Μαργαρίτα Θεοδωράκη: «Είμαι η μεγαλύτερη οπαδός και θαυμάστρια του πατέρα μου»

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου βιβλίο. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής σου για να συγγράψει το βιβλίο αυτό;

Κοίταζα μια φωτογραφία που ήμασταν στη Μόσχα, στην Κόκκινη Πλατεία και βλέποντάς την άρχισα να γράφω... να γράφω... Κι αυτό απλώθηκε. Άρχισα να γράφω για τη Μικρά Ασία, για τους προγόνους μου, με αποτέλεσμα να γίνει ένα τεράστιο κείμενο. Μετά μπήκα σε μια δεύτερη φωτογραφία και ουσιαστικά μέσα από τις φωτογραφίες, άρχισα να θυμάμαι ιστορίες της εποχής, έτσι σιγά-σιγά μεγάλωναν τα κείμενα. Κάποια στιγμή που ήμουν στη Μάνη, Νο­έμβρη, στην εποχή που μάζευαν τις ελιές, εμπνεύ­στηκα από το τοπίο. Τότε διάβαζα Έμιλι Ντίκινσον, κι επηρεαζόμενη από τα ποιήματα την έγραψα και διάφορα ποιήματα, τα οποία έχω βάλει ενδιάμεσα στο κείμενο. Βέβαια, δίνω μεγάλη σημασία στις παλιές φωτογραφίες, τις μαυρόασπρες, τις τοπο­θετώ πολύ συχνά μέσα στο βιβλίο, ενώ στο τέλος βάζω και έγχρωμες φωτογραφίες, που έχω βγάλει εγώ, κι είναι κάπως καλλιτεχνικές. Το βιβλίο λέγεται "Αναμνήσεις ενός κοριτσιού", κι είναι με αναμνήσεις από τις παλιές εποχές, ουσιαστικά σταματάει στη δικτατορία, στις αρχές του 1970, ενώ πολλά κείμενα έχουν να κάνουν με ποιήματα, αλλά και πιο εσωτερικά, με μένα.

Τι απεικόνιζε η φω­τογραφία που είδες στη Μόσχα και σου όξυνε τη φαντασία για να ξεκινήσεις να καταθέτες τις σκέψεις σου γράφοντας;

Περισσότερο η νοσταλγία, ο μπαμπάς και η μαμά, που εκείνη την εποχή ήταν 40άρηδες, κι εμείς με τον αδελφό μου ήμασταν μικρά παιδιά, κάτι που με συγκίνησε αφάνταστα, ήταν άκρως συγκινησιακό, αυτά μ' έκαναν να ξεκινήσω να γράφω.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο πατέρας σου, σου έχει ξεχωριστή αδυναμία, αυτή την αίσθηση έχουμε όλοι, είναι αλήθεια;

Δεν είναι όμως έτσι, π αγάπη που έχει για τον αδελφό μου είναι ακριβώς η ίδια, απλώς για μένα έχει γράψει και το τραγούδι ("Η Μαργαρίτα, η Μαρ­γαρώ"), κι επειδή πάντα λένε πω5 ο πατέρα^ έχει αδυναμία στην κόρη, μη νομίζεις...

Πήρες τη γνώμη του για το βιβλίο αυτό;

Τα κείμενα αυτά ξεκίνησα να τα γράφω το 2013, τα οποία του τα έστελνα, ήταν ενθουσιασμένος και μου έγραφε συνέχεια: "Γράψε... γράψε... γράψε...", αλλά δεν έχω γράψει παραπάνω, μπορώ να γράψω και πολλά άλλα. Δεν του έκανα το χατίρι να γράψω, γιατί λόγω και των φρικτών συνθηκών που ζούμε εμείς, χρόνια τώρα, με την αγωνία της επιβίωσης, αυτό δεν με αφήνει σε ηρεμία να γράψω, συνεχίζοντας να βλέπω φωτογραφίες, μου είναι αδύνατον. Εκείνος επέμενε, κι όταν πια ήρθε ο κ. Καρατζάς από τις εκδόσεις "Ιανός" και μου είπε να κάνουμε το βιβλίο, η αγωνία ήταν για το πότε θα βγει. Ο πατέρας μου έχει διαβάσει 5 φορές το βιβλίο μου και συνεχίζει να το διαβάζει, είναι πολύ δεμένος με το βιβλίο.

Εξακολουθεί με την πάροδο των ετών, να είναι για σένα ο μπαμπάς σου, κι όχι ο μεγάλος και σπουδαίος Μίκης Θεοδωράκης;

Ναι, τίποτα άλλο δεν είναι για μένα, είναι ο μπαμηά5 μου, απλά εγώ ασχολούμαι, γιατί η δουλειά μου είναι το έργο του, είμαι ο εκδότης του πατέρα μου, έχω και την ορχήστρα του και κάνουμε συναυλίες. Ουσιαστικά είμαι γύρω από τον μπαμπά, δεν έχω ξεφύγει ποτέ από τον πατέρα μου.

Είναι ο πατέρας σου, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε, "ο άντρας της ζωής σου";

Ο άντρας μιας γυναίκας δεν είναι ο πατέρας, γιατί πάμε σε επικίνδυνες καταστάσεις, αλλά ότι είναι ένας άντρας ο πιο άξιος, ναι, αλλά δεν είναι μόνο για μένα, είναι για όλους τους 'Ελληνες, για πολύ κόσμο. Το ίδιο είναι και για μένα, τον θαυμάζω απερίφρα­στα, τον αγαπώ ως πατέρα, όχι ως Μίκη Θεοδωρά­κη. Είναι ένας άνθρωπος πολύ αγαπησιάρης, τρυφερός και ζεστός με όλους τους ανθρώπους, φαντάσου τώρα με την οικογένεια του, με τη μητέρα μου.

Ένιωσες ότι τον μοιράζεσαι με όλον αυτόν τον κόσμο;

Όχι ποτέ, χαίρομαι. Ζω μαζί ίου κι αισθάνομαι λίγο σαν να είμαι εκείνος, ότι αν τον αγαπούν χαίρομαι πάρα πολύ, σαν ν' αγαπούν εμένα, θέλω πολύ να τον αγαπούν, να τον παρακολουθούν, ν' ακούν τη μουσική του, να διαβάζουν τα κείμενα του, αυτό το θέλω πολύ με φανατισμό, γι' αυτό κι ασχολούμαι με το έργο του. Είμαι η μεγαλύτερη οπαδός του πατέρα μου, η μεγαλύτερη του θαυμάστρια, σύμφωνα με το περιοδικό Λοιπόν.