Αντώνης Καφετζόπουλος: «Δεν υπάρχει καμιά σαπίλα στο επάγγελμα»

Ο ηθοποιός ανέφερε επίσης αν έχει δεχτεί και ο ίδιος κακοποιητικές συμπεριφορές, ενώ σχολίασε την πρώτη του θεατρική δουλειά στο πλευρό της Έλλης Λαμπέτη και τι κρατάει από εκείνη.

Αυτό το διάστημα είναι ιδιαίτερο για το χώρο του θεάτρου, με μια σωρεία καταγγελιών ηθοποιών για φαινόμενα βίας και εργασιακού εκφοβισμού να έχουν βγει στο φως. Συνέβη ποτέ κατά την πορεία σας να δεχτείτε αντίστοιχες κακοποιητικές συμπεριφορές;

Βέβαια. Όλοι έχουμε δεχτεί τέτοιες συμπεριφορές, οι οποίες εντάσσονταν στο πλαίσιο ενός κακώς εννοούμενου κλίματος που υπήρχε στο επάγγελμα. Από κει και πέρα, εγώ και πολλοί άλλοι κάποιες από τις συμπεριφορές που γίνονταν δημόσια εναντίον συναδέλφων τις ξέραμε. Δεν γνωρίζαμε όσα γίνονταν ιδιωτικά.

Είχαν υποπέσει, επομένως, στην αντίληψη σας ορισμένα από τα γεγονότα που καταγγέλθηκαν;

Ασφαλώς. Αυτά που γίνονταν δημόσια στις πρόβες ή τις παραστάσεις εννοείται ότι τα μάθαινα. Η διαφορά είναι ότι τώρα μίλησαν οι ίδιοι οι παθόντες. Βρήκαν το θάρρος και με πολλή αξιοπρέπεια δημοσιοποίησαν το πρόβλημα. Οι υπόλοιποι στηρίξαμε αυτή την πρωτοβουλία και θα συνεχίσουμε να τη στηρίζουμε. Το μεγάλο πρόβλημα στο ελληνικό θέατρο, όμως, είναι ότι είμαστε κλειστά, ότι δεν δουλεύουμε. Γιατί, αν το δούμε ψυχρά και αριθμητικά, οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται κακοποιητικά, κάνοντας από έναν απλό τραμπουκισμό μέχρι πράξεις παράνομες οι οποίες διώκονται ποινικά, δεν είναι παραπάνω από πέντε-έξι σε ένα επάγγελμα ιδιαίτερα ζωηρό που έχει εκατοντάδες ανθρώπους σε θέσεις εξουσίας και άλλους χιλιάδες ως απλούς συμμετέχοντες και συνεργάτες. Δεν υπάρχει καμιά σαπίλα στο επάγγελμα. Τα ξέραμε και περιμέναμε να μιλήσουν οι άνθρωποι που έπεσαν θύματα. Γιατί δεν μπορείς να μιλάς δημόσια και να σχολιάζεις εν είδει κουτσομπολιού ότι ο τάδε έκανε αυτό και ο δείνα εκείνο. Είναι γελοίο και δεν θα αποδείξεις τίποτα. Από τη στιγμή που πήραν την πρωτοβουλία και βρήκαν το θάρρος οι άνθρωποι που δέχθηκαν κακοποιητικές συμπεριφορές να μιλήσουν είναι υποχρέωση όλων των υπολοίπων να τους στηρίξουμε.

Η πρώτη σας θεατρική δουλειά ήταν με μια γυναίκα μύθο του θεάτρου, την Έλλη Λαμπέτη. Τι κρατάτε από εκείνη;

Η Έλλη ήταν υπόδειγμα για οποιοδήποτε ηθοποιό. Στο στενά επαγγελματικό υποκριτικό μέρος ήταν πολύ προσεκτική και αναλυτική σε αυτό που έκανε, απολαμβάνοντας το ταυτόχρονα. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν έχει βγει αντίστοιχη σε δυναμισμό, ταλέντο και καταγραφή γενιά με εκείνη των ηθοποιών που δραστηριοποιήθηκε και μεγαλούργησε τις δεκαετίες του '50 και του 60 στον κινηματογράφο και στο θέατρο. Δεν συμφωνώ καθόλου.

Υπάρχουν εξαιρετικοί ηθοποιοί. Ίσως να μην είναι τόσο γνωστοί κάποιοι, γιατί δεν επέλεξαν να είναι στην τηλεόραση. Η Λαμπέτη, π.χ. αντιπαθούσε τον κινηματογράφο. Έκανε ελάχιστες ταινίες. Δεν την ικανοποιούσε ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να παίξει το ρόλο. Ήθελε να έχει μια συνέχεια και έναν έλεγχο σε αυτό που έκανε και στο σινεμά δεν τα έχεις αυτά. Επίσης και σε άλλους καλλιτεχνικούς τομείς μπορούμε να πούμε ότι συμβαίνει αυτό. Οι μεγάλοι ποιητές και μουσικοί έζησαν τη δεκαετία του '50 και του '60. Ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ελύτης, ο Σεφέρης. Έχουμε μια τάση να κοιτάμε το παρελθόν. Εγώ θα αντιπρότεινα να παρατηρήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας, γιατί υπάρχουν εξαιρετικοί συνάδελφοι στο θέατρο και πάρα πολύ καλές παραστάσεις, πολύ καλύτερες από του '50 και του '60, είπε στο 7 Μέρες TV.