Αντιδράσεις Ελλήνων καλλιτεχνών για ανάρτηση του Δημήτρη Καταλειφού!

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος και ο Διαμαντής Καραναστάσης με ένα μακροσκελές κείμενο και οι δυο απάντησαν στα όσα έγραψε ο Δημήτρης Καταλειφός.

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος έγραψε χαρακτηριστικά στο Facebook: «Δεν συμφωνώ Δημήτρη. Κατ’ αρχήν «όλα αυτά τα οδυνηρά» ΔΕΝ «συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στο θέατρο». Συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες. Κι ο Μπέργκμαν [που αναφέρεις] στις μέρες μας και αλλά ιερά τέρατα, δικά μας και ξένα θα πρέπει επιτέλους να ειδωθούν και κάτω από το σημερινό φως. Το 1650 καίγαν γυναίκες με ασήμαντες αφορμές. Στις μέρες μας μόνο φρίκη φέρνει μια τέτοια σκέψη.

Υπάρχουν - και υπήρχαν πάντοτε - και εκείνοι που δεν υπέκυψαν στο ρόλο του θιασάρχη-αφέντη.

Η συγνώμη από όλους γενικώς και αορίστως είναι παραπλανητική και αδικεί τα θύματα που επιτέλους, με βάσανο προσωπική, ανοίγουν την καρδιά και το στόμα τους.

Επίσης διαφωνώ με τον αγνωστικισμό που θεωρεί ότι τα πράγματα ίσως γίνουν καλυτέρα/ίσως χειρότερα επειδή «η εποχή επιτρέπει να μιλάμε». Η ανθρώπινη εμπειρία δείχνει ότι «τα πράγματα» είναι πάντα «καλύτερα» όταν μιλάμε.

Edit/υστερόγραφο: για να προλάβω την ασχετίλα οφείλω να δηλώσω πολύ καθαρά οτι εκτιμώ απεριόριστα το Δημήτρη Καταλειφό. Και να υπογραμμίσω ότι η εκτίμηση μου αυτή άφορα και το τι είδους άνθρωπος είναι ο Δημήτρης.»

Ο Διαμαντής Καραναστάσης κι εκείνος με ένα μακροσκελές κείμενο στο Facebook απάντησε στον Δημήτρη Καταλειφό: «Αγαπητέ κύριε Καταλειφέ, Σέβομαι και εκτιμώ τη σπουδαία καλλιτεχνική σας διαδρομή και τη σεμνή σας στάση.

Προσωπικά, κράτησα ουδέτερη στάση σε όλα αυτά τα “οδυνηρά” όπως λέτε, που συμβαίνουν στο θέατρο, όχι τώρα αλλά εδώ και πολύ-πολύ καιρό. Ούτε μισό like, που λέει και η… γενιά μου. Με όλο αυτό το σεβασμό, σας λέω ότι διαφωνώ με το περιεχόμενο του κειμένου σας. Κάθετα. Η ουσία του είναι μεγάλη κουβέντα. Όπως -όμως - και οι εντυπώσεις που αυτό δημιουργεί.

Για αυτές τις εντυπώσεις λοιπόν:

-Διαφωνώ, με το να αποδέχεστε, για μια ολόκληρη γενιά, τη γενιά σας, την ακραία συμπεριφορά ως εγκαθιδρυμένη συνθήκη καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Είναι λάθος.

-Διαφωνώ, κυρίως γιατί δεν είναι θέμα γενιάς. Είναι θέμα ανθρώπων, σε κάθε γενιά.

-Διαφωνώ, γιατί φιμώνετε στόματα με το κείμενό σας.

-Διαφωνώ, γιατί τσουβαλιάζετε τη γενιά σας. Μπορώ να σας γράψω δεκάδες ονόματα ανθρώπων της γενιάς σας που δεν έχουν να ζητήσουν συγνώμη ούτε απ’ τη μάνα τους.

Αν τα γράψω θα αδικήσω δεκάδες άλλους εργάτες της τέχνης. Πρωταγωνιστές και μη.

-Διαφωνώ γιατί το κείμενό σας, δεν είναι ενωτικό όπως φαίνεται. Είναι διχαστικό. Σκέφτομαι πολλούς -της γενιάς σας- που έχουν οργιστεί με αυτό. Όσο συμβολικά και να γράψατε για τη συγνώμη. Οι εντυπώσεις όμως μένουν.

-Διαφωνώ και οργίζομαι γιατί σκέφτομαι το ίδιο κείμενο, να το γράφει -αυτούσιο- και λέξη-λέξη (κρατήθηκα να μην το κάνω είναι η αλήθεια) ένας κάποιος οποιοσδήποτε παρελθών πολιτικός, αλλάζοντας το ρητό που αναφέρετε και αντικαθιστώντας τη λέξη “θέατρο” με την “πολιτική”. Και να ζητάει συγχώρεση από την επόμενη γενιά για ό,τι έκανε στη χώρα… μέχρι να έρθει και η επόμενη γενιά και να κάνει τα ίδια όταν έρθει η σειρά της.

Γιατί έτσι γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο…ανέκαθεν. Το κείμενό σας είναι πολιτικό και όχι καλλιτεχνικό. Ελπίζω να το καταλαβαίνετε. Οι φωνές πρέπει να ακουστούν κύριε Καταλειφέ. ελεύθερα Όχι άλλα πράματα σε αυτόν τον τόπο κάτω από το χαλί… Σ’ αυτόν τον γερασμένο τόπο. Ας τον ξανανιώσουμε, αν μπορούμε.

Να μη συνεχίσουμε μέχρι να έρθει η επόμενη “γενιά”. Οι φωνές για να ακουστούν χρειάζονται ιστορικά τη συνθήκη τους. Και τώρα είναι (άλλη) μια συνθήκη που μπορούν να ακουστούν. Και οι φωνές ακούγονται. Μην τις φιμώνουμε. Σίγουρα θέλει προσοχή.

Στη δουλειά μας υπάρχουν εντάσεις, τσακωμοί και συγκρούσεις. Έντονες πολλές φορές. Παίζουμε με τη σκέψη μας, το μυαλό, το ένστικτο και την ψυχή μας και της έκθεσή της.

Ό,τι μπει στο ίδιο καζάνι και δεν έχει μαρτυρία, παρά προσωπικό παράπονο και εμπάθεια, θα το ξεβράσουμε. Η μαρτυρία είναι το ζητούμενο. Εγώ περιμένω. Εσείς -και να με συγχωρείτε- βιαστήκατε. Τα “σάπια μήλα” ας τα διώξουμε. Ας μην είμαστε άλλο αυτή η χώρα που σε κάθε συνθήκη όλα τα “χωνεύει”.

Όταν ο άλλος βασανίζεται κύριε Καταλειφέ, το βλέπεις μπροστά σου. Κλαίει και πονάει και σε κοιτάει. Με τα μάτια του. Και πιο σημαντικό, το νιώθεις. Ας μιλήσουμε, ας βοηθήσουμε, ας νιώσουμε χωρίς φόβο και χωρίς πλαίσια Με σεβασμό Διαμαντής Καραναστάσης»