Μυρτώ Κοντοβά: Μάθαμε ποιος είναι ο αδελφός της και... μείναμε!

Η Μυρτώ Κοντοβά μίλησε για τις όμορφες αναμνήσεις της από το παρελθόν και επί τη ευκαιρία αποκάλυψε ποιος πασίγνωστος και πολύ ταλαντούχος καλλιτέχνης είναι ο αδελφός της.

Όσο για την περιγραφή της στη συνέντευξη που δίνει στο Marie Claire, είναι πραγματικά πολύ ρομαντική και γεμάτη εικόνες. Δείτε παρακάτω τι είπε...

Ας καταδυθούμε λίγο στο σαφώς πιο παρήγορο παρελθόν. Ένα κάδρο από τα παιδικά σου χρόνια;

Τζάκι αναμμένο, συνήθως Σάββατο βράδυ, περιμένουμε τους φί­λους των γονιών μου που ήταν στο Κόμμα όταν ήταν παρά πολύ στη μόδα το Κόμμα, μυρίζει όλο το σπίτι τζακίλα, τσιγάρο φουλ, τζοκόντα σοκολατάκια, θυμάμαι αυτό το πάνω-πάνω -τι ήταν αμύ­γδαλο ή φουντούκι;- και το κάτω πραλίνα, θυμάσαι;

Ήταν μια μο­νοκατοικία με ανοιχτές τις πόρτες, κόσμος, φωνές, «Εμπρός της γης οι κολασμένοι», καινούριοι δίσκοι που τους άκουγαν όλοι μαζί, η γιαγιά μου, που κανονικά μένει μαζί μας, λείπει, η μαμά, ξέρεις, δεν προλαβαίνει να ετοιμαστεί, τρέξιμο στην κουζίνα, στην πάνω σχάρα του φούρνου ένα φαί στην κάτω άλλο. Και την επόμενη
μέρα, Κυριακή μεσημέρι, πάλι τζάκι, μεσημεριανό κυριακάτικο και
καφέδες και ατέλειωτες συζητήσεις, κυρίως όταν άρχισε να ανα­πτύσσεται η σκέψη μας και οι αναζητήσεις μας οι ιδεολογικές και
πολιτικές, κυρίως του αδελφού μου, του Κώστα (σ.σ.: συνθέτη και
πιανίστα των Υπόγειων Ρευμάτων).

Μιλάμε για ομηρικές διαφω­νίες και κουβέντες, «Θα σου κατεβάσω αυτό από τη βιβλιοθήκη», «Για κατέβασέ το» και «Δεν λέει "αυτό", λέει "εκείνο"». Τουλάχιστον υπήρχε τριβή στην οικογένεια, δεν ήσασταν ακρο­βολισμένοι μέσα στο σπίτι, ο καθένας μόνος του μέσα στο δω­μάτιό του.
Αυτό που δεν υπήρχε ήταν η ευκαιρία του νέου ανθρώπου να αναπτυχθεί και λίγο μόνος του. Τότε συνέβαιναν σχεδόν δικτατορικά
τα πράγματα. Εγώ δεν μπορούσα να δω την Αλίκη Βουγιουκλά­κη, που την αγαπούσα πολύ, απαγορευόταν να δω τέτοια ελληνι­κή ταινία. Το μεγάλο δε παράπονο του αδελφού μου ήταν ότι ο
πατέρας μου τον ανάγκαζε τις Κυριακές να ακούει Μίκη Θεοδωράκη, αντί να βγει έξω να παίξει. Μια φορά μάλιστα το είπε στον ίδιο τον Θεοδωράκη. Και εκείνος πώς αντέδρασε;

Γέλασε και του είπε: «Χαιρετισμούς στον μπαμπά σου». Τώρα δεν είναι τόσο φορετή από το σπίτι η ιδεολογία και η πεποίθηση. Θεω­ρώ πιο ελεύθερη τη συνθήκη τη σημερινή, με λιγότερους μύθους. Ήταν ωραίος, όμως, αυτός ο μύθος που είχαμε για τους γονείς και ας απομαγευόμασταν στη συνέχεια. Είναι πιο προσγειωμένα τώρα τα παιδιά. Και όταν γκρεμίζεται αυ­τός ο μύθος των γονιών, δεν παθαίνουν το κοκομπλόκο που πα­θαίναμε εμείς.

Ή που έπαθα εγώ τουλάχιστον, όταν ανακάλυψα ότι, ναι, η μαμά δεν είναι η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο μπαμπάς δεν είναι ο Τσε Γκεβάρα, αλλά είναι δύο μικροαστοί. Γιατί αυτό ήταν. Δύο μικροαστοί με καλές προθέσεις. Μάλιστα. Μέχρι εκεί όμως.