Άννα Ανδριανού: «Μετάνιωσα που δεν πήρα το επίθετο του πατέρα μου»

Η Άννα Αδριανού έχει διαγράψει μια σπουδαία πορεία στην ελληνική τηλεόραση και στο θέατρο, μετρώντας δεκάδες επιτυχίες.

Προέρχεστε από καλλιτεχνική οικογένεια, με τον πατέρα σας Νίκο Βασταρδή να έχει γράψει τη δική του ιστορία στον χώρο. Ήταν μονόδρομος να ασχοληθείτε με την υποκριτική;

Νομίζω πως ναι, αν και μέχρι να τελειώσω το λύκειο είχα άλλου είδους σπουδές κι επαγγέλματα στον νου μου. Όταν όμως ήρθε η ώρα να διαλέξω πραγματικά τι θα κάνω, ένιωσα ότι το θέατρο ήταν μονόδρομος και ο χώρος του ο μόνος που με εξέφραζε, μια και μεγάλωσα μέσα στη μαγεία του.

Ποιος ο λόγος που δεν πήρατε το επίθετο του πατέρα σας;

Όταν ήρθε η ώρα να δουλέψω επαγγελματικά, ένιωσα ότι δεν θέλω να με βλέπουν σαν άλλο ένα παιδί ηθοποιού που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι αντάξιο του πατέρα του. Ήθελα μια δική μου καριέρα – τουλάχιστον στο ξεκίνημα. Έτσι «πήρα» ως καλλιτεχνικό το πατρικό επίθετο της μητέρας μου. Όμως, ομολογώ ότι εκ των υστέρων το έχω μετανιώσει. Είμαι τόσο περήφανη για τον πατέρα μου, γιατί ήταν μοναδικός άνθρωπος και καλλιτέχνης.

Νιώθατε το «βάρος» του ονόματος που κουβαλούσατε;

Ναι, φυσικά. Άλλωστε, όταν εγώ τελείωνα τη σχολή εκείνος ήταν πολύ γνωστός και διάσημος.

Πώς θυμόσαστε τα παιδικά σας χρόνια;

Πολύ ιδιαίτερα, μοναχικά. Ήμουν ένα αλλιώτικο παιδί, κλεισμένο στον εαυτό του και στα βιβλία του, που ήθελε να βοηθάει τους άλλους και να τους προστατεύει. Ακόμα και τους μεγάλους. Αυτό μου έδινε πολλές έγνοιες και πολύ βάρος εσωτερικό. Μπορώ να πω ότι μεγαλώνοντας ανακάλυψα την παιδικότητα μέσα μου.

Σε μικρή ηλικία χάσατε τη μητέρα σας και τον αδελφό σας. Πώς το διαχειριστήκατε;

Με πολύ πόνο, αλλά ο πόνος, αν δεν μας καταστρέψει, μας κάνει πιο σοφούς και πιο καλούς ανθρώπους, γιατί σμιλεύει την ψυχή μας, όπως ένας καλλιτέχνης ένα άγαλμα. Και πιστεύω ότι μόνο οι αληθινά καλοί άνθρωποι μπορούν να νιώσουν την ευτυχία, γιατί δεν μιζεριάζουν, είναι ευγνώμονες με ό,τι έχουν και τους γεμίζει να δίνουν περισσότερο από το να παίρνουν, οπότε… είναι πάντα πλούσιοι μέσα τους.

Μεγάλο πλήγμα για εσάς ήταν και η απώλεια του πατέρα σας. Σε παλαιότερη συνέντευξή μας είχατε δηλώσει ότι έχετε μάθει να ζείτε με την απώλεια. Πού βρίσκετε δύναμη να στέκεστε ξανά στα πόδια σας;

Στην αγάπη, πού αλλού; Όταν αγαπάς πραγματικά κάποιον, όσο και αν σε πονάει η απώλειά του, η αγάπη που μοιραστήκατε είναι πάντα εκεί, σαν ένας θησαυρός μέσα σου, που δεν στον παίρνει κανείς. Άλλωστε, δεν πιστεύω ότι με τον θάνατο οι άνθρωποι χάνονται.

Για να αλλάξουμε κλίμα, έχετε γράψει και πρωταγωνιστήσει σε τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. Την τηλεόραση σήμερα των realities πώς την κρίνετε;

Λίγο… παρηκμασμένη και «κουρασμένη». «Αγχωμένη» για νούμερα. Παλιότερα τολμούσε και ψαχνόταν περισσότερο. Όμως, επειδή πιστεύω ότι όλα κάνουν τον κύκλο τους, νομίζω ότι θα υπάρξει ξανά μια άνθηση, είπε στην Espresso.