Γιάννης Στάνκογλου: Τα social media, η ανθρώπινη επαφή και η ψευδαίσθηση!

Παρότι μεγαλώνω αισθάνομαι καλά, προσπαθώ να ισορροπήσω το μέσα μου με το έξω μου. Σχετικά με την ανατροφή των παιδιών μου, αισθάνομαι έντονο το καθήκον της προσφοράς, αν και λένε ότι οι γονείς -είτε καλοί είτε κακοί-είναι μάστιγα για τα παιδιά. Προσπαθώ να τους εξηγήσω τι σημαίνει ελευθερία, τα ενθαρρύνω να υποστηρίζουν την άποψη τους τη στιγμή που έχουν δίκιο, τους υποδεικνύω να βοηθούν άλλους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί εξωτερικά και τυχαίνει να βρίσκονται σε δύσκολη θέση.

Αλλά και προσωπικά, όταν δω ότι μπορώ να βοηθήσω με κάποιον τρόπο κάποιες ευπαθείς ομάδες που πραγματικά έχουν ανάγκη, το κάνω με χαρά και αγάπη, γιατί αυτό είναι ; της ζωής και αν δεν το κάνεις δεν γίνεται να χαρακτηρίζεσαι άνθρωπος. Δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος, η θρησκεία ή τα έθιμα. Η επιθυμία ενός γονέα πάντα είναι να μπορέσουν τα παιδιά του να ζήσουν μια ζωή καλύτερη».

Το καλοκαίρι θα ενσαρκώσει τον Προμηθέα Δεσμώτη στο ομώνυμο θεατρικό έργο σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη που θα ανέβει στο Φεστιβάλ Επιδαύρου και μετά θα συνεχίσει με περιοδεία. Είναι ένα κείμενο που τον ενδιαφέρει πολύ, ίσως η αγαπημένη του. τραγωδία. «Είναι δύσκολο, φιλοσοφικό, και κείμενο ποιητικό. Θέλει πολύ μεγάλη περίοδο προετοιμασίας. Πέρυσι πάγωσε λόγω πανδημίας. Ο ρόλος του Προμηθέα Δεσμώτη είναι διαχρονικός και υπέροχος. Από τη σχολή ήθελα να τον παίξω.

Ο άνθρωπος που έχοντας ελεύθερη βούληση επιλέγει να γίνει και θεός, και να ταλαιπωρηθεί βιώνοντας τις συνέπειες, θα απασχολεί σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεατές όλο και περισσότερο». Αλώστε θέτει ερωτήματα πάνω σε θέματα εξουσίας παρόμοια με αυτά που αναδύονται μέσα από τον ρόλο του Καλιγούλα, τον οποίο ενσάρκωσε σε παράσταση του 2017.

Αν και έχει λογαριασμούς στα social media που ενημερώνει συχνά, πιστεύει στην ανθρώπινη επαφή, τη δια ζώσης επικοινωνία. «Τα κοινωνικά μέσα δεν μας φέρνουν καθόλου κοντά, ίσως μάλιστα και να μας απομακρύνουν. Μας δημιουργείται όμως η ψευδαίσθηση. Σημαντικό στοιχείο της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι ο διάλογος, η επαφή, το κοίταγμα στα μάτια, το να περάσεις χρόνο αγκαλιάζοντας τον άλλον», υποστηρίζει. «Ήμουν τολμηρός από μικρό παιδί στον τρόπο που αντιμετώπιζα τη ζωή.

Πολλές φορές έχω ρι­σκάρει. Βέβαια μεγαλώνοντας προσπαθώ να δημιουργήσω ένα δίχτυ ασφαλείας, αλλά πιστεύω πολύ στο να δοκιμάζεις πράγματα, να ξεπερνάς τα όρια σου. Όταν βρίσκεσαι τρεις ώρες επί σκηνής όπως στον Τιούγκερμαν και καταθέ­τεις το σώμα σου, το μυαλό σου, τη φαντασία σου, το νευρικό σου σύστημα, όλο σου το είναι, σίγουρα χρειάζεσαι μια αποσυμπίεση όταν τελειώνει η παράσταση. Οι τρόποι που επιλέγω εγώ είναι να πιω ένα-δυο ουισκάκια, να πάρω αγκαλιά τα παιδιά μου ή να απολαύσω ένα ωραίο δείπνο. Ως ηθοποιοί θέλουμε να πετύ­χουμε, αλλά υπάρχουν θέματα που πρέπει να επιμεληθούμε που αφορούν την αλληλεγγύη και τη μεγάλη ανασφάλεια του κλάδου», τονί­ζει ο Γιάννης Στάνκογλου, σύμφωνα με το περιοδικό GALA.