Ταμίλα Κουλίεβα: «Ο τόπος και ο χώρος βράζουν. Εί­ναι μεγάλη η οργή μας»

Ήταν, άλλωστε, μέλος του θιάσου της Κάτιας Δανδουλάκη στην παράσταση από την οποία «έφυγε ο Φιλιππίδης, για να μείνει η Δροσάκη». Μόλις επέστρεψε από ένα δίμηνο στη Μόσχα, όπου πήγε να δει τους δικούς της ενώ την «επισκέφθηκε» και ο Covid. Διαβάστε τι αποκάλυψε για τις συνεργασίες που είχε με κάποιους από τους καταγγελλόμενους.

Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση στις καταγγελίες;

«Όταν ξεκίνησε όλο αυτό, και για μένα ήταν μια μεγάλη αποκάλυψη, και δεν αναφέρομαι σε μια προσωπική αθωότητα. Όσο περ­νούσε ο καιρός, φούντωνε και αποκτούσε διαφορετικό μέγεθος. Με αποτέλεσμα την τροπή που έχει πάρει η υπόθεση Λιγνάδη. Εδώ ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να κρί­νει και να αποφασίσει. Είναι η καθ' ύλην αρμοδιότητά της. Τι να λέμε οι υπόλοιποι; Χωρίς την καταγγελία της κυρίας Μπεκατώρου, ο Κιμούλης θα παρέμενε μια ιδιό­τροπη ιδιοφυΐα και ο Φιλιππίδης ο "Λάκης ο γλυκούλης"».

Έχετε συνεργαστεί με όλους, νομίζω, και ιδιαίτερα με τον Γιώργο Κιμούλη...

«Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι σχεδόν με όλους έχω συνεργαστεί (σ.σ. πλην Σπυρόπουλου) και περισσότερο με τον Γιώργο Κιμούλη. Και μάλιστα είχα ακούσει τότε την Ευδοκία Ρουμελιώτη, γιατί ήμασταν μετά στην ίδια δουλειά. Εγώ αυτή την πλευρά του δεν την ήξερα, δεν την έχω δει. Αλλά δεν έχω κανέναν λόγο να μην πιστεύω όλα αυτά τα κορίτσια και αγόρια που βρήκαν το σθένος και βγήκαν και μίλησαν. Μόνον για καλό έγινε αυτό».

«Αυτόπτης μάρτυρας» στο περιστατικό Λένας Δροσάκη και Πέτρου Φιλιππίδη. Τι έγινε;

«Δεν ήξερα την προϊστορία που είχε όλο αυτό που συνέβη τότε στην πρόβα. Όλοι όμως εκτιμήσαμε την απόφαση της Κάτιας Δανδουλάκη. Συνεργαστήκαμε για μικρό χρονικό διάστημα με τον Πέτρο Φιλιππί­δη, στην αρχή των προβών. Όλο αυτό που αποκαλύφθηκε, τώρα το έμαθα κι εγώ. Δεν ήξερα τι είχε ακριβώς συμβεί».

Έχετε υποστεί κάποιου είδους βία στη δουλειά;

«Ήρθα στην Ελλάδα με γερές αποσκευές και ο κόσμος το εκτίμησε. Ως χαρακτήρας βάζω όρια στις συνεργασίες μου, αλλά δεν χρειάστηκε να το κάνω πολλές φορές. Έχω φύγει δύο φορές από δουλειά, και τη μία με γύρισαν πίσω - και οι δύο είχαν αμιγώς θεατρικές αιτίες. Μία φορά μου συνέβη κά­τι που θα μπορούσα να το κατατάξω στην κατηγορία μπούλινγκ.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 3 PHOTOS

Το αντιμετώπισα απευθείας, και τα πράγματα μπήκαν στη σωστή τους θέση. Δεν θεωρώ ότι μπορώ να συνεχίσω τη συνεργασία και να λειτουρ­γήσω με ανθρώπους που η συμπεριφορά τους δεν μου κάνει, ούτε είναι δημιουργική. Ένας πνευματικός άνθρωπος όμως είναι πολιτισμένος, ευαίσθητος, έντιμος. Αλλά αυτό το "δεν έχει συμβεί σε μένα" δεν λέει και πολλά. Συμβαίνει δίπλα. Είναι κυνι­σμός να μην αναγνωρίζει κανείς τη διαφο­ρά ανάμεσα στον θύτη και το θύμα, να μην αναφέρει τον πόνο στην ψυχή και το σώμα που προκαλεί η εκμετάλλευση της θέσης ισχύος του ενός προς τον άλλον, με σκο­πό την ικανοποίηση του σκοτεινού "εγώ". Το θέατρο είναι "εμείς", όχι "εγώ". Σαφέστατα είμαι δίπλα σε όλες τις φωνές που πνίγονται κάτω από το βάρος του φόβου».

Τα ξέραμε όλα;

«Σε καμία περίπτωση δεν ήξερα το μέγεθος και ουδέποτε είχα μπει σε συζητήσεις και σχολιασμό. Έχω διδαχτεί διαφορετικά το θέατρο και δεν δέχομαι την τοποθέτηση ότι η βία στο θέατρο ήταν σχεδόν θεσμι­κή, όπως διαβάσαμε. Μόνο στην ελληνι­κή γλώσσα ο ηθοποιός λέγεται ηθοποιός, ποιεί ήθος - σε καμία άλλη. Συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν επιτρέπεται στην Ελλάδα να μην τιμούμε αυτόν τον τίτλο».

Το θέατρο όμως είναι (και) χώρος εξουσίας...

«Πολλοί χώροι μπορεί να θεωρηθούν χώροι εξουσίας. Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι χώρος αλλά σχέση εξουσίας - το θέμα είναι πώς το βλέπεις. Μου φαίνεται ότι είναι παλιο­μοδίτικη αντίληψη το "θιασάρχης", κι ας έχω κάνει κι έτσι θέατρο. Αλλά ήμουν τυ­χερή: Το να έχεις την Κάτια Δανδουλάκη θιασάρχη είναι σεμινάριο συμπεριφοράς. Το θέατρο είναι χώρος δημιουργίας, με ιεραρχία, είναι το μαζί».

Και τώρα;

«Τώρα είμαστε όλοι φορτισμένοι. Είναι η στιγμή που ο τόπος και ο χώρος βράζουν. Δεν είναι η ώρα για άλλες κουβέντες. Εί­ναι μεγάλη ο οργή μας. Τώρα είμαστε στη φάση της κάθαρσης».

Κάθαρση ή ξεκαθάρισμα λογαριασμών;

«Ο κόσμος αλλάζει, το θέατρο αλλάζει. Κάθε εποχή βγάζει τις δικές της προσωπι­κότητες. Ζούμε σε μια διαφορετική εποχή πια. Βεβαίως οι αξίες που έχουν κάποιες τέ­χνες, το θέατρο, ένας άνθρωπος, δεν πρέπει να εξαφανίζονται. Πρέπει να συνεχίζουμε να ζητάμε αυτές τις αξίες. Αυτό που λείπει τώρα είναι ο άνθρωπος και η στάση του απέναντι στα πράγματα».

Πηγή: Το Βήμα