Τσακίρογλου: «Η Χρυσούλα είναι ένας άνθρωπος που έχει περισσότερο ταλέντο σε σχέση μ' εμενα»

Ο βετεράνος του θεάτρου Νικήτας Τσακίρογλου, ανατρέχει στους μεγάλους δασκάλους του, τους σκηνοθέτες που τον σημάδεψαν και τους σταθμούς μιας καριέρας που ήταν αποτέλεσμα ταλέντου, προσπάθειας και τύχης.

Πώς ήταν τα πρώτα σας χρόνια στο θέατρο;

Είχα τελειώσει τη Δραματική Σχολή του «Εθνικού Θεάτρου» όταν ο δάσκαλος μου και διευθυντής της Σχολής που είχε γίνει στο μεταξύ διευθυντής του ΚΘΒΕ, ο Σωκράτης Καραντινός, μου είπε κάποια στιγμή: «Βρε παιδάκι μου τι κάθεσαι και παιδεύεσαι στην Αθήνα;». Δεν είχα φτιάξει ακόμη το όνομα μου, οι ηθοποιοί τότε έφτιαχναν το όνομα τους με τον κινηματογράφο, όχι με το θέατρο. Αν και ανήκα ήδη στο «Εθνικό Θέατρο», ανήσυχος καθώς ήμουν, έφευγα και πήγαινα στο ελεύθερο θέατρο, τις πρώτες μου όμως επιτυχίες τις έκανα, ως επί το πλείστον, με το ΚΘΒΕ. Ενα θέατρο που ως τότε ήταν σε μια λανθάνουσα κατάσταση, λειτουργούσε βέβαια, αλλά τον περισσότερο χρόνο πήγαινε περιοδείες για να μπορεί να συντηρηθεί. Διέθετε αξιόλογους ηθοποιούς που είχανε τολμήσει να ανέβουν στη Θεσσαλονίκη γιατί, κακά τα ψέματα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, η οικονομική πηγή του θεάτρου μας είναι η Αθήνα. Ολα αυτά ως τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδωσε το κτίριο της Εταιρείας Μακεδόνικων Σπουδών προκειμένου να στεγαστεί και να μπορεί να κάνει τις παραστάσεις του το ΚΘΒΕ, που ως τότε στεγαζόταν σ' ένα κτίριο πραγματικό ερείπιο, θυμάμαι που παίζαμε και έσταζαν τα κεραμίδια του. Με κάλεσε λοιπόν ο Καραντινός, ενώ είχα εδώ και τέσσερα χρόνια τελειώσει τη Σχολή κι εργαζόμουν στο ελεύθερο θέατρο. Αναφέρω μόνο τον θίασο της Αντιγόνης Βαλάκου, που έγινε στη συνέχεια πολύ καλή μου φίλη, γιατί είχε ως σκηνοθέτη τον συμμαθητή και πολύ φίλο μου Σπύρο Ευαγγελάτο, που στάθηκε ο κυριότερος μου αρωγός για να μπορέσω να προχωρήσω στη ζωή μου και στην τέχνη μου.

Αν δεν κάνω λάθος, με τον Σπύρο Ευαγγελάτο πιστώνεστε μια πρώτη μεγάλη σας επιτυχία στο θέατρο, τον «Κάσπαρ» του Πέτερ Χάντκε.

Μην κάνουμε άλματα. Πριν ακόμη πάει στη Βιέννη για να σπουδάσει σκηνοθεσία, ο Σπύρος Ευαγγελάτος κι ενώ ήταν ακόμη φοιτητής της Φιλοσοφικής Σχολής, δημιούργησε τη «Νεοελληνική Σκηνή». Ανάμεσα σε άλλους είχε επιλέξει ως συνεργάτη του και μένα. Κάναμε τα έργα «Μαρία Δοξαπατρή», «Κατσούρμπο» και άλλα. Ο Ευαγγελάτος αγαπούσε πολύ το κρητικό θέατρο. Μας ενώνανε κοινές ιδέες και αναζητήσεις. Σ' αντίθεση μ' εμένα, προερχόταν από μια σπουδαία καλλιτεχνικά οικογένεια, πατέρας του ήταν ο μουσικός Αντίοχος Ευαγγελάτος, που είχε χρηματίσει διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και του Ωδείου Αθηνών, η μητέρα του ήταν σπουδαία αρπίστρια. Το «Κάσπαρ» έγινε ενώ είχε επιστρέψει ο Ευαγγελάτος από τις σπουδές του στη Βιέννη. Οταν πήρα στα χέρια μου το κείμενο αυτό στην αρχή δεν καταλάβαινα τίποτε. Ο Χάντκε είναι ένας σημαντικός συγγραφέας, όχι ως θεατρικός αλλά ως γλωσσολόγος. Αυτή τη σπουδή είχε κάνει και μέσω αυτής της σπουδής έγραφε θέατρο. Ενα δεύτερο έργο που είχε φέρει μαζί του ο Ευαγγελάτος από τη Βιέννη ήταν ο «Φάουστ» του Γκαίτε που το κάναμε πολύ αργότερα, όταν ο Σπΰρος ήταν διευθυντής του ΚΘΒΕ. Το έργο είχε ανέβει με τον Αλέκο Πέτσο στον ρόλο του Φάουστ και εμένα στον ρόλο του Μεφιστοφελή ενώ τα σκηνικά τα είχε κάνει ένας βιεννέζος σκηνογράφος, ιδιόρρυθμα σκηνικά, γκραβούρες εποχής που προβάλλονταν επάνω στη σκηνή. Η παράσταση αυτή είχε μεταφερθεί και στη σκηνή του «Εθνικού Θεάτρου» στην Αθήνα. Τότε γίνονταν ανταλλαγές ανάμεσα στα κρατικά θέατρα που κακώς δεν γίνονται τώρα.

Ποια υπήρξε η σημασία της οικογένειας για σας;

Θα την χαρακτήριζα ως μια παράλληλη με το επάγγελμα μου μοίρα. Μ' ενδιέφερε πάρα πολύ καθώς έγινα μάλιστα πατέρας σε πολύ μικρή ηλικία. Με τη Χρυσούλα Διαβάτη συναντηθήκαμε στο θέατρο του Μάνου Κατράκη και παντρευτήκαμε πολύ γρήγορα καθώς νιώσαμε να μας ενώνουν κοινές επιδιώξεις και όνειρα, χωρίς όμως στη συνέχεια ο ένας να μπαίνει μέσα στη σταδιοδρομία του άλλου. Η Χρυσούλα είναι ένας άνθρωπος που έχει πολύ μεγαλύτερο τάλαντο σε σχέση μ' εμένα, είναι πιο αυθόρμητη, πιο ενστικτώδης. Προσωπικά χρειάζεται να βάλω κάτω το μυαλό μου για να κατανοήσω τον οποιοδήποτε ρόλο - κι έχω παίξει πολύ σημαντικά πράγματα. Η Χρυσούλα είναι μια χαρισματική ηθοποιός που τραγουδάει, κάνει επιθεώρηση, έχει τραγουδήσει στην όπερα. Μ' έχει βοηθήσει αφάνταστα ώστε να παραμείνω αταλάντευτος όσον αφορά τις καλλιτεχνικές μου επιδιώξεις και τον θεατρικό μου προσανατολισμό, είπε στα ΝΕΑ.