Νίκος Λεκάκης: «Μου έχει τύχει να πάω με φόβο σε ακρόαση ή σε πρόβα»

Ο Νίκος Λεκάκης και η Βίκυ Διαμαντοπούλου είναι δύο από τους νέους ηθοποιούς που μπήκαν από τη νέα σεζόν στις Άγριες Μέλισσες. Οι δυο τους, παραχώρησαν κοινή συνέντευξη, όπου και αναφέρθηκαν στις θλιβερές εξελίξεις των ημερών...

Το τελευταίο διάστημα έχει ξεκινήσει ένα ολόκληρο κίνημα ενάντια στην κακοποίηση οποιασδήποτε μορφής στον χώρο εργασίας. Έχετε αντιμετωπίσει λεκτική ή ψυχολογική βία από συναδέλφους σας;

Νίκος: Μου έχει τύχει να πάω με φόβο σε ακρόαση ή σε πρόβα. Δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμα η κοινωνική αυτοπεποίθηση του να μπορεί κάποιος να βγει από το σπίτι του και να πάει σε οποιαδήποτε δουλειά χωρίς να δεχτεί ένα είδος βίας. Ούτε υπάρχει η κοινωνική συνείδηση ότι αν μου συμβεί κάτι μπορώ να απευθυνθώ κάπου και να βρω το δίκιο μου.

Βίκυ: Στις δουλειές που έχω κάνει έχει τύχει να με υποτιμήσουν επειδή είμαι γυναίκα ή να με φλερτάρουν παραπάνω από ό,τι έπρεπε και να με φέρουν σε δύσκολη θέση. Αλλά αυτά που καταγγέλλουν οι άνθρωποι που έχουν βγει να μιλήσουν δημόσια είναι σε μια άλλη σφαίρα και πρέπει να ακουστούν, θεωρώ ότι αυτές οι φωνές είναι ανάσα για τoν πολιτισμό μας. Όπως επίσης θεωρώ λάθος να στοχοποιείται μόνο ο δικός μας κλάδος, γιατί αυτά συμβαίνουν παντού. Λαμβάνω μηνύματα από μικρά κορίτσια που μου γράφουν ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, αλλά η μητέρα τους δεν τους αφήνει γιατί τους λένε ότι είναι ένα ανήθικο επάγγελμα. Γιατί, αν ένα κορίτσι γίνει δικηγόρος δεν θα δεχτεί ανήθικες προτάσεις; Δεν θα υπερασπιστεί ανθρώπους που έχουν κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους παίζοντας με την ηθική της; Οι σερβιτόρες δεν έχουν συνεργαστεί με αφεντικά που τις έχουν υποτιμήσει ή τις έχουν παρενοχλήσει;

Πώς φαντάζεστε ότι θα είναι η επόμενη μέρα στο θέατρο;

Βίκυ: Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή είναι μια επανάσταση, σε συνδυασμό ρε την κατάσταση που βιώνουμε τον τελευταίο χρόνο εξαιτίας της πανδημίας. Όταν ανοίξουν οι αίθουσες πιστεύω ότι θα έχουμε να κάνουμε με ένα άλλο θέατρο. Ελπίζω να είμαστε όλοι μαζί και να έχουμε περισσότερη αγάπη, κατανόηση και λιγότερο φόβο μέσα μας.

Νίκος: Παραμένω αισιόδοξος, η ζωή είναι για τους αισιόδοξους. Οι απαισιόδοξοι είναιαπλοί θεατές. Τάσσομαι καθ' ολοκληρίαν υπέρ των τοποθετήσεων Τσαφούλια και Τζώρτζογλου. Το θέατρο υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει, γιατί είναι ένα με την καθημερινότητα. Για αυτό και είναι λάθος που παραμένει σε αναοστολή η θεατρική λειτουργία. Ζω για τη στιγμή που θα έχουμε απελευθερωθεί από φοβοκρατία, φοβολαγνεία, που δεν θα κλαίμε πια από φόβο, αλλά από ομορφιά, θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο για τον χώρο του θεάτρου και της Τέχνης αλλά και όλης της κοινωνίας. Βλέπω ότι πια υπάρχει μια οικουμενική συνειδητοποίηση, θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει είναι πολύ σημαντικό όχι μόνο για τον χώρο του θεάτρου και της Τέχνης αλλά και για όλη την κοινωνία. Βλέπω ότι πια υπάρχει μια μαζική συνειδητοποίηση του τι ακριβώς συμβαίνει και του τι χρήζει αλλαγής. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην τροποποίηση του νομικού πλαισίου αλλά και στην αλλαγή μιας νοοτροπίας που ούτε χρειάζεται να υπάρχει, ούτε πρέπει να διαιωνίζεται. Και θέλω να πιστεύω ότι μέσα από αυτή τη διαδικασία θα μπορούμε αύριο να έχουμε την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ώστε όταν πούμε στον άλλο «Σταμάτα» να σταματήσει. Και όχι να συνεχίζει επειδή είναι παλαιάς κοπής. Αυτοί οι παλαιοί κοπής άντρες ας μείνουν στην εποχή τους κι ας παρακμάσουν μαζί με αυτήν.

Πηγή: Περιοδικό OK