Μιχάλης Ρέππας: «Κανείς δεν πρέπει να ανέχεται την οποιαδήποτε βία, σε κανένα εργασιακό χώρο»
Η γιγάντωση του κινήματος #Metoo στη χώρα μας, με τις αλλεπάλληλες καταγγελίες κάθε είδους κακοποίησης στον θεατρικό χώρο, δεν θα μπορούσε να μην σχολιαστεί από τον Μιχάλη Ρέππα.
«Καθετί που γίνεται καλώς γίνεται. Έχει μπει στο θέατρο μια καινούρια γενιά που δεν είναι τόσο φοβισμένη όσο ήταν η δική μου. Γιατί εγώ ανήκω στην Ελλάδα του χωροφύλακα, του παπά, του δασκάλου ή της δασκάλας που χτυπάει τα παιδιά, του γυμνασιάρχη που ελέγχει τη ζωή των μαθητών. Ευτυχώς, έχει τελειώσει αυτή η εποχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχόμουν σεξουαλική κακοποίηση επειδή θα φοβόμουν τον γυμνασιάρχη ή τον παπά. Η αυθαιρεσία στον χώρο μας ήταν πιο ανεκτή.
Κι αυτή η σχέση εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου που υπήρχε στο θέατρο, με ονόματα-μύθους να εκμεταλλεύονται την εξουσία τους εις βάρος νέων ηθοποιών, έπρεπε να σταματήσει. Η νέα γενιά έχει μεγαλώσει πολύ πιο δημοκρατικά, είναι παιδιά που δεν ανέχονται πια αυτή την κατάσταση. Και πολύ σωστά γίνονται όλα αυτά που γίνονται. Κανείς δεν πρέπει να ανέχεται την οποιαδήποτε βία, σε κανένα εργασιακό χώρο».
Ο Μιχάλης και ο Θανάσης είναι ίσως οι μόνοι συγγραφείς-σκηνοθέτες που μπορούν να πουν ότι έχουν υπογράψει τις μεγαλύτερες θεατρικές παραγωγές με all star cast στην Ελλάδα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Και φυσικά σπάνια έχουν εισπράξει το «όχι» ως απάντηση σε πρόταση συνεργασίας. Το ίδιο συνέβη και με την παράσταση «Το Δικό μας Σινεμά» στο Άλσος, το καλοκαίρι του '19, που σήμερα ελέω κορονοϊού έκανε δεύτερη επιτυχία με τεράστια απήχηση μέσω live streaming.
Πώς κατάφερε να συγκεντρώσει όλα αυτά τα μεγάλα ονόματα στην παράσταση: Βανδή, Παπαδόπουλος, Κόκλας, Λέχου, Χρανιώτης, Μπεγνής.
«Δεν κάναμε καμία προσπάθεια. Ήταν όλοι πάρα πολύ πρόθυμοι και συμφώνησαν με μεγάλη χαρά να συμμετάσχουν. Δόξα τω θεώ, αυτή η παράσταση ήταν ένα μεγάλο δώρο που μας έκανε η ζωή ή μάλλον βρέθηκε ένας τρελός παραγωγός που ονομάζεται Ηλίας Μαροσούλης και μας έκανε αυτό το δώρο. Όπως είχε βρεθεί και ο Νίκος Κούρκουλος που μας έκανε το άλλο τεράστιο δώρο, το «Βίρα τις Άγκυρες» στο Εθνικό, το 1997».
Και με το «Ποια Ελένη» συνέβη το ίδιο;
«Όχι. Το "Ποια Ελένη;" ήταν μια μεγάλη μεν αλλά εφικτή δε παραγωγή. Το "Βίρα τις Άγκυρες" ήταν μια τεράστια παραγωγή, πολύ δύσκολο να τη διαχειριστεί κανείς. Είχε 70 ηθοποιούς και 14 άτομα ορχήστρα. Κάτι που γίνεται μία φορά και δεν ξαναγίνεται». Να όμως που ξαναέγινε με το Δικό μας Σινεμά», λέει στο περιοδικό Gala.