Καίτη Κωνσταντίνου: «Νομίζω ότι δεν ήμουν πολύ καλή δασκάλα»

Η Καίτη Κωνσταντίνου, σε πρόσφατη συνέντευξή της ,μίλησε για το αν είναι δύσκολος ο ρόλος της δασκάλας αλλά και για τις καθημερινές της ανησυχίες.

Βιώσατε μεγαλύτερη χαρά όταν περάσατε στις εξετάσεις του πανεπιστημίου ή του Θεάτρου Τέχνης;

«Είναι δύο πολύ ευτυχισμένες μου στιγμές. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, δεν σκεφτόμουν το θέατρο. Ήταν το μοναδικό μου μέλημα. Ενδόμυχα, όπως όλα τα παιδιά της επαρχίας, ζητούμενο είναι να φύγουν και να έρθουν στην πρωτεύουσα. Ήταν μεγάλο όνειρο το Θέατρο Τέχνης. Ήταν τότε η πιο δύσκολη σχολή. Δύο μεγάλα μου όνειρα εκπληρώθηκαν. Φυσικά, δεν σταματώ να ονειρεύομαι».

Για δύο χρόνια υπήρξατε καθηγήτρια σε γυμνάσιο. Είναι πολύ δύσκολος ρόλος;

«Για μένα ήταν ο πιο δύσκολος ρόλος. Όταν έχεις τριάντα παιδιά μπροστά σου και πρέπει να τα διδάξεις. Είναι πολύ μεγάλη ευθύνη. Νομίζω ότι δεν ήμουν πολύ καλή δασκάλα».

-Τι αφορούν οι καθημερινές σας ανησυχίες;

«Στην εποχή που ζούμε, έχω την αίσθηση ότι βιώνω έναν πόλεμο. Είμαστε ένας κλάδος που έχει χτυπηθεί αλύπητα. Το ότι δουλεύω σε μια σειρά που είναι επιλογή μου, είναι μεγάλη πολυτέλεια. Από τη μία χαίρομαι και από την άλλη σκέφτομαι τους άνεργους συναδέλφους μου και μου κόβεται η χαρά. Νομίζω ότι μπαίνει μια νέα τάξη πραγμάτων. Οδηγούμαστε σε μια καθημερινότητα διαδικτυακή. Είμαι μπερδεμένη».

-Μετράμε την αγάπη και την επικοινωνία ανάλογα με το πόσα «like» πήραμε;

«Είναι φαινόμενο των καιρών μας. Συμμετέχω κι εγώ σε αυτήν τη διαδικτυακή ενημέρωση. Χωρίς να είμαι εξπέρ. Νομίζω ότι έχουμε χάσει τον μπούσουλα. Μετράμε την επαφή μας, την ψυχική μας γαλήνη, μετά "like". Είναι μια εικονική πραγματικότητα. Και μας οδηγεί σε μια αποξένωση».

-Η φθορά του χρόνου σας κοστίζει;

«Υπάρχει άνθρωπος που δεν του κοστίζει; Το αντιμετωπίζω χωρίς ίχνος υστερίας», είπε στον Τηλεθεατή.