Λυδία Φωτοπούλου: Όσα δεν γνώριζες για τη «Μαριλού» από την «Τούρτα της Μαμάς»

Πρωταγωνιστεί σε μια τηλεοπτική σειρά. Για να είμαστε δίκαιοι, κλέβει την παράσταση στην καλύτερη σειρά που προβλήθηκε στην ελληνική τηλεόραση εδώ και (πολλά) χρόνια. Στην «Τούρτα της μαμάς» του Αλέξανδρου Ρήγα και του Δημήτρη Αποστόλου.

Η αγαπημένη ηθοποιός, τις σπάνιες τηλεοπτικές εμφανίσεις της οποίας πρέπει να ψάξεις πολύ για να βρεις, υποδύεται τη Μαριλού, ή αλλιώς μια γιαγιά μεγαλύτερη κι απ' τη ζωή, έναν χαρακτήρα που παρά τον βραχύ τηλεοπτικό βίο του μπορεί να θεωρείται ήδη κλασικός. Εδώ που τα λέμε, δεν θα μπορούσε να πρωταγωνιστεί σε τίποτα λιγότερο από μια_καλοφτιαγμένη, έξυπνη, καλαίσθητη, πνευματώδη και σουρεαλιστική -τόσο όσο να αντικατοπτρίζει κρυστάλλινα τις αντιφάσεις που ζούμε, υπηρετούμε και μαχόμαστε στον αληθινό κοσμοσειρά. Μέσα στην πανδημία οι τηλεθεατές είμαστε και τυχεροί, αφού έχουμε το προνόμιο να απολαμβάνουμε τις απίθανες αφηγήσεις της Μαριλού -και την εμβληματική πια ατάκα «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια»- μέσα από την αρχετυπική ερμηνεία της Φωτοπούλου.

Μοιάζει σχεδόν κόντρα ρόλος και η ηρωίδα που υποδύεστε και κυρίως η απόφαση να κάνετε τηλεόραση. Είναι έτσι;

Νιώθω αρκετές φορές, σε όλη μου την καριέρα, ότι έρχονται κάποια πράγματα που δεν τα έχω επιδιώξει, και έρχονται σε μια στιγμή που είναι πολύ κατάλληλη. Πραγματικά σε μια εποχή που το θέατρο περνάει τόσο δύσκολα μου έγινε αυτή η πρόταση. Η επιθυμία μου ήταν εξαρχής θετική, γιατί ήταν μια σειρά στην ΕΡΤ. Όταν έμαθα ότι είναι των Ρήγα - Αποστόλου, ότι πρόκειται για κωμωδία και διάβασα το σενάριο, είπα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή. Μου άρεσε πολύ κι ο ρόλος. Όλη η σειρά έχει κάτι σουρεαλιστικό, όμως αυτός ο ρόλος είναι ένα αντίδοτο στο γήρας, στην κατάθλιψη, στον μικροαοτισμό. Και μένα μου κάνει καλό να παίζω τη Μαριλού.

Φοβηθήκατε καθόλου ότι μια lager than life ηρωίδα μπορεί να αποτυπωθεί ως καρικατούρα;

Για να αποφύγεις την καρικατούρα πρέπει να είσαι ειλικρινής σε αυτό που κάνεις. Να μην πας να το πλησιάσεις από ψεύτικο δρόμο. Αν κάτι το πλησιάσεις με την αλήθεια του, παύει υπάρχει ο κίνδυνος της καρικατούρας.

Τη βλέπετε τη σειρά;

Αμέ... Όταν ήμουν νέα και είχα ξανακάνει στην ΕΡΤ τα «Ψάθινα καπέλα», τότε ήμουν ακόμα στην ηλικία που έλεγα «δεν μπορώ βλέπω τον εαυτό μου». Όταν πολύ αργότερα παρακολούθησα τη σειρά, κατάλαβα ότι εκεί ήμουν καλή. Τώρα όμως που έχουν φύγει αυτοί οι φόβοι, με βλέπω και χαίρομαι.

Πώς αντιμετωπίζει κανείς αυτούς τους φόβους; Με τον χρόνο; Με τη δουλειά;

Κάθε άνθρωπος το αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο. Σε μένα συνέβη με τον χρόνο. Σιγά-σιγά ο χρόνος ησύχασε τις χαζές ανασφάλειες που είχα όταν ήμουν νέα. Αναρωτιόμουν αν ήμουν καλή ή όχι, αν ήμουν όμορφη ή όχι, όλα αυτά που μπαίνουν στην εφηβεία ως φόβοι και μετά λίγο μας βασανίζουν στη ζωή. Η έλλειψη αποδοχής αυτού που είσαι. Αν αποδεχτείς τον εαυτό σου και με τα καλά του και με τα στραβά του, μετά μαθαίνεις λίγο-λίγο και να τον αγαπάς. Έχεις φυσικά και μια εμπειρία να ανταπεξέλθεις πιο ομαλά σε κάθε πρόκληση και τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα για σένα.

Είστε αφοσιωμένη στο θέατρο. Αναρωτιέμαι πώς δεν ενδώσατε ποτέ πριν στις Σειρήνες της τηλεόρασης, στην προβολή, στα χρήματα.

Ανήκω σε μια γενιά που όταν ξεκινούσαμε το θέατρο λέγαμε «τι σημαίνει λεφτά;». Δεν είναι δουλειά το θέατρο, είναι λειτουργία. Υπήρχε μια περίεργη ανωμαλία μέσα μας. Γιατί ανωμαλία; Γιατί μπορεί κανείς να κάνει τη δουλειά που αγαπάει και να πληρώνεται από αυτήν. Το θέατρο δεν θα σου δώσει ποτέ πολλά λεφτά, τουλάχιστον το θέατρο που έχω επιλέξει εγώ, αποκάλυψε σε συνέντευξή της στο περιοδικό GALA.