Ναταλία Τσαλίκη: Οι άγνωστες λεπτομέρειες της ζωής της και η δυσαρέσκεια του πατέρα της

Έχει αστικές και καλλιτεχνικές καταβολές. Η μητέρα της προερχόταν από οικογένεια μουσικών, ο πατέρας της από τον ακαδημαϊκό χώρο, άνθρωπος των γραμμάτων. Η ίδια, αριστούχος, πέρασε στη Φιλοσοφική και όταν αποφάσισε να τα παρατήσει γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελε για τη ζ(ύή της, ήρθε η ρήξη με τον πατέρα της:«Δεν ήταν ακραία η αντίδραση των γονιών μου, απλά στεναχωρήθηκε ο πατέρας μου επειδή ήθελε να γίνω κι εγώ επιστήμονας. Μη φανταστείτε κάποια φοβερή κόντρα. Εξάλλου το να πας κόντρα είναι υποχρέωση σου όταν είσαι νέος. Οι νέοι οφείλουν να κάνουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους και επειδή το ένστικτο μου με καθοδήγπσε σωστά, είμαι πολύ ικανοποιημένη από τις επιλογές μου. Είμαι από τους ανθρώπους που μέχρι να κατασταλάξω προηγείται μεγάλος αγώνας μέσα μου, αλλά όταν κατασταλάξω και ξέρω ότι τα "θέλω" μου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, δεν μπορεί να μου αλλάξει γνώμη κανείς».

Στα 19 της χρόνια παίρνει την απόφαση να φύγει από το σπίτι και να πάρει τη ζωή της στα χέρια της κάνοντας διάφορες δουλειές: «Η Δραματική Σχολή ήρθε πολύ αργότερα. Η στιγμή που αποφάσισα να φύγω από το σπίτι και να ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο ήταν ένας από τους σημαντικούς σταθμούς στη ζωή μου. Φυσικά ο σημαντικότερος, που δεν τον συγκρίνω με τίποτα άλλο, ήταν η γέννηση της κόρης μου». Οι γονείς της παρακολούθησαν τις παραστάσεις της μόλις είχε τελειώσει τη Δραματική Σχολή του Εθνικού (είχε περάσει δεύτερη με υποτροφία) και κατάλαβαν ότι το παιδί τους έκανε τη σωστή επιλογή. Τώρα είναι η δική της σειρά να καμαρώνει την κόρη της Ηρώ Μπέζου που ακολούθησε τα χνάρια των γονιών της, χτίζοντας, όμως, μόνη το δικό της καλλιτεχνικό μονοπάτι. «Οταν η κόρη μας πήρε την απόφαση να γίνει ηθοποιός, τα έκανε όλα μόνη της. Δεν την αποτρέψαμε, ούτε φοβηθήκαμε για το μέλλον της επειδή το επάγγελμα εμπεριέχει ανασφάλεια. Δεν ζούμε για να είμαστε ασφαλείς και άνετοι. Ούτε μας το υπογράφει κανείς αυτό. Η ζωή μας εμπεριέχει και την περιπέτεια και την ανασφάλεια και την επικινδυνότητα καιαυτή είναι η γοητεία της. Ας αφήσουμε, λοιπόν, τα παιδιά μας να χειριστούν τις δυσκολίες της ζωής για να μπορέσουν να χαρούν την ωρίμανση τους», σημειώνει.

Μιλάμε για όλη αυτή την περίοδο της πανδημίας και τη στάση της Πολιτείας απέναντι στην Τέχνη. Πιστεύει ότι αυτό που ζούμε είναι ακραίο και πρωτόγνωρο: «Θεωρώ ότι είναι πολύ νωρίς για να βγάλουμε ακόμα συμπερά­σματα για το τι έχει κάνε\ η πανδημία πάνω μας. Καλό είναι, όμως, κάποια στιγμή να βγάλουμε. Θα ήταν άδικο να περάσουμε όλη αυτή τη δύ­σκολη περίοδο και να μην κάτσουμε να σκεφτού­με τι αποτύπωμα άφησε μέσα μας, Πόσο μας άλλαξε, αν μας άλλαξε. Τηρώ όλα τα μέτρα και τις προφυλάξεις και προσπαθώ να είμαι ψύχραι­μη και να μη με πιάνει πανικός. Να μην τα βάζω με τη μοίρα, γιατί πιστεύω ότι έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας για να υποστούμε όλο αυτό που υφιστάμεθα, είτε γιατί κακομεταχειριζόμαστε τις ζωές μας, είτε τον πλανήτη μας, είτε γιατί έχουμε δώσει πολλή αξία στην ύλη. Νομίζω ότι αυτό ήρθε σαν μια τιμωρία της φύσης. Οσο για τη στάση της Πολιτείας απέναντι στους καλλι­τέχνες, δεν θα έλεγα ότι είναι και η καλύτερη και δεν είναι κάτι που το βλέπω πρώτη φορά. Ποτέ η Πολιτεία δεν πολυέδινε σημασία στην Τέχνη στη χώρα μας. Σαν να μην την αφορά. Δυστυχώς, στη χώρα μας, το να είσαι καλλιτέχνης είναι σαν να κάνεις θητεία στους καταδρομείς».

ΠΗΓΗ:GALA