Ανουσάκη: Η γνωριμία της με την Καρέζη και η αποκάλυψη για την κόντρα με την Αλίκη

Είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους σταρ του Ελληνικού κινηματογράφου, και οι αναμνήσεις της μένουν πάντα ζωντανές μέσα της. Η Ελένη Ανουσάκη μίλησε για όλα στο περιοδικό "Λοιπόν"

Μιλήστε μας λίγο γι' αυτή την ταινία που έφτασε να διεκδικεί μέχρι και Όσκαρ...

Ο Αλέξης Δαμιανός ήταν με τη μητέρα μου μαζί σε όλους τους αγώνες τους κοινωνικούς και ήταν σαν πατέρας, πριν παντρευτεί με την Αρτεμι Παπασακάλη ήταν παντρεμένος με την Λιζέτα, η οποία ήταν γόνος πλούσιας οικογένειας και είχε αποποιηθεί την περιουσία της και έμεναν στην Ιπποκράτους σε ένα καρβουνιάρικο. Το είχε κάνει σαν εικαστικό μέρος και πηγαίναμε εκεί. Εκεί λοιπόν ήρθε ο Γαλανός και πρωτοδιάβασε τα «Κόκκινα Φανάρια» πολύ πριν από τη χρονιά που παίχτηκαν. Το θέμα ήταν ο καημός, γιατί τότε δημιουργούσανε οι εκδιδόμενες γυναίκες έναν καημό στους άνδρες, γιατί αυτοί που τις επισκεπτόντουσαν έκαναν έναν διάλογο μαζί τους και πάντα 'υπήρχε μια τραγική ιστορία που πολλές φορές δεν ήταν αληθινή. Αυτό είχε σε εμένα μεγάλη προέκταση, γιατί εγώ ως βουλευτής έφερα τον νόμο για να τροποποιηθεί, να χωροθετήσει χώρους εκεί που συνα­ντιόντουσαν οι άνδρες με γυναίκες επί πληρωμή και για να σταματήσει η εκμε­τάλλευση των εκδιδομένων γυναικών στη ζωή τους από τη νεαρή τους ηλικία.

Έχω κάνει μια τεράστια δουλειά μέσα στο κοινοβούλιο, με βράβευσαν οι εκδιδόμενες γυναίκες, βέβαια εδώ με κυνήγησαν οι πατρόνες. Πέρασε ο νόμος, αλλά βέβαια σήμερα δεν ισχύει τίποτα, γιατί ο καθένας κάνει αυτό που θέλει και αυτό είναι το δράμα της Ελλάδας. Η "Μυρσίνη" ήταν ένα κομμάτι υπέροχο, μια δυναμική γυναίκα όπως θα ήθελα να ήμουν και εγώ, μπαίνει κοριτσάκι σε ένα μπλόκο, των εκδιδομένων γυναικών στην Τρούμπα και βγαίνει μαντάμ. Μέσα από αυτή την εμπειρία, ήταν η μόνη που είχε αυτογνωσία να δει τι συμβαίνει γύρω της. Και της είπε τα ίδια πράγματα, η Μαντάμ Παρί, "με τρόπο, καθώς πρέπει και χωρίς πατρόνες", αυτή είναι μια φράση που θα την έλεγε ένας πολιτικός σήμερα. Δεν χρειαζόμαστε πατρόνες, κανέναν, χρειαζόμαστε τη σκέψη μας, την αντικει­μενικότητα μας και όχι το παρελθόν μας. Δεν μιλάω μόνο για τα κόμματα, αυτά πρέπει να τα βάζουμε στο επίπεδο της ανθρωπιάς .Έλεγε ο Γεώργιος Γέννηματας "δεν με ενοχλούν οι δεξιοί, εμένα με ενοχλούν οι αδέξιοι" και εμένα αυτοί με ενοχλούνε. Η "Μυρσίνη" των "Κόκκινων Φαναριών" ήταν μια ηρωίδα δυνατή που την αγάπησε ο συγγραφέας και δεν την πρό­δωσε, ήταν μια κοπέλα επανάσταση για εκείνη την εποχή. Εμείς με τον Γαλανό, ο οποίος αγαπούσε τις εκδιδόμενες γυναίκες, τις αγαπούσε από μακριά, τις πόνεσε, τις φοβότανε τις γυναίκες.

-Παίξατε σε πολύ μικρή ηλικία στο πλευρό της Τζένης Καρέζη...

«Την Τζένη την γνώρισα για πρώτη φορά στο θέατρο, όπου έπαιζαν μαζί με τη μητέρα μου. Θυμάμαι άνοιξα κατά λάθος το καμαρίνι της Καρέζη, νομίζοντας ότι είναι της μαμάς μου και είδα ένα καταπληκτικό πόδι. Σκέψου ότι ήμουν στο ύψος του ποδιού της τότε. Αυτή η γυναίκα είχε το ωραιότερο σώμα του κόσμου και κανείς δεν το ξέρει, γιατί προσπαθούσε να το κρύψει βγάζοντας ενοχές που δεν υπήρχαν και όταν έτρεξα και την αγκάλιασα από τη μέση τότε η Καρέζη θυμήθηκε ότι με είχε γνωρίσει μια μέρα στο Σούνιο όπου είχε έρθει με τον Γιώργο Παππά, τον πρώτο της έρωτα και μου λέει στο καμαρίνι της "Χρυσό μου Λενάκι είσαι η κόρη της Μαλαίνας, η μικρούλα". Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος η Τζένη Καρέζη και κανείς δεν την κατάλαβε. Είχαν παίξει έναν τρελό ανταγωνισμό με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που ήταν λάθος, δεν ήταν ότι ήταν φίλες, οι ηθοποιοί δεν προλάβαιναν να γίνουν φίλοι, δούλευαν πάρα πολύ».