Σπύρος Μπιμπίλας: «Όσο με χτυπάνε τόσο εξυψώνομαι στα μάτια όλων. Γιατί ήταν άδικη επίθεση»

Και ποιος, αλήθεια, θα φανταζόταν ότι ο προστάτης των φτωχών, παλαίμαχων ηθοποιών, που μέχρι πρότινος φιλοξενούσε στα σπίτια του άπορους καλλιτέχνες, θα βρισκόταν να διαχειρίζεται το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχει γίνει ποτέ στα θεατρικά δρώμενα. Μιλώντας στην espresso εξιστόρησε όλα όσα συμβαίνουν στο θέατρο, προμηνύοντας πως κανένας δεν ξέρει πότε και πού θα καταλήξει το τσουνάμι των καταγγελιών…

Αλήθεια Σπύρο, πώς αισθάνεσαι;

«Από την αρχή που μπήκα στο σωματείο για να βοηθήσω για τις συλλογικές συμβάσεις και άλλα παρεμφερή θέματα, δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα ξεσπούσε ένα τέτοιο σκάνδαλο πάνω από τα κεφάλια του νέου Δ.Σ. Είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση και δύσκολα διαχειρίσιμη, να υπάρχει μια καταιγίδα καταγγελιών από πολλούς για αρκετούς.

Νιώθω αμηχανία, όμως, από την άλλη μεριά, η άδικη επίθεση που έγινε στο σωματείο μας, από την υπερασπιστική γραμμή του κ. Λιγνάδη, μας έκανε να απορήσουμε. Ομως η αγάπη που εκδηλώθηκε από τεράστιο πλήθος κόσμου μού δημιούργησε συναισθήματα αγάπης -όχι δικαίωσης, γιατί πάντα ήξερα τι είμαι και ποιος είμαι- και ζεστασιά. Δεν ένιωσα ούτε αγανάκτηση ούτε θυμό.»

Το ότι η υπερασπιστική γραμμή του κ. Λιγνάδη μίλησε με απαξιωτικά λόγια για σένα μήπως, τελικά, συσπείρωσε τον κόσμο;

«Βεβαίως. Αυτή η άδικη επίθεση που έγινε έκανε ακόμα και τον τελευταίο ηθοποιό που είχε ενδοιασμό για το σωματείο μας να γραφτεί. Και ήρθαν ακόμα και οι παλιοί καλλιτέχνες που δεν είχαν καμιά ανάγκη να εγγραφούν. Και όμως γράφτηκαν.»

Υπήρξε κάποια στιγμή που δίστασες με όλο αυτό το σκάνδαλο, φοβούμενος ότι θα εμπλακείς σε περιπέτειες;

«Είναι μια καταιγίδα που έχει έρθει και δεν μπορώ να πω εγώ στον κόσμο «κλείστε τα στόματά σας», αλλά ούτε και να πω στους φερόμενους ως θύτες να μην προασπίσουν τα δικαιώματά τους. Ολοι είναι μέλη μας. Θα πρέπει, λοιπόν, να αποδείξουν την ενδεχόμενη αθωότητά τους και να χρησιμοποιήσουν το τεκμήριο της αθωότητας.»

Με ποιον φερόμενο θύτη στεναχωρήθηκες περισσότερο;

«Με όλους, πάρα πολύ. Δεν περίμενα άνθρωποι της δικής μας γενιάς ότι θα προκαλούσαν τόσο σοβαρά προβλήματα στη νεότερη γενιά, η οποία είναι και φτωχοποιημένη και αγωνίζεται με πολλή αγάπη για το θέατρο.»

Οταν άκουγες παρασκηνιακά κάποια πράγματα για κάποιους ανθρώπους, πίστευες ότι μπορεί και να είναι αλήθεια;

«Εγώ, όπως και πολλοί συνάδελφοί μου, είχα ακούσει για μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι είχαν μια περίεργη συμπεριφορά. Κοινώς, κάποιοι ήταν «πέφτουλες». Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι είχαν φτάσει σε ακρότητες. Αυτό μας έχει κάνει να μένουμε άφωνοι. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που είχε θεωρηθεί να είναι φυσιολογικό φαινόμενο, και το είχαμε αποδεχτεί φυσιολογικά όλοι, και λόγω της εξουσίας και λόγω των συνθηκών που είχαν δημιουργηθεί -και από τα κανάλια που τους έδιναν πάρα πολλά χρήματα-, αυτό τους έκανε να πιστεύουν ότι είναι κάτι παραπάνω από τους άλλους! Αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Ποιος έδωσε σε όλους αυτούς το έναυσμα για να αποκτήσουν πολύ μεγάλη εξουσία; Οταν έγιναν τα ιδιωτικά κανάλια!

Ας πούμε, ο κ. Λιγνάδης δούλεψε πολύ περισσότερο στα κρατικά θέατρα και λιγότερο στα ελεύθερα θέατρα, που σημαίνει κάποια σιγουριά, χωρίς να υπάρχει το άγχος να ψάχνει συνεχώς για εργασία…

Αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι ο κ. Λιγνάδης ήταν συνήθως σε σημαντικές θέσεις, ενώ εμείς, οι περισσότεροι ηθοποιοί, δηλαδή, ψάχναμε για δουλειά. Αυτό δεν είναι κακό, αν σου προσφέρεται η εργασία. Στο θέατρο, όπως και σε πολλούς άλλους χώρους, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περισσότερες γνωριμίες, που ελίσσονται. Ο Δημήτρης, λοιπόν, ήταν από αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους, που, από τότε που βγήκε, συνήθως ήταν σε θέσεις, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων!»

Η φράση με τα Στρουμφάκια που ειπώθηκε από εσένα ήταν εσκεμμένη;

«Οχι, ήταν αλήθεια. Εγώ με τον Δημήτρη πρωτοσυναντηθήκαμε στα ίδια έδρανα να γράφουμε για τα Στρουμφάκια το 1980-1981. Από τότε δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ. Δεν είχαμε ούτε «γεια».

Και ξαναβρεθήκαμε όταν εκείνος έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Και μάλιστα του έστειλα τηλεγράφημα συγχαρητηρίων, όταν μετονόμασε την αίθουσα του ΡΕΞ σε «Ελένη Παπαδάκη» και ήρθα σε μεγάλη ρήξη με την προηγούμενη διοίκηση του ΣΕΗ. Εγώ μάλιστα τον υποστήριξα, τότε, τον Δημήτρη. Και όταν έγινα εγώ εκλεγμένος πρόεδρος του ΣΕΗ και εκείνος διορισμένος καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού, έπρεπε να έχουμε επαφή για τη συλλογική σύμβαση. Αυτό είναι όλο.»

Τελικά σου έκανε καλό το «μέτριος ηθοποιός», όπως σε αποκάλεσαν;

«Τους ευχαριστώ, γιατί όσο με χτυπάνε τόσο εξυψώνομαι στα μάτια όλων. Γιατί ήταν άδικη επίθεση…»

Ποια είναι η πιο δύσκολη περίπτωση από όλες αυτές που έχουν να αντιμετωπίσουν οι φερόμενοι θύτες;

«Ολες είναι πολύ άσχημες, γιατί με όλους αυτούς τους ανθρώπους β και με κάποιους συνεργάστηκα, και μάλιστα πολύ…»