα σταματήσει», έλεγε! Με γονάτιζε από το γέλιο!».

Μέχρι την Τετάρτη δημοτικού ήταν εξωστρεφή; και πολύ άνετος. Έπαιζε με όλο τον κόσμο, μάλωνε με όλο τον κόσμο, ξεχείλιζε από ενέργεια και όταν του άρεσε ένα κορίτσι ήταν πάντα πρόθυμο να της κρατάει την τσάντα στο σχόλασμα πηγαίνοντάς την μέχρι το σπίτι της. Το δικό του σπίτι ήταν ένα βήμα από το σχολείο. Ξεκίναγε να πάει μόλις άκουγε το κουδούνι της προσευχής. Τότε, λοιπόν, εκεί που ένιωθε έτοιμος να κυριεύσει το σύμπαν, ήρθαν τα πάνω κάτω με ένα περιστατικό που τον έκανε να κλειστεί στον εαυτό του. «Ήταν ένα απόγευμα που παίζαμε στο σχολείο ποδόσφαιρο. Το σκορ ένα λεπτό πριν τελειώσει το παιχνίδι ήταν 8-8, όταν έβαλε γκολ η αντίπαλη ομάδα. Ένας από τους παίκτες βούτηξε τότε την μπάλα και την πέταξε στο γυμναστήριο, όπου για να μπούμε έπρεπε να έρθει κάποιος καθηγητής και να μας ανοίξει! Αυτό σήμαινε πως η τύχη του παιχνιδιού είχε κριθεί.

Νευριασμένος για τον τρόπο που χάσαμε και θέλοντας να φέρω δικαιοσύνη, χτύπησα το συμμαθητή που ήταν υπαίτιος. Την άλλη μέρα ο πατέρας του, που ήταν αντισμήναρχος ήρθε στο σχολείο να ζητήσει τα ρέστα. Τότε ο δάσκαλος χωρίς να ελέγξει τι είχε γίνει, απαγόρευσε στους συμμαθητές μου να μου απευθύνουν στα διαλείμματα τον λόγο μέχρι το τέλος της εβδομάδας! Από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μου. Δεν υπέφερα, πάντως γιατί σε εκείνα τα λεπτά σιωπής πεταγόμουν στο σπίτι μου που ήταν απέναντι ή έβγαινα στη γειτονιά που ήταν μονίμως μια αλάνα. Σιγά σιγά βέβαια, κάπου ξέχασα όλη αυτή τη φασαρία, άρχισε μάλιστα να μου ψιλοαρέσει που είχα κλειστεί όλο αυτό το διάστημα στον εαυτό μου, με τα σχολικά διαλείμματα να είναι για μένα ώρες περισυλλογής. Αργότερα, στο γυμνάσιο, ήμουν λίγο πιο βαρύς, ήταν και η εφηβεία που δεν κατάλαβα πότε ήρθε και αν έφυγε ποτέ!».

Στο δημοτικό ήθελε όταν μεγαλώσει να γίνει δεσπότης, στο γυμνάσιο λάτρεψε τα μαθηματικά. Στη συνέχεια, με το σκεπτικό να πάρει το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Πάλης, για να περάσει χωρίς εξετάσεις σε ανώτερη σχολή, άρχισε να γυμνάζεται. «Μπον Τζόβι» τον φώναζαν τότε, ήταν οι καλοδουλεμένοι κοιλιακοί, ήταν και το γενικότερο στιλ που είχε!
Πηγή Grande