Ντόρα Μακρυγιάννη: «Αντιμετώπισα ψυχολογική βία χωρίς όριο» - Τι συμβαίνει στις δραματικές σχολές

Η ηθοποιός, σε πρόσφατη συνέντευξή της φυσικά σχολίασε τα όσα έχουν γίνει αυτές τις ημέρες και τα όσα είπε συγκλόνισαν.

Έρχομαι στο θέμα των ημερών, την ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση που πολλές συνάδελφοί σας κατήγγειλαν ότι έχουν υποστεί από μεγάλα μάλιστα ονόματα του χώρου σας.

Πιστέψτε με, τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε πολύ περισσότερα ονόματα που συνδέονται με φαινόμενα εργασιακού εκφοβισμού απ' όσα έχουν ήδη δημοσιοποιηθεί.

Σας σοκάρει το γεγονός;

Όχι. Παρά το ότι δεν είμαι πολλά χρόνια στο χώρο, έχω υπόψη μου αντίστοιχες συμπεριφορές. Δυστυχώς, υπάρχουν άπειρα τέτοια περιστατικά. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μου έχουν εκμυστηρευτεί ανάλογα γεγονότα. Ίσως να με σόκαρε στην αρχή της πορείας μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ο χώρος μας έχει τόσες άρρωστες προσωπικότητες. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη Ζέτα Δούκα που βρήκε το θάρρος να μιλήσει δημόσια για όσα βίωσε. Εύχομαι να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Και πού να μιλήσει κάποιος για το τι γίνεται στις δραματικές σχολές...

Τι εννοείτε;

Σου μηδενίζουν οποιαδήποτε αξιοπρέπεια, σε ισοπεδώνουν. Φτάνεις σε ένα σημείο που μπορεί να πεις «δεν αξίζω τίποτα ως άνθρωπος». Μιλάμε για πολύ σκληρές συμπεριφορές από καταξιωμένους στο χώρο ανθρώπους, πολλούς από τους οποίους ενδεχομένως να αφορούν οι καταγγελίες που γίνονται σήμερα από διάφορους ηθοποιούς.

Εσείς έχετε βιώσει κάτι αντίστοιχο στη σχολή;

Φυσικά. Αντιμετώπισα μια ψυχολογική βία χωρίς όρια. Μάλιστα, λόγω αυτής ακριβώς της εμπειρίας μου, αποφάσισα συνειδητά να μη βγω απευθείας στη δουλειά μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου. Ήθελα πρώτα να ηρεμήσει η ψυχή μου από όσα αντιμετώπισα. Πολλές φορές με ρωτούν σε συνεντεύξεις αν νοσταλγώ τα χρόνια της σχολής και απαντώ αρνητικά, γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος.

Το χειρότερο περιστατικό που αντιμετωπίσατε;

Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά, αλλά για μια γενικευμένη συμπεριφορά. Αισθάνεσαι ότι δεν έχεις αξιοπρέπεια.

Υπήρξε καθηγητής σας, δηλαδή, που σας έκανε να σκέφτεστε ότι δεν αξίζετε;

Φυσικά, και όχι μόνο εμένα, αλλά όλους τους φοιτητές, οι οποίοι μάλιστα δεν ήταν είκοσι πέντε χρόνων, όπως εγώ όταν πήγα στη σχολή. Εγώ είχα φάει ήδη κάποια δυνατά χαστούκια από τη ζωή, οπότε ήμουν λίγο πιο σκληραγωγημένη. Ένα παιδί 18-19 ετών, όμως, είναι σφουγγάρι. Πολλοί υποσυνείδητα υιοθέτησαν τις συμπεριφορές των δασκάλων. Μιλο-σαν με σκληρότητα και αγένεια και έλεγαν «Έτσι είναι ο χώρος μας. Αν δεν μπορείς να είσαι δυνατός, πήγαινε σπίτι σου». Ξέρετε, δεν γίνεται ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος να διδάσκει σε σχολές. Ούτε, βέβαια, ένας αλκοολικός που έρχεται μεθυσμένος στο μάθημα και προσπαθεί να πείσει τους μαθητές του ότι έτσι είναι η ζωή και το θέατρο.

Είχατε δηλαδή και καθηγητή που ερχόταν μεθυσμένος στο μάθημα;

Εννοείται.

Δεχθήκατε σεξουαλική παρενόχληση στη σχολή;

Όχι. Είχα υψώσει ένα τείχος προστασίας γύρω μου. Δεν άφηνα περιθώριο. Αν συνέβαινε, δεν υπήρχε περίπτωση να μην το έλεγα, να μη φώναζα. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ το απίστευτο bullying που δέχτηκα επειδή λόγω οικονομικών δυσκολιών έπρεπε να δουλεύω και αυτό είχε ως συνέπεια να μην είμαι πάντα απόλυτα συνεπής με τις ώρες των μαθημάτων της σχολής. Τους φαινόταν παράλογο το γεγονός ότι ένα παιδί έπρεπε να εργαστεί ενώ φοιτούσε στο Εθνικό Θέατρο. Σίγουρα σε μια δημόσια σχολή δεν πληρώνεις δίδακτρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά όταν υπάρχει άμεση ανάγκη επιβίωσης. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι πόσες ενοχές κουβαλούσα πιστεύοντας ότι δεν ήμουν σωστή με τις υποχρεώσεις μου στη σχολή και ότι, αν δεν δούλευα, ίσως να ήμουν πιο συγκεντρωμένη.

Στα δεκαεπτά σας βιώσατε ένα περιστατικό κακοποίησης από σύντροφό σας. Πιστεύετε ότι αυτή η εμπειρία σας έκανε πιο δυνατή ώστε να μην επιτρέψετε ποτέ ξανά στο μέλλον αντίστοιχες συμπεριφορές;

Ναι. Αυτό το γεγονός με είχε ωριμάσει πιο γρήγορα. Γενικά είχαν συμβεί διάφορα στη ζωή μου. Θυμώνω αφάνταστα ότα ακούω ορισμένους να διερρωτώνται «γιατί πολλές γυναίκες μιλούν τώρα;». Μα, γιατί τώρα βρήκαν τη δύναμη. Τι να πει ένα παιδί 20 χρόνων που μόλις ξεκινά την καριέρα του; Φοβάται για τη δουλειά του, το επαγγελματικό του μέλλον. Ξέρει ότι αυτός που θα υποστεί τις συνέπειες δεν θα είναι ο θύτης. Γνωρίζει ότι το θύμα ενδέχεται να μείνει εκτός δουλειάς, ότι μπορεί να πουν το οτιδήποτε για εκείνο. Και να σας πω κάτι. Ούτε εμένα με είχαν πιστέψει όταν είπα στο χωριό μου τι είχα βιώσει στα δεκαεπτά μου. Δεν με πίστευαν. Κάποιοι υποστήριζαν πως έλεγα ψέματα.

Είναι φοβερό αυτό.

Είναι φοβερό και θα υπάρχει πάντα. Θα ήθελα ωστόσο να αναφέρω ότι μέσα σε όλο αυτό το κακό ευτυχώς που υπήρχαν και ορισμένοι καθηγητές που με πολλή αγάπη μας κρατούσαν στη σχολή. Προσωπικά τους οφείλω ότι παρέμεινα στο Εθνικό όπως και τις ελάχιστες όμορφες αναμνήσεις που κρατώ από εκείνα τα χρόνια. Είναι ο Φωκάς Ευανγελινός, η Πηνελόπη Μπουζούρη, αλλά και ο ο Γιάννης Μαργαρίτης με τον οποίο κάναμε υποκριτική. Παρακολουθούσες το μάθημα| και χαιρόταν η καρδιά σου, είπε η Ντόρα Μακρυγιάννη στο 7 μέρες TV.