Μιχάλης Συριόπουλος: «Το θέατρο είναι μια τέχνη με φως. Νιώθω πως θα επιστρέψει δυναμικά και πάλι»

Μάθαμε πράγματα γι’ αυτόν που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, ενώ σχολίασε και τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του θέατρου.

«Όσοι με ξέρουν αίγουρα θα με έχουν ακούσει να μιλώ για το "Άγιο μου θέατρο"! Το θέατρο είναι μια νόμιμη τρέλα, ένας χώρος ελευθερίας, ευαισθησίας, ισότητας, πειθαρχίας και πολλών άλλων αρετών. Μην ακούτε μόνο τα όσα συμβαίνουν. Ναι, συμβαίνουν, μα το θέατρο δεν είναι τέσσερις-πέντε άνθρωποι. Είναι μια τέχνη με κάθαρση και φως, που νιώθω πως σε λίγο καιρό θα επιστρέψει δυναμικά και πάλι».

• Το μέλλον ονειρεύομαι να φέρει ωραίες συνεργασίες με συναδέλφους της γενιάς μου. Νιώθω πως ήρθε η ώρα η γενιά μουνα πατήσει στα πόδια της και να δημιουργήσει. Είμαστε μια άτυχηγενιά: Διδαχτήκαμε στις σχολές μας το «Δεν πειράζει, οι σκηνοθέτες σας θα σας μιλάνε χειρότερα» γιατί όλοι πίστευαν ότι είναι ο Κάρολος Κουν ή ο Λευτέρης Βογιατζής και μετά ήρθε η κρίση και μετά ο κορονοϊός... «Εργάτες της τέχνης» ονειρεύομαι λοιπόν, ελεύθερους με αξιοπρέπεια και χαρά.
• Μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις στον χώρο του θεάτρου, ελπίζω πως ο ηθοποιός πλέον έχει φωνή, έχει δικαιώματα, έχει σωματείο. Μακάρι να τελειώσαμε με τον φόβο. Μας ανήκει το φως!

• Είμαι το πέμπτο παιδί των γονιών μου. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, και πιο συγκεκριμένα στη Σταυρούπολη, σε ένα πεντα κάθαρο δυάρι, θυμάμαι μπόλικη αγάπη και αρκετή πειθαρχία.Το μικρόβιο του θεάτρου δεν ξέρω πώς και από πού το κόλλησα! Το σημαντικότερο όμως είναι πως από την πρώτη στιγμή σύσσωμη η οικογένεια με στήριξε όσο περισσότερο μπορούσε. Το ότι θα γίνω ηθοποιός ήταν κοινό μυστικό στο Νηπιαγωγείο, δεδομένο στο Δημοτικό, «σιγουράκι» στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο «άχαστο»! (Γελάει.)
• Μια συμβουλή που θυμάμαι ήταν ενός δασκάλου μου, του Άκη Γεροντάκη. Μου είχε πει «Το σανίδι έχει ένα άρωμα... Ποτέ μην ξεχάσεις να το μυρίσεις πριν βγεις να παίξεις».
• Δούλευα για χρόνια σε κατασκηνώσεις της Πρόνοιας, αρχικά ως ομαδάρχης κι αργότερα ως ειδικός συνεργάτης ψυχαγωγίας, οργανώνοντας και διασκεδάζοντας παιδιά και ΚΑΠΗ. Έχω επίσης δουλέψει σε κρεπερί, τσαγερί, εστιατόριο και καφέ μπαρ, μα όλα αυτά μέχρι το δεύτερο έτος της σχολής μου. Από εκεί κι έπειτα βιοπορίζομαι από το επάγγελμα του ηθοποιού ή του καθηγητή υποκριτικής.
• Με αφορμή την καραντίνα μπόρεσα να κοιτάξω τον καθρέφτη μου χωρίς ρόλο. Σε τέτοιες περιόδους το πιο εύκολο είναι να αφεθείς στο σκοτάδι, η πιο ωραία νίκη όμως είναι να επιλέξεις συνειδητά το φως, είπε στο περιοδικό ok!