Γιώργος Λέντζας: «Δεν θα έλεγα ότι μου χαρίστηκε κάτι»

Δηλώνει και ρομαντικός, μόνο που έχει τοποθετήσει πια τον ρομαντισμό στη σκιά του κυνισμού και της αποδήμησης «ο κυνισμός είναι το καταφύγιο του ρομαντικού ανθρώπου», είπε, πράγμα που εξηγεί ακόμα καλύτερα την επιλογή του να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και να εστιάσει συγκεκριμένα στο -τόσο παρεξηγημένο στα μέρη μας- infotainment. «Από πιτσιρικάς μου άρεσε να σκαλίζω τα πράγματα. Και να γράφω. Η αρχική πρόθεση μου ήταν να γίνω σκηνοθέτης, όμως στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, μετά από πίεση και από τους δικούς μου, επέλεξα τη Σχολή Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ.

Όσο και να σκέφτομαι ότι θα μου άρεσε να είχα κάνει κινηματογράφο από τότε, δεν μετανιώνω ποτέ για την επιλογή που έκανα. Είναι καλύτερα να στηρίξεις μέχρι τέλους την όχι πιο σωστή για σένα απόφαση, παρά να αμφιταλαντεύεσαι μονίμως δεξιά κι αριστερά στο τι κάνω, τι θα έπρεπε να είχα κάνει και πώς θα έπρεπε να το κάνω τελικά.

Όταν είδα από μέσα την κατάσταση συνειδητοποίησα ότι δεν με εκφράζει τόσο η δέσμευση στο δημοσιογραφικό κομμάτι. Αν και κατά καιρούς είχα προτάσεις για να περάσω από την ψυχαγωγία στην ενημέρωση. Νιώθω ότι ειδικά στην παρούσα φάση είναι πολύ πιο ειλικρινές απέναντι στον εαυτό μου αλλά και πιο ενδιαφέρον, πιο χαρούμενο και πιο εναλλακτικό να κάνεις ψυχαγωγία στην τηλεόραση. Το infotaiment, όπως ορίστηκε στην Αμερική ή στην Αγγλία, με ενδιέφερε πάντα. Βέβαια, το ταξιδιωτικό ρεπορτάζ είναι η αρχή μου. Δεν αποκηρύσσω τίποτα, αλλά νιώθω ότι όσο υπάρχουν ταξιδιωτικά projects που τα δημιουργούμε από το μηδέν υπάρχει μια τηλεοπτική Ιθάκη, είναι μια αφετηρία. Να πούμε ιστορίες από μια άλλη πλευρά του κόσμου».

Για να αφηγείται τις ιστορίες του ο Λέντζας εγκαταστάθηκε πριν από τρία χρόνια στην άλλη πλευρά της χώρας, ήρθε από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. «Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ αδιανόητα, αλλά είναι και μια πόλη που με πληγώνει αδιανόητα. Θεωρώ ότι θα μπορούσε να είναι ένα ευρωπαϊκό διαμάντι, όμως έχει καθηλωθεί σε μια εσωστρέφεια που δεν της αξίζει. Ήμουν ένα παιδί που έζησε σε όλη του τη ζωή εκεί. Είναι υπέροχο να μεγαλώνεις στη Θεσσαλονίκη. Έχεις ταυτόχρονα το αίσθημα της ασφάλειας και της αλητείας. Όταν τελείωσα με το "World Party" και με τον "Δρόμο", έπειτα από περίπου 70 ταξίδια στον κόσμο προσγειώθηκα, 26 ετών, στη Θεσσαλονίκη, στην πιο δύσκολη φάση της οικονομικής κρίσης. Έβλεπα τους φίλους μου να τελειώνουν τις σπουδές τους, να παίρνουν το πτυχίο του γιατρού ή του δικηγόρου και οι μισοί να δουλεύουν ως μπάρμαν, οι άλλοι μισοί σε δουλειές του ποδαριού.

Ένιωθα ότι δεν είχα εναλλακτικές, ένιωθα ότι αν πρέπει να το κυνηγήσω για μένα, για να νιώσω καλά, έπρεπε να ανδρωθώ σε μια νέα πόλη. Αυτό μου το πρόσφερε η Αθήνα. Και της είμαι ευγνώμων. Τη μαθαίνω ακόμα, αλλά μου έδωσε την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Όταν εγκαταστάθηκα στην Αθήνα είχα δώσει εξετάσεις για μια υποτροφία στο Λος Αντζελες αλλά δεν υπάρχει στη ζωή μου κανένα "τι θα γινόταν αν". Αυτό που δεν έγινε έδωσε χώρο για να γίνει κάτι άλλο», καταλήγει.

Αλώστε όταν τον ρωτάς πώς κρίνει ότι του τα έχει φέρει η ζωή, το προσωπικό ισοζύγιο του είναι αδιαπραγμάτευτα θετικό.

«Για ένα παιδί της δικής μου ηλικίας, αλλά θα έλεγα και της κοινωνικής τάξης μου, νομίζω ότι θα ήμουν άδικος αν έλεγα ότι δεν μου ήρθαν καλά τα πράγματα. Νιώθω τυχερός που κατάφερα όχι μόνο να δουλέψω, αλλά και να εκφραστώ μέσα από τη δουλειά μου. Δεν θα έλεγα όμως ότι μου χαρίστηκε κάτι. Μπορεί κάποια πράγματα, ειδικά στα ταξιδιωτικά projects, να φαίνονται μόνο ως καλοπέραση, αλλά υπάρχει αδιανόητη δουλειά από πίσω. "Έχασα" έξι χρόνια από τη ζωή μου χωρίς καν να κάνω διακοπές. Απλώς δούλευα, δούλευα, δούλευα, έγραφα, μάθαινα, έψαχνα. Με εξέφραζε πόροι πολύ η ζωή μου μέσα από τη δουλειά μου». Η περιγραφή του είναι κάτι περισσότερο από το γνωστό κλισέ «έκανα το χόμπι μου επάγγελμα».

Ο Λέντζας εκπληρώνει μια έμφυτη τάση του μέσα από τη δουλειά του.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 7 PHOTOS

«Από μικρός είχα τάσεις φυγής. Όταν ήμουν 8 χρόνων με είχαν βάλει οι δικοί μου στο τρένο από τη Θεσσαλονίκη για να πάω στους παππούδες μου στα Τρίκαλα. Είχαν πει στον ελεγκτή "εκεί κατεβαίνει το παιδί". Ήταν εκείνες οι εποχές που όλα γίνονταν. Κάπως αποκοιμήθηκα, ξύπνησα σ' ένα μέρος κάπως γνώριμο και τελικά βρέθηκα σ' ένα χωριό της Καρδίτσας. Ήταν εντελώς ταινία των αδελφών Κοέν το σκηνικό. Η πρώτη μου σκέψη δεν ήταν "ωχ, τι γίνεται τώρα;", αλλά "ώπα, τέλειο!". Ξεκίνησα να περιπλανιέμαι, πήγα στο καφενείο και ζήτησα να πάρω τηλέφωνο τον παππού και τη γιαγιά. Αντί να λειτουργήσω φοβικά, είπα "ευκαιρία για περιπέτεια"».

Το ίδιο κυνήγι συνεχίζει ακόμα. Όχι μόνο στην τηλεόραση, αλλά και στη ζωή. «Τρέχω στα βουνά, κάνω ποδήλατο, είναι σαν να κυνηγάω τις ενδορφίνες, τις ουσίες της χαράς. Και μέσα από την ομαδικότητα και τον αθλητισμό νιώθω ότι φεύγει μια μέρα και στο τέλος της κάτι έχω πετύχει», είπε στο Gala.