Γιώργος Μεσσάλας: "Από τους σημερινούς ηθοποιούς λείπει ο σεβασμός"

Τι έχει χαραχθεί βαθιά στη μνήμη σας από τον «Καπετάν Φάντης Μπαστούνι»;

Η αγάπη που εισέπραξα από όλους αυτούς τους ανθρώπους στην ταινία και ειδικά από τον Λαυρέντη Διανέλλο, που τσακωνόμασταν σε μια σκηνή του έργου, ο οποίος με κοιτούσε με μια γλύκα και ας μαλώναμε. Για εμένα, αυτός ο άνθρωπος είναι η μεγαλύτερη ανάμνηση.

Υπήρξε κάποιο απρόοπτο στα γυρίσματα της ταινίας που δεν έχετε ξεχάσει;

Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας είχε μια μανία να ντύνεται πάντα ωραία. Είχαν ξεχάσει να του φέρουν τη στολή που θα χρειαζόταν για τη σκηνή που επιστρέφει από το ναυάγιο στο νησί και έγινε έξαλλος, γιατί ήθελε πάντα να είναι κομψός, ακόμα και με τη στολή του καπετάνιου. Αλλά επειδή οι άνθρωποι αυτοί ήταν τόσο επαγγελματίες, ήταν όλοι πάντα στην ώρα τους, δεν περίμεναν να πάνε πρώτα οι νέοι ηθοποιοί και οι κομπάρσοι για να εμφανιστούν, δεν έκαναν ποτέ τις βεντέτες. Είχα την τύχη με όσους ηθοποιούς συνεργαζόμουν, πάντα μετά γινόμασταν μια παρέα.

Ζητούσε αυτόγραφα ο κόσμος εκείνη την εποχή; Σας έδειχνε την αγάπη του;

Πάρα πολύ. Και τώρα συμβαίνει αυτό, απλά κάποιοι ηθοποιοί δεν το επιτρέπουν και δεν αφήνουν τον κόσμο να τους πλησιάσει και αυτό τον κάνει τον θεατή να απομακρύνεται.

Ζήσατε κάποια ακραία κίνηση θαυμασμού;

Πολλές φορές...

Νιώθετε μια νοσταλγία για τους συμπρωταγωνιστές που δεν βρίσκονται πια στη ζωή;

Τους αγαπάω περισσότερο και σκέφτομαι πόσο σπουδαίοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που εγώ τότε τους κοιτούσα από χαμηλά και δεν πίστευα ότι είναι αυτοί. Τώρα τους βλέπω ακόμα σπουδαιότερους, γιατί δεν υπάρχουν κάποιοι που να μπορούν να τους ακολουθήσουν.

Οι μεγάλοι αυτοί ηθοποιοί που συνεργαστήκατε ήταν πιο ανοιχτοί προς του νέους συναδέλφους τους, τους αγκάλιαζαν;

Μα τώρα δεν υπάρχουν μεγάλοι ηθοποιοί για να γίνει αυτό, είναι όλοι νέοι στην τηλεόραση. Δεν θα υπάρξει ξανά ένας Λάμπρος Κωνσταντάρας ή μια Τάσσω Καββαδία. Εγώ ξεχωρίζω ως καλούς ηθοποιούς πλέον στην κωμωδία τον Γιάννη Μπέζο, τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Σπύρο Παπαδόπουλο και τον Παύλο Χαϊκάλη. Αυτοί οι τέσσερις έχουν και ταλέντο και λάμψη και πιστεύω ότι μπορούν να υπηρετήσουν όλα τα είδη. Όλοι οι ηθοποιοί που συνεργάστηκα μαζί τους, μου έχουν δώσει από κάτι λίγο, που προσπαθώ εγώ όταν κάνω κωμωδίες να το περνάω μέσα μου χωρίς να τους μιμούμαι, θυμάμαι ότι ο σοφός Γιάννης Τσαρούχης έλεγε πως ο καλλιτέχνης είναι σαν τον οικοδόμο, γιατί ο οικοδόμος πρέπει να είναι γερός, να έχει δύναμη, να έχει σκέψη και καθαρό βλέμμα για το πώς θα ανέβει στη σκαλωσιά, το ίδιο και ο ηθοποιός. Δεν μπορεί να είναι μίζερος, να είναι μισοάρρωστος, να έχει πρόβλημα στην ακοή και στην όραση.

Θεωρείτε ότι για έναν ηθοποιό είναι πιο δύσκολο να ανταπεξέλθει στο θέατρο ή στον κινηματογράφο;

Πιστεύω και στα δύο, απλώς ο ηθοποιός στον κινηματογράφο έχει τη δυνατότητα να επαναλάβει κάτι, ενώ στο θέατρο είναι εκείνη τη στιγμή που ζεις μπροστά στον θεατή σου. Η κάμερα είναι ο θεατής, η οποία μπορεί και να σβήσει κάποια στιγμή, ενώ στο θέατρο ο θεατής δεν σβήνει.

Πιστεύετε ότι μπορούν όλοι οι ηθοποιοί να ανέβουν στο θεατρικό σανίδι;

Όταν έχουν ταλέντο, ναι. Όπως συμβαίνει τώρα με τις «Άγριες Μέλισσες» που οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι του θεάτρου αλλά είναι εξίσου καλοί και στην τηλεόραση, γιατί έχουν πραγματικά ταλέντο. Δυστυχώς κάποια από τα πρόσωπα που εμφανίζονται πλέον στην τηλεόραση είναι αναλώσιμοι, σήμερα είναι αύριο ,όμως, δεν θα είναι. Εγώ παρακολουθώ μόνο αυτή τη σειρά και ξεχωρίζω την Κάτια Δανδουλάκη, τη Μαρία Κίτσου και την Κατερίνα Διδασκάλου. Όταν έχεις πραγματικό ταλέντο, δεν κρύβεται πίσω από την αυλαία. Το θέατρο και ο κινηματογράφος θέλουν τους νέους, αλλά αυτοί οι ηθοποιοί πρέπει να κάνουν τα βήματα ένα - ένα και όχι τρία - τρία, «πηδώντας» σκαλιά, σύμφωνα με το περιοδικό Λοιπόν.