Γιώργος Χρυσοστόμου: «Ξέρω χορευτές που έχουν φάει ξύλο»

«Έχουν λίγο θολώσει τα όρια. Αλλά αυτό είναι κάτι που έχουμε κληρονομήσει από παλιά, από ανθρώπους του θεάτρου που δεν ζουν πια. Δεν είναι δικό μας. Συμφωνώ με την πίεση που ασκείται σε έναν ηθοποιό, αρκεί να έχει να κάνει με το έργο. Έχω υπάρξει σε παράσταση όπου ο σκηνοθέτης, τελείως εκτός έργου, έβαλε είκοσι κοπέλες να γδυθούν νια έναν αυτοσχεδιασμό που δεν είχε σχέση με το έργο και ούτε κρατήθηκε στην παράσταση. Εκείνη την ώρα αντιδράς με έναν περίεργο τρόπο, με χιούμορ κυρίως, για να το ξορκίσεις.

Γιατί βασικά δεν καταλαβαίνεις. Στα πρώτα πέντε χρόνια που έχεις βγει στη δουλειά λες "μάλλον έτσι είναι", αφού δεν παραπονέθηκε κανένας παλιότερος. Παραμυθιάζεσαι. Συμβαίνουν όμως κραυγαλέα πράγματα. Τώρα ξυπνήσατε όλοι; Ναι, γιατί το είχες θάψει μέσα σου με κάποιον τρόπο, σαν ταμπού.

Και με αυτό που έκανε η Ζέτα αρχίσαμε να θυμόμαστε. Εγώ είμαι θυμωμένος με ορισμένους και έχω πει "ποτέ ξανά". Μπλέκεται λίγο στην πρόβα το πόσο σε πρεσάρει ένας σκηνοθέτης για να βγάλει το θετικό σου αποτέλεσμα και πόσο για να σε απαξιώσει και να σε κάνει να φοβάσαι.

Και δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω: Με την αξίωση να είμαι κάπου παρών και να παίζω, το βούλωσα... Η ψυχολογική βία είναι πράγματι κάτι το δεδομένο σε όλους τους χώρους τέχνης. Ξέρω χορευτές που έχουν φάει ξύλο. Η πραγματική θέση του ηθοποιού πάνω στη σκηνή είναι με κατεβασμένο το βρακί ακόμα κι αν είναι ντυμένος. Είμαστε τρομερά ευάλωτοι." Τα όρια είναι αραχνοΰφαντα και υποκειμενικά.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS

Παίζουμε με την ψυχολογία μας και του κοινού. Η επανάληψη μιας πράξης είναι αντικείμενο καταγγελίας. Και πάντα βγαίνει κάτι καλό από κάτι που πονάει», σύμφωνα με την εφημερίδα ΒΗΜΑ.