Μένιος Σακελλαρόπουλος: «Η συγγραφή είναι ένα ισχυρό είδος ψυχοθεραπείας»

Tα τελευταία χρόνια μοιράζετε τον χρόνο σας ανάμεσα στη δημοσιογραφία και στη συγγραφή. Τι είναι αυτό που σας προσφέρει και, ταυτόχρονα, σας στερεί η μία ιδιότητα από την άλλη;

Είναι δύο αγαπημένα πρώτα ξαδελφάκια και βοηθάει το ένα το άλλο, αφού έχουν κοινό παρονομαστή: τις λέξεις. Μ' αυτές ασχολούμαι τέσσερις δεκαετίες τώρα. Κι όσο με θυμάμαι, ήμουν πάντα σκυμμένος πάνω από μία γραφομηχανή και αργότερα καθόμουν μπροστά από έναν υπολογιστή και πάντα έγραφα. Πάντα μου άρεσε να λέω ιστορίες, είτε στις εφημερίδες είτε στην τηλεόραση. Κι όταν μπήκα στη βαρκούλα της λογοτεχνίας, κατάλαβα πόσο με βοήθησε το επάγγελμα μου. Μου άνοιξε δρόμους και πόρτες, με βοήθησε αφάνταστα στην έρευνα για κάθε βιβλίο. Το μόνο που μου στέρησε η παράλληλη ενασχόληση ήταν τον ύπνο. Ποια βαθιά, εσωτερική, ανάγκη σας καλύπτει η συγγραφή; Η συγγραφή είναι ένα ισχυρό είδος ψυχοθεραπείας. Φτάνεις στα τρίσβαθα της ψυχής σου για να δημιουργήσεις ένα βιβλία, συλλογιέσαι άπειρες ώρες, σκαλίζεις ανθρώπους και χαρακτήρες, βιώνεις τη ζωή των άλλων. Είναι ένα δώρο αυτή η διαδικασία της έρευνας και μετά της συγγραφής. Είναι ένα κουτί γεμάτο αδρεναλίνη. Είναι ανάσα και πνοή, είναι ζωή!

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχετε κληθεί να αντιμετωπίσετε;

Διάλεξα έναν δύσκολο δρόμο στα βιβλία μου, με τις λεγόμενες δύσκολες ιστορίες, όλες βγαλμένες από τη ζωή. Και ακολουθώντας βήμα προς βήμα τους ήρωες μου, βρέθηκα σε φυλακές («Το σημάδι»), ψυχιατρεία («Η παγίδα των χρωμάτων»), δικαστήρια, αστυνομικά τμήματα και νεκροτομεία («Η πυραμίδα της οργής»), στον Οίκο Τυφλών ακολουθώντας την εκπαίδευση («Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι»), ορφανοτροφεία («Πικρό γάλα»), οίκους ευγηρίας («Τα δεκαέξι γράμματα»), Και στα δεκαεπτά βιβλία μου ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται. Δεν είναι εύκολο να μπαίνεις σε χώρους που μυρίζουν πόνο. Όμως αυτή η επιτόπια αυτοψία έδωσε μια άλλη διάσταση στις σελίδες. Είναι ο δρόμος της έρευνας, που δεν θα εγκαταλείψω ποτέ. Είναι ο δρόμος μου. Αλλά απ' όλες τις έντονες εμπειρίες κρατάω τη φράση ενός εκ γενετής τυφλού. Ότι χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρα του...

Γιατί επιλέγετε τα περισσότερα βιβλία σας να βασίζονται σε κάποια αληθινή ιστορία;

Έχοντας πειραματιστεί με διάφορα είδη ιστοριών, ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια ότι οι αληθινές ιστορίες -όχι απλώς αυτές που βασίζονται σε αληθινά γεγονότα- έχουν μια τεράστια δύναμη. Οι αληθινοί και όχι οι χάρτινοι ήρωες έχουν να πουν πράγματα που αγγίζουν απευθείας την ψυχή. Και έχει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη όταν ξέρεις ότι ο ήρωας του βιβλίου ζει ανάμεσα μας και είναι παράδειγμα προς μίμηση ή προς αποφυγή. Έχει βάρος και οντότητα, έχει να δώσει ισχυρά μηνύματα. Άλλωστε, η ίδια η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία. Γi αυτό και οι μεγάλοι σκηνοθέτες αναζητούν αληθινές ιστορίες, γνωρίζοντας ότι μπορούν να απογειώσουν το κοινό.

Ήταν εύκολο να αφήσετε πίσω τη συγκλονιστική ιστορία που γράψατε στο «Πικρό γάλα» και να καταπιαστείτε με την επόμενη;

Όταν παρέδωσα το «Πικρό γάλα» την αληθινή ιστορία των παιδιών στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης, είχα μια τεράστια ικανοποίηση κι έναν μεγάλο φόβο. Ότι δεν θα ' μπορέσω να ξεπεράσω αυτή την όντως συγκλονιστική και ,μοναδική ιστορία. Όλοι μου μιλούσαν γι' αυτήν πήρα -και παίρνω ακόμα-χιλιάδες μηνύματα. Κι εκεί που ήμουν προβληματισμένος, για την επόμενη ιστορία, ήρθε μία ακόμη αληθινή, σαν δώρο. Η ιστορία με . «Τα δεκαέξι γράμματα», απολύτως αληθινή επίσης, με τεράστια δύναμη και συγκλονιστικά μηνύματα. Τελικά, ναι, η ζωή ξεπερνάει κάθε φαντασία, σύμφωνα με το My Tv.