Συγκλονίζει η Αφροδίτη Γραμμέλη: «Σήμερα έμαθα πως πέθανε...»

Η Αφροδίτη Γραμμέλη λόγω του κορονοϊού δεν μπορούσε να τον αποχαιρετήσει, αλλά με το παρακάτω συγκλονιστικό της κείμενο αποχαιρέτησε τον δικό της άνθρωπο, τον κύριο Γιώργο.

Η δημοσιογράφος και τηλεκριτικός που φέτος εμφανίζεται στο Pop Up, έγραψε: «4.28

Σήμερα λίγο πιο αργά. Χθες 4.03. Η στιγμή που ανοίγουν τα μάτια και συνειδητοποιείς πως για μία ακόμη νύχτα, αρχίζει από νωρίς η αναμέτρηση με τον πόνο που νιώθεις, γιατί έσφιγγες τα δόντια από το άγχος στον ύπνο, με το μούδιασμα στα δάχτυλα των χεριών που έμειναν ακίνητα για ώρες από την εξάντληση, με τις σκέψεις, που έρχονται και σου σφίγγουν την καρωτίδα, την οποία μάταια προσπαθείς να απελευθερώσεις από αυτές με μία αποτυχημένη απόπειρα να ξανακοιμηθείς. Για μία ακόμη φορά, όσα κόλπα κι αν έκανες από μικρή, όσα προσπαθούσες να ονειρευτείς σφαλίζοντας τα βλέφαρα για να σε πάρουν από τη θέα του σκοταδιού, είναι μάταια.

4.45

Χάθηκε και πάλι η νυχτερινή παρτίδα. Σηκώνομαι και σβήνω την διαδρομή που έκανε το δάκρυ που κατάφερε να διασχίσει το πρόσωπο, να φτάσει μέσα στα μαλλιά και να χαθεί στο μαξιλάρι. Δεν είμαι μόνη… Κι ας έχει σιωπή, είναι τόσοι πολλοί που δεν κοιμούνται τις νύχτες. Κάθε μέρα μαθαίνω και για έναν ακόμη και νιώθω λύτρωση.

4.50

Σήμερα έμαθα πως πέθανε ο κύριος Γιώργος. Λίγο πριν ανοίξω την εξώπορτα, ο ιδιοκτήτης του μίνι μάρκετ της γειτονιάς με κοίταξε πάνω από την γ@μημ@νη μάσκα και μου είπε: Αφροδίτη, πάει ο κύριος Γιώργος. Το viewmaster των παιδικών μου χρόνων ξαφνικά ζωντάνεψε και γέμισε εικόνες. Τότε που μου κρατούσε θέση πάρκινγκ για να μην κουράζομαι, τότε που προσφερόταν να με πάει στη δουλειά γιατί χάλασε το αυτοκίνητο, τότε που μου κουβαλούσε τα νερά γιατί ήξερε πως πονούσε η μέση μου, τότε που προσπαθούσε αδέξια να μου πιάσει κουβέντα για τα τηλεοπτικά γιατί ήθελε να νιώσει λίγη παρέα. Τα πρωινά, πριν χαράξει, εκείνος ερχόταν στο μίνι μάρκετ και πριν αυτό ανοίξει, σκούπιζε και περίμενε την ώρα που θα έπαιρνε πάλι τον ρόλο του βοηθού, θα τακτοποιούσε εφημερίδες και αναψυκτικά, θα μιλούσε με τους περαστικούς.

Ο κύριος Γιώργος πέθανε. Γεμάτος από καρκίνο. Λίγους μήνες μετά την γυναίκα του.

Στην κηδεία δεν θα έλθω, αγαπημένε μου φίλε. Δεν μ’ αφήνουν. Δεν μου επιτρέπεται να σου αφήσω ούτε ένα λουλούδι..

5.15

Σε λίγο ξημερώνει. Εληξε το απαγορευτικό. Τα δάκρυα άλλαξαν διαδρομή και βρήκαν καταφύγιο στο πληκτρολόγιο. Αλλη μια μέρα αρχίζει. Ιδια, όπως όλες αυτές που έρχονται και φεύγουν με τις οθόνες να είναι η απελπισμένη μας προσπάθεια να επικοινωνήσουμε. Άλλη μια μέρα που θα γίνουν ακριβώς τα ίδια. Και όλα θα τελειώσουν μόλις τελειώσει η εκπομπή και θα ξαναγυρίσω εδώ. Και όλα θα τελειώσουν με το απορημένο βλέμμα του υπαλλήλου στα διόδια που αναρωτιέται που πάω μακιγιαρισμένη, με βλεφαρίδες τόσο έντονες, που κλέβουν την παράσταση από την μάσκα μέσα στην πανδημία. Δεν ξεβάφομαι. Είναι η μικρή θηλυκή μου επανάσταση απέναντι στο σκοτάδι μας.

5.30

Ακούω τα σκουπιδιάρικα στο δρόμο. Σήμερα ο κύριος Γιώργος κηδεύεται.

Καλέ μου φίλε, δεν μπορώ να σου αφήσω ένα λουλούδι. Σου αφήνω αυτές τις λέξεις. Αλλωστε αυτό είναι το πολύτιμο πάθος μου. Η γραφή μου. Και την ξύπνησες μετά από χρόνια, την παρέσυρες στο συναίσθημα που απώλεσα αναζητώντας ρεπορτάζ και τίτλους.

5.45

Τι θα μαγειρέψω, τι θέματα θα προτείνω, τι θα απολυμάνω, τι τραγούδι θα αναρτήσω στο γκρουπ που έχω με τους παιδικούς μου φίλους στο viber στην προσπάθειά μας να νιώθουμε ότι είμαστε ακόμη μαζί, τι τραγούδια θα ακούσω στην διαδρομή από το Παλαιό Φάληρο ως το Πικέρμι. Μάσκες να πάρω.

5.58

Καλημέρα.

Φτου ξελευθερία»!