Αρζόγλου: Από αθλητής στίβου στο θέατρο, όταν τον ανακάλυψε η Κατίνα Παξινού!

Ο μεγάλος ηθοποιός θυμάται τα εφηβικά του χρόνια, τότε ακόμα που ήταν αθλητής στίβου κατά τα οποία κατάφερε να ασχοληθεί με την τέχνη της υποκριτικής ενώ τονίζει πως για εκείνον η περίοδος της καραντίνας ήταν μία θαυμάσια ευκαιρία για να κάνει πράγματα που έχει αφήσει πίσω.

Διαβάστε τι είπε...

Πώς αντιμετωπίζετε την κατάσταση που βιώνουμε με την καραντίνα και τον κορονοϊό;

Είναι ευκαιρία να κάνουμε όσο πράγματα δεν είχαμε κάνει, εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιμετωπίζω, γιατί στο γραφείο μου έχουν μαζευτεί τόσα βιβλία και θεατρικά έργα και τόσες ιδέες για νέα θεάματα, τα οποία καθυ­στερούσα, επειδή δεν προλάβαινα.

Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια και πότε αποφασίσατε ότι θέλετε να γίνετε ηθοποιός;

Εδώ θα πω μεγάλη ιστορία: Ήμουν αθλη­τής του στίβου και το σχολείο με προωθού­σε για τους Βαλκανικούς Αγώνες. Οι γονείς μου κατά τη διάρκεια των ατελείωτων προπο­νήσεων έφεραν έναν εξαιρετικό καρδιολόγο για να με εξετάσει, με σκοπό τους αγώνες. Ο γιατρός απεφάνθη ότι δεν θα έπρεπε να κάνω καθόλου γυμναστική, πόσο μάλλον να τρέχω. Έτσι με έκλεισαν για έναν μήνα σε μία βιβλιοθήκη, τόσο άντεξα, και έπειτα ίδρυσα ένα θεατρικό όμιλο, στον οποίο θα μσζεύοντουσαν άνθρωποι που αγαπούν το θέατρο. Νόμιζα ότι θα μαζευτούμε πολλοί, όμως τε­λικά ήμασταν τρεις! Ανέβασα ένα θεατρικό έργο στο κολέγιο, το «Κύκνειο άσμα» του Τσέχοφ.

Έτυχε από σύμπτωση να δει την παρά­σταση η Παξινού -είχε έρθει να ρωτήσει για τις επιδόσεις του εγγονού της, του Αλέξαν­δρου (σ.σ.: Αντωνόπουλου) και ο διευθυ­ντής της είπε ότι βρίσκονται όλοι στην παρά­σταση. Έτσι είδε την παράσταση και μου μί­λησε κατόπιν 15 λεπτά κρατώντας μου τα χέ­ρια. Κανονίσαμε να βρεθούμε στο σπίτι της και σιγά σιγά με ώθησε στη μαγεία της σκη­νής, μπήκα στο Εθνικό θέατρο, τότε Βασιλικό, και αφοσιώθηκα στο θέατρο. Άρα η Πα­ξινού έπαιξε μεγάλο ρόλο.

Έχετε εργαστεί ως οικοδόμος, μεταφρα­στής, έμπορος και στατιστικολόγος. Πώς προέκυψαν αυτές οι δουλειές στη ζωή σας;

Όλες τις δουλειές που έχω κάνει τις έχω κά­νει για να στηριχτεί το Ελεύθερο θέατρο, γιατί από το ίδιο το Ελεύθερο θέατρο ίσα ίσα βγά­ζαμε τα έξοδα για τα ενοίκια, για τους προβο­λείς κλπ. Δεν έφταναν τα χρήματα για να ζή­σουμε κι έτσι έκανα όλες αυτές τις δουλειές. Σας ξέφυγε μία: σερβίριζα σε μία ταβέρνα.

Πηγή: Espresso