Σταμάτης Φασουλής: «Όσο μεγαλώνω, οι ανασφάλειες όλο και μεγαλώνουν»
Αντιμέτωπος με τον μύθο που λέγεται Μολιέρος, μέσα από την πένα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, ο Σταμάτης Φασουλής συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό και ερμηνεύει τον κορυφαίο Γάλλο δραματουργό - προς το τέλος της ζωής του.
Ο ρόλος του Μολιέρου σας δημιουργεί δέος;
«Για μένα περισσότερο το δέος είναι για το ίδιο το θέατρο. Όταν έχεις δέος για το ίδιο το θέατρο, δεν μπορεί να μην έχεις για έναν από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του. Αλλά αυτό το δέος είναι πιο κοντά στον έρωτα. Στον έρωτα, όσο και αν είσαι υπό, συνήθως αισθάνεσαι και ίσος. Μπορεί να είναι πλάνη, αλλά αυτό βοηθάει στη συζυγία, τουλάχιστον των πρώτων χρόνων».
Σας είναι οικείος;
«Όχι. Αλλά ο Μπουλνκάκοφ έχει κάνει κάτι πολύ σημαντικό. Είχε βάλει στη δραματουργική διάρθρωση του έργου όλα τα τερτίπια και τις τεχνικές των έργων του Μολιέρου. Υπάρχουν στην καθημερινή του ζωή σκηνές που λες ότι από εδώ εμπνεύστηκε, όπως υπάρχουν και σκηνές που καταλαβαίνεις ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το έργο για να δώσει ένα κλειδί στον ηθοποιό και στον σκηνοθέτη. Κι έτσι παράλληλα με τα τελευταία του χρόνια βλέπεις και το θέατρο του, που είναι στην ίδια ζυγαριά με τον ψυχισμό του».
Το τρίγωνο πολιτική εξουσία -Εκκλησία - τέχνη κυριαρχεί στο έργο;
«Ναι, εξαιρετικά ισχυρό και καταπιεστικό λόγω της εποχής. Τότε οι περισσότεροι ηθοποιοί δεν είχαν μόνιμη στέγη. Ο Μολιέρος ήταν προστατευόμενος του βασιλιά, έπαιζε στο Πάλε Ρουαγιάλ, επιδοτούμενος. Βέβαια μέχρι να το πετύχει αυτό, πέρασε δύσκολα. Υπάρχει μια κρίση δική του στο τέλος: δεν ξέρει αν όλα αυτά τα πέτυχε με την τέχνη του ή με το να γλείφει την εξουσία - κι εκεί τρελαίνεται. "Μήπως δεν ήμουν καλός γλείφτης" λέει. "Γιατί με παρατάτε τώρα; Δεν σας κολάκεψα αρκετά; Πού θα βρείτε μεγαλύτερο γλείφτη από μένα;". Εκεί πια δεν μιλάει νια τον Λουδοβίκο αλλά αμφισβητεί την ίδια του την τέχνη. "Μήπως πουλήθηκες, γι' αυτό τώρα σε ξεπουλάνε;" αναρωτιέται».
Δύσκολο να πεθαίνεις στη σκηνή, όπως συμβαίνει στο έργο;
«Δεν το έχω σκεφθεί. Τώρα που με ρωτάτε, το βρίσκω λίγο αστείο, γιατί έχω ακούσει πολλούς ηθοποιούς να λένε "εγώ πεθαίνω στη σκηνή κάθε μέρα" και δεν εννοούν τον θάνατο. Τον θάνατο τον θεωρώ σαν μια ατάκα που πρέπει να λεχθεί κι εγώ να βρω το κλειδί της. Δεν θα το ήθελα πάντως. Προτιμώ κάτι πιο ιδιωτικό για μια τόσο ιδιωτική υπόθεση».
Φοβάστε την αναμέτρηση σας με τον ρόλο;
«Όσο μεγαλώνω, οι ανασφάλειες όλο και μεγαλώνουν. Δεν έχω τις σιγουριές που είχα όταν ήμουν νέος. Η πείρα μου ξέμαθε τον κόσμο και η πείρα μου ξέμαθε το θέατρο. Δεν έχω τρακ, που είχα παλιά. Έχει μεταλλαχθεί σε αγωνία. Η αγωνία έχει δίπλα το αγώνισμα, σου επιτρέπει να αγωνιστείς. Το τρακ σε παραλύει. Περνώντας τα χρόνια δεν θέλεις τόσο να ξεχωρίζεις, ειδικά αν έχεις περάσει μια μεγάλη καριέρα, θέλεις να ενσωματωθείς σαν απαραίτητο στοιχείο και όχι σαν εξαίρεση. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο. Να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι χωρίς να ξεχωρίζεις», είπε στο ΒΗΜΑ.