Γιώργος Σουξές: «Στο τέλος παίρνουμε ό,τι μας αξίζει»

Στο δικό σας χωριό έχετε θύμισες κάποιων καταστάσεων όμοιων με του σίριαλ;

Έχω ζήσει μόνο καλοκαίρια στο χωριό του πατέ­ρα και της μητέρας μου, ποτέ δεν μου είπαν ιστορίες, αλλά μου έλεγαν: "Ξέρεις τι γίνεται εδώ;". Δεν τα λένε αλλά συμβαίνουν πολλά.

Δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι όλες οι σειρές στην τηλεόραση και να αποσπού­σαν τόσο καλά σχόλια;

Σκέφτομαι για την επόμενη δουλειά... Πού θα πάω; Δεν ξέρω... Εδώ υπήρχε από την προηγούμενη σεζόν ένα καλό σενάριο και τώρα, τη σεζόν που τρέχει, με εκπλήσσει που το διαβάζω, είναι καταιγιστικό, μπαίνει στα συναισθήμα­τα των ηρώ­ων. Είναι μεγάλη παρα­γωγή, χτίστηκε ένα ολόκληρο χωριό, πέρα από αυτό που βλέπει ο κόσμος, υπάρχουν και δύο στούντιο. Οι περισσότεροι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί στον ρόλο του$, για να επιλεχθούν πέρασαν 6-7 φορές από κάστινγκ, δεν ήταν τυχαίο.

Τελευταία όλοι μιλούν για έλλειψη αξιοκρατίας.

Εδώ το έψαξαν πάρα πολύ, αν κάποιος δεν τους ταίριαζε, δεν τον έπαιρναν με τίποτα. Εγώ σκηνοθετώ και παραστάσεις, αλλά στην περίπτωση που η φίλη μου ήταν ηθοποιός, δεν θα την έβαζα να παίξει και να πάρει έναν ρόλο αν δεν έκανε, γιατί αμέσως χαλάει την παράσταση, την υποβιβάζει. Θεωρώ λάθος να παίρνουν ρόλους άτομα επειδή είναι φίλοι, γνωστοί ή για δικούς τους λόγους, ν’ αναλαμβάνουν έναν ρόλο που δεν τους ταιριάζει και δεν τον φέρνουν εις πέρας πολύ καλά.

Συμβαίνει αυτό που αναφέρετε, λειτουργούν οι παρέες, οι φίλοι, οι ημέτεροι των ημετέρων, αυτό είναι κάτι γνωστό;

Ακριβώς αυτό… Δεν λέω ότι δεν υπήρχε, φυσικά υπήρχε κι ίσως να υπάρχει και τώρα, δεν το έζησα, γιατί ήμουν έξω από αυτούς τους χώρους, πορεύτηκα μόνος μου και οι φίλοι μου, μου λένε: “Απορούμε πώς έχεις φτάσει μέχρι εδώ, πώς έχεις κολλήσει τόσα ένσημα”. Έχω αυτή τη στιγμή 12.000 ένσημα από τη δουλειά. Πιστεύω ότι αν κάνεις τη δουλειά σου σωστά, κάποια στιγμή, αυτοί που βάζουν τα χρήματά τους, δεν θα θέλουν να πάνε στράφι, να τα “πετάξουν” σε κολλητούς, σε φίλους…

Χωρίς τη βοήθεια της “παρέας”, της στήριξης από ανθρώπους, πώς καταφέρατε να βρίσκεστε στον χώρο τόσα πολλά χρόνια;

Τι να σας πω… Μερικές φορές που το σκέφτομαι κι εγώ τρομάζω, συνειδητοποιώ ότι ήταν πολύ πιθανόν να μην είχα κάνει τίποτα, δεν ξέρω πώς έγινε. Πιστεύω ότι κάλυπταν τα άλλα κενά τους, κι αναγκάζονταν να πάρουν και έναν καλό ηθοποιό, όπως κι άλλους.

Παίρνουμε ό,τι μας αξίζει;

Δεν γίνεται πάντα αυτό, θέλω να πιστεύω ότι όλα εδώ πληρώνονται, ό,τι δώσεις θα πάρεις, στο τέλος παίρνουμε ό,τι μας αξίζει, το βιώνω αυτή τη στιγμή κι είμαι πανευτυχής. Τόσα χρόνια δεύτερους ρόλους, νομίζω τους έπαιζα καλά, κι αυτή τη στιγμή με το σίριαλ, είναι σαν να εκτοξεύτηκα στο διάστημα, από το προηγούμενά μου. Αν δεν συνέβαινε αυτό στη ζωή μου, θα έπαιρνα τη σύνταξή μου και θα έλεγα ότι έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα, τη δουλειά που ήθελα. Οι άνθρωποι δεν πρέπει να απογοητεύονται ποτέ, πάντα έρχεται κάτι. Εμένα μου ήρθε και σε καιρό πανδημίας, καθώς κάποιοι άλλοι ταλαιπωρούνται αυτή τη στιγμή, εγώ κι επιτυχία κάνω και δουλειά έχω… Αυτός ο ρόλος ήταν σαν να τον κουβαλούσα μέσα μου, τα συναισθήματα και ο τρόπος που αποδίδεται. Πολλές φορές μου λένε ότι θυμίζω ηθοποιό του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, εγώ δεν μπορώ να το αντιληφθώ. Μου λένε ότι μοιάζω με το Διονύση Παπαγιαννόπουλο. Είμαι ηθοποιός παλαιάς κοπής, κι αυτό δεν είναι αρνητικό… Εγώ σέβομαι τις γυναίκες, αλλά είμαι ηθοποιός παλαιάς κοπής. (γέλια).

Η έκφραση “παλαιάς κοπής” τελευταία, έχει… αλλάξει ερμηνεία;

Ναι…

Είστε κοντά στη σύνταξη;

Κανονικά έπρεπε να την είχα πάρει πριν από έναν μήνα, αλλά έχουν αργήσει... δύο χρόνια, (γέλια), σύμφωνα με το περιοδικό Λοιπόν.