Τόνια Σωτηροπούλου: Μίλησε για την συνεργασία της με τον Μίκι Ρουρκ!

Η τελευταία φορά που βρέθηκε πάντως σε κινηματογραφικό σετ ήταν το καλοκαίρι, στα γυρίσματα της ταινίας «Man of God», μιας μεγάλης κινηματογραφικής παραγωγής για τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου σε σκηνοθεσία της Σέρβας Γελένα Πόπσβιτς. Δυστυχώς o Covid-19 ανέβαλε την πρεμιέρα. «Υποδύομαι στην ταινία μια μοναχή.

Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Βρέθηκα να παίζω σε μια ταινία που τη μουσική έχει γράψει ο αγαπημένος μου συνθέτης Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ (σ.σ. πρόκειται για τον μουσικό που συνέδεσε το όνομα του με τις ταινίες του Κισλόφοκι), που παίζουν ηθοποιοί όπως ο Άρης Σερβετάλης, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, ο Μίκι Ρουρκ και τόσοι ακόμη σπουδαίοι. Να είναι και ο αγαπημένος μου φίλος, Μάνος Γαβράς, ο οποίος παίζει επίσης στην ταινία και με σύστησε στη σκηνοθέτρια» λέει.

Αλήθεια, πώς είναι να κάνεις γύρισμα με τον Μίκι Ρουρκ; «Δεν είχαμε σκηνές μαζί» απαντά. «Αλλά τον έχω συναναστραφεί στο Λονδίνο. Έχει απίστευτες γνώσεις πάνω στο σινεμά και την μουσική και τον εκτιμώ πολύ και για την αγάπη του προς τα ζώα».

Γνωστή είναι όμως και η δική της αγάπη προς αυτά. «Είχα πάντα κατοικίδιο» αναφέρει. «Μικρή όποιο ζώο έβρισκα στον δρόμο το έφερνα σπίτι. Οι γονείς μου ήταν ανοιχτοί. Στα 12 μου είχα κατοικίδιο μια κότα. Κάναμε μια συζήτηση με τη μητέρα μου. "Το κοτόπουλο που τρως είναι σαν το κατοικίδιο σου" μου είπε. Δεν ήταν επικριτική, άλλωστε και εκείνη τρέφεται με κρέας. Για μένα ήταν το πρώτο σοκ. Στα 15 μου σταμάτησα να τρώω κρέας και συνεχίζω μέχρι σήμερα. Την ίδια στιγμή, δεν κουνώ το δάχτυλο σε όποιον τρώει. Δεν είμαι από τους σκληροπυρηνικούς. Η πίεση μόνο αντίθετο αποτέλεσμα επιφέρει θεωρώ».

Την περίφημη κρίση των 30 δεν τη βίωσε. «Πέρασα από αυτή τη φάση νωρίτερα, στα 28 μου. Αναρωτήθηκα τι ήθελα να κάνω με τη ζωή μου. Κατάλαβα ότι η προτεραιότητα μου είχε να κάνει με το τι άνθρωπος ήθελα να είμαι. Δεν είναι εγωκεντρικό. Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου. Μόνο έτσι μπορείς να είσαι χρήσιμη και για τους άλλους. Όχι, δεν θα γύριζα πίσω στα 25 μου. Υπήρχε ένας κυνισμός τότε, μια απαισιοδοξία, μια ροπή προς τη θλίψη. Πριν από δυο χρόνια και οι δυο γονείς μου άρρηκτη σαν σοβαρά. Ευτυχώς το ξεπέρασαν. Βίωσα όμως τότε πολλά συναισθήματα σε σχέση με την απώλεια, την ηλικία, την φθαρτότητα. Και είναι σκέψεις που δεν θέλω να ξεχάσω. Τις κρατώ. Μου θυμίζουν ό,τι έχω σήμερα», σύμφωνα με το Βήμα.