Λουκία Πιστιόλα: «Οι φυλακές είναι ο παράδεισος μου»

Άραγε η αγαπημένη ηθοποιός πώς επιλέγει τους ρόλους της; «Με μόνο κριτήριο τους συνεργάτες μου. Το θέατρο είναι πάνω απ' όλα και πέρα απ' όλα σχέση. Σχέση αληθινή, ζωντανή επί σκηνής με τον συμπαίκτη σου. Αλλιώς δεν αφορά κανέναν», εξήγησε. Η «Εξαψη», στην οποία πρωταγωνιστεί και προβάλλεται στο ΜΕGΑ (Δευτ. - Τετάρτη, 21.00), είναι ένα δυνατό ερωτικό δράμα με έντονο το αστυνομικό στοιχείο. Μετά από πολλές συμμετοχές στη τηλεόραση πώς βλέπει την καριέρα της σήμερα; «Υπάρχει εξέλιξη από την Ελένη του Δόγγανου (σ.σ: στο πλάι του Γιάννη Μπέζου, στο σίριαλ "Εκείνες κι Εγώ") στην Ιριδα του Αξιώτη. Είναι άλλωστε μια πορεία 22 ολόκληρων χρόνων. Τα κόκκινα μαλλιά έγιναν ξανθά για να μη βάφω συχνά τα λευκά επειδή αντιπαθώ τα κομμωτήρια .Πολύ σοβαρή εξέλιξη! Δεν επέλεξα ως Ελένη τον Δόγγανο, επέλεξα τον Γιάννη Μπέζο, φίλο ακριβό και σταθερό χρόνια. Δεν επέλεξα την Ιριδα, επέλεξα τον Βασίλη Τσελεμέγκο για την ευγένεια, την ηρεμία και την αξιοσύνη του. Οι ρόλοι με βοηθούν να γνωρίσω καλύτερα την ανθρώπινη φύση και τον εαυτό μου, οι άνθρωποι όμως που δουλεύω μαζί τους με εξελίσσουν κι αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Απ' τα γυρίσματα του "Εκείνες κι Εγώ", αυτό που θυμάμαι πολύ καλά είναι η γενναιοδωρία του Γιάννη. Σε όλα τα επίπεδα, και στο θέατρο και στην τηλεόραση, ο Μπέζος είναι γενναιόδωρος, υποστηρικτικός, φίλος με κεφαλαίο Φ. Και εντός και εκτός σκηνής. Οσο για την Έξαψη, η χαρά μου είναι η συνάντηση με παλιούς, αγαπημένους συνεργάτες: τον Βασίλη, τον Γιάννη Δασκαλοθανάση, τα παιδιά του συνεργείου, τον Κώστα Κόππα, τον Νίκο Πουρσανίδη και συναδέλφους που δεν είχα δουλέψει μαζί τους αλλά θαύμαζα και εκτιμούσα. Αν το αποτέλεσμα μιας παράστασης στο θέατρο έγκειται στην καλή χημεία και συνεργασία των ηθοποιών επί σκηνής, στην τηλεόραση υπάρχει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που στηρίζει τον ηθοποιό και από αυτούς εξαρτάται, εν πολλοίς, η καλή ή κακή απόδοση του ρόλου του. Είναι οι κρυφοί ήρωες του κάθε συνεργείου που πάντα ευχαριστώ για τον κόπο τους μέσα από την καρδιά μου».

Υπάρχει άραγε κάτι που θα επέλεγε να διορθώσει αν μπορούσε σήμερα; «Θα ήθελα μόνο να υπάρξουν φωτισμένοι δάσκαλοι που θα εμπνεύσουν τα παιδιά και θα τους ανοίξουν δρόμους στην ομορφιά και στο φως. Ευσεβής πόθος!», ομολογεί. Οι επισκέψεις της στις φυλακές Κορυδαλλού και η δημιουργία της γυναικείας θεατρικής ομάδας φυλακισμένων σήμαιναν για εκείνη πολλά. Θέλησε να βοηθήσει τις κρατούμενες και να τους χαρίσει μια δημιουργική και εποικοδομητική καθημερινότητα. «Οι φυλακές είναι ο παράδεισος μου», εξήγησε.

«Εκεί όπου το θέατρο βρίσκει τον στόχο του. Ανοιχτές, βασανισμένες ψυχές που αναζητούν τη σχέση με τον εαυτό τους και τον άλλον, που έχει κλονιστεί. Στις φυλακές δεν υπάρχουν δολοφόνοι. Υπάρχουν παραβατικοί, υπάρχουν φονιάδες αλλά όχι δολοφόνοι. Οι δολοφόνοι κυκλοφορούν έξω ελεύθεροι. Δεν θα μιλήσω γι' αυτούς ούτε για τα παιδιά μου, είναι τα ιερά και τα όσια της ψυχής μου», είπε η ηθοποιός που μοιάζει να σφύζει από την ενέργεια και τη δοτικότητα μιας γυναίκας χορτασμένης και ολοκληρωμένης - και πάντα πρόθυμης να μοιράσει αγκαλιές στα αδέλφια της, στα παιδιά της, στον εγγονό της και τον σκύλο της. Αυτό που σίγουρα δεν θα της λείψει είναι ένας κόσμος αγάπης, αφού εκείνη τον δημιούργησε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της, μέσα στο σπίτι αλλά και μέσα από τη δουλειά της στο θέατρο και στην τηλεόραση, κάτι που έρχεται σε απόλυτη κόντρα με τον τηλεοπτικό ρόλο της Ιριδας - αυτή είναι άλλωστε και η πρόκληση για κάθε ταλαντούχο ηθοποιό, να φωτίζει τις σκοτεινές ανθρώπινες πτυχές μέσω της δραματουργίας, και ο ρόλος της αυτός αναμένεται κομβικός για την πολυπόθητη κάθαρση, είπε στο Gala.