Αιμιλιανός Σταματάκης: «Εκεί γίνομαι ο κλασικός Έλληνας φωνακλάς»

Μετρά αρκετή εμπειρία στο χώρο του θεάτρου, ωστόσο περιμένει με αγωνία, όλες τις εξελίξεις στο επάγγελμά του, μετά το τέλος της πανδημίας. Ο Αιμιλιανός Σταματάκης μίλησε για την καθημερινότητά του, αλλά και τον χρόνο που φροντίζει να περνά με τον εαυτό του, μακριά απ΄όλους.

Πώς είναι η καθημερινότητα εκτός δουλειάς;

Μένω στην παιδική μου γειτονιά, τη Νέα Σμύρνη. Επειδή καθημερινά συναναστρέφομαι πολύ κόσμο λόγω δουλειάς, όταν γυρίζω στο σπίτι, είμαι της ηρεμίας, θέλω να κλειστώ μέσα και να αποσυμπιεστώ. Υπάρ­χουν στιγμές που οι φίλοι μου αναρωτιούνται «Πού έχεις χαθεί ολόκληρη εβδομάδα;».

Μπορείς δηλαδή να μείνεις συνεχόμενα μία εβδομάδα μέσα στο σπίτι;

Ναι, χρειάζομαι πολύ χρόνο με τον εαυτό μου. Μόνος μου. Χωρίς κανέναν. Να αποσυμπιεστώ και να ηρεμήσω.

Αυτό δείχνει ότι έχεις συμφιλιωθεί σε μεγάλο βαθμό με τον εαυτό σου...

Έτυχε να τον μάθω νωρίς και να συνειδητοποιηθώ νωρίς ότι είναι ωραίο να περνάς χρόνο με σένα.

Συνήθως οι ήρεμοι άνθρωποι έχουν και μεγάλες εκρήξεις. Ανήκεις σε αυτούς;

Ναι, θα συμφωνήσω. Το πρώτο πράγμα που μου έρ­χεται στο μυαλό είναι ότι έχω ένα ισχυρό αίσθημα δι­καίου μέσα μου και αν πιστεύω πως για τον οποιονδή­ποτε λόγο συμβαίνει κάτι άδικο, αμέσως εναντιώνομαι. Για παράδειγμα, μπορεί να περπατώ στον δρόμο και να δω κάποιον να παρκάρει μπροστά στο γκαράζ ενός άλλου ανθρώπου που θέλει να βγει. Να το έχει παρα­τήσει εκεί και να έχει πάει για καφέ και τσιγάρα. Αυτόματα θα ανέβουν οι παλμοί και θα αρχίσω να βράζω από τον θυμό μου.

Και όταν η αδικία αφορά σε σένα;

Εκεί γίνομαι ο κλασικός Έλληνας φωνακλάς. Πάντως, αλήθεια, μπορεί να νιώσω πολύ άσχημα όταν συνειδη­τοποιηθώ πως χωρίς να το θέλω αδίκησα κάποιον. Δεν ανέφερα τυχαία πριν αυτό το παράδειγμα. Είμαι άνθρω­πος που δεν μου αρέσει ούτε να παρκάρουν μπροστά στο πάρκινγκ μου, ούτε να παρκάρω εγώ μπροστά σε άλλα πάρκινγκ (σ.σ. χτυπά το χέρι στο τραπέζι ως έν­δειξη στιγμιαίου θυμού).Έτυχε μια στιγμή που το έκα­να λόγω βιασύνης. Το πόσο άσχημα ένιωσα μετά, όταν ήρθε αυτός ο άνθρωπος, δεν περιγράφεται. Και η «συγ­γνώμη» που του ζήτησα δεν είχε κανένα νόημα, ούτε με έκανε να αισθανθώ καλύτερα.

Γενικά είσαι ενοχικός άνθρωπος;

Έχω υπάρξει στο παρελθόν αρκετά ενοχικός. «Γιατί όμως το είπα τώρα αυτό;», «Μήπως ο άλλος ένιωσε άσχημα;» ή «Γιατί κάθομαι τώρα και τεμπελιάζω. Μετά την παραμο­νή μου στο εξωτερικό όμως σταμάτησα να ζω με ενοχές.

Τι άλλαξε εκεί;

Ένιωσα ακριβώς αυτό που λέμε «είσαι με μια βαλίτσα στην πλάτη και προχωράω χιλιόμετρα». Είσαι πραγμα­τικά μόνος σου και πρέπει να τα βγάλεις πέρα. Είσαι η ουσιαστική σου παρέα και επιβίωση. Άλλο να πηγαίνεις στο εξωτερικό ως τουρίστας κι άλλο για δουλειά. Στη δεύτερη περίπτωση ξαφνικά το περιβάλλον μετατρέπε­ται σε μόνιμη απειλή για το αν θα καταφέρεις να επιβι­ώσεις. Οπότε αυτό που άλλαξε ήταν πως είχα περισσό­τερο χρόνο με τον εαυτό μου.

Πηγή: Περιοδικό ΟΚ