Αιμιλιανός Σταματάκης: Η πρώτη του τηλεοπτική δουλειά και η εμπειρία του στο Λονδίνο

Με διαφορετικό παρουσιαστικό από αυτό που τον έχουμε συνηθίσει και με διάθεση να αφηγηθεί ιστορίες από τη ζωή του -κάποιες αστείες αλλά όλες ενδεικτικές του πείσματος και μιας προσωπικής δικαιοσύνης που τον χαρακτηρίζει-, ο Αιμιλιανός Σταματάκης -Αιμίλιο για τους φίλους- μοιάζει με σύγχρονο παιδί των λουλούδιιών.

Τα καλύτερα μας χρόνια είναι ουσιαστικά η πρώτη , σου τηλεοπτική δουλειά.

Η πρώτη τηλεοπτική συμμετοχή και η πρώτη φορά που είχα τη διάθεση, και φυσικά τον χρόνο, να μπορώ να πω ότι θα δεσμευτώ σε γυρίσματα. Μέχρι τώρα δεν μπορούσα ούτε συζητήσεις να κάνω γιατί όταν έχεις δυο και τρεις θεατρικές παρα­γωγές τον χρόνο, είναι απαγορευτικό να μιλάς για τηλεόραση. Πάντα πίστευα ότι υπάρχει η σωστή στιγμή για να συμβεί κάτι. Και αυτή η στιγμή ήρθε τώρα τηλεοπτικά.

Πώς είναι η εμπειρία σου από τα γυρίσματα;

Εδώ δεν μπορώ να είμαι αρκετά ειλικρινής γιατί θα παρεξηγη­θεί αυτό που θα πω. Η δουλειά στο θέατρο είναι τόσο απαιτητική που είναι σαν να σε ετοιμάζει για τα πάντα. Οπότε μου φάνηκα πιο έτοιμος απ ό,τι θα περίμενα και πιο σίγουρος για τον εαυτό μου απ' ό,τι οραματιζόμουν.

Στη σειρά υποδύεσαι έναν Άγγλο χίπη, τον Ιαν. Δεν μιλάς καθόλου ελληνικά;

Μιλάω ελληνικά μόνο όταν προσπαθώ να μιμηθώ τους Έλ­ληνες. Εκεί έγκειται το ενδιαφέρον αλλά και η δυσκολία. Να προσπαθήσω να βγάλω από πάνω μου αυτή τη συνηθισμένη ελληνοπροφορά που έχω. Κατά τα άλλα, ξεκινήσαμε τα γυρί­σματα πριν από δύο μήνες και θα βρίσκομαι στη σειρά για έξι επεισόδια.

Ξεκινώντας να κάνεις τη δουλειά του ηθοποιού ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σου φόβος;

Ωραία ερώτηση αυτή. Έχει απαντήσεις τυπικές και προστατευ­μένες αλλά έχει και απαντήσεις ειλικρινές και βάθους. Μι­λώντας ειλικρινά θα σου πω ότι ο μεγαλύτερος φόβος είναι να περάσει απαρατήρητη η δημιουργία μου, και δεν το λέω για το μεγάλο μας «εγώ» - όλοι έχουμε από αυτό. Επιλέξαμε να κά­νουμε μια δουλειά που σίγουρα σκοπός της δεν είναι να έρχο­μαι να «φλασάρω» το Gucci ρούχο που μου κλείσατε για την τάδε φωτογράφιση και μετά να λέω «Κοιτάχτε με, είμαι εδώ!».

Αυτή η συμπεριφορά είναι που σε ενοχλεί περισσότε­ρο στον χώρο σου;

Και το ότι δεν θα έπρεπε να σε αφορά το χρηματικό για να δη­μιουργήσεις. Αλλιώς δεν είναι Τέχνη, είναι εμπόριο. Αυτό εί­ναι ένα από τα βασικά μας προβλήματα. Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει ακόμη κάπως η έννοια της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Στο εξωτερικό, ειδικά σε χωρεί όπως η Αγγλία, δεν ισχύει αυτό.

Έζησες για χρόνια στο Λονδίνο. Τι ισχύει εκεί;

Στο εξωτερικό είναι όλα εμπόριο. Το έχω ζήσει από πρώτο χέρι καθώς έχω υπάρξει σε mainstrean παράσταση -μεγάλη παρα­γωγή- με πολλούς ηθοποιούς και χιλιάδες θεατές κάθε μέρα. Εκεί δεν υπάρχει το δημιουργικό κομμάτι ενός ανθρώπου που συμμετέχει σε αυτό, υπάρχει το εκτελεστικό κομμάτι, «θα κά­νεις αυτό κι αυτό και στο τέλος της εβδομάδας πληρώνεσαι».

Πήγες έχοντας εξαρχής στο μυαλό σου ότι θα μείνεις για λίγο;

Πήγα με μια βαλίτσα στην πλάτη, έχοντας στο μυαλό ότι θα παραμείνω για όσο με πάει. Μπορεί αυτό να ήταν ένας μήνας ή όλη μου η ζωή. Τελικά ήταν δύο χρόνια.

Ωστόσο, είχες την ασφάλεια ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσες να πά­ρεις τη βαλίτσα σου και να επιστρέψεις.

Δεν την είχα αυτή την ασφάλεια γιατί για μένα αυτό θα σήμαινε «αποτυχία». Όμως αυτές ήταν οι σκέψεις μου τότε. Τώρα έχει έρθει η συνειδητοποίηση ότι η επιτυχία κάποιου μπορεί να είναι η αποτυχία κάποιου άλλου και το αντίθετο.

Πηγή, Περιοδικό ΟΚ!