Αναστασία Περράκη: Η ρομαντική εποχή της μόδας, η σχέση με την κόρη της και η νέα αρχή
Ένα από τα πιο αγαπημένα και πετυχημένα κορίτσια της χρυσής εποχής του ελληνικού μόντελινγκ, η Αναστασία Περράκη, έχει υπάρξει πολλά πράγματα: αισθησιακό cover girl στα ανδρικά περιοδικά, πρωταγωνίστρια σε αναρίθμητα fashion shows, εξωτική καστανή και cool ξανθιά, ένα πραγματικά ξεχωριστό πρόσωπο με ικανότητα να μεταμορφώνεται όσο λίγα.
Καιρό αφότου ο γάμος της και o χωρισμός της με τον ολυμπιονίκη του τάε κβον ντο Μιχάλη Μουρούτσο απασχόλησαν τις lifestyle στήλες, η Αναστασία περνάει μια ήρεμη και δημιουργική περίοδο, αλλά δεν σταματά να εξελίσσεται και να μαθαίνει.
«Αποφάσισα να σπουδάσω μακιγιάζ. Το ήθελα χρόνια και εξάλλου πρέπει πάντα να σκέφτεσαι το επόμενο βήμα», λέει ενώ φωτογραφίζεται για το Marie Claire Μαΐου μαζί με την κόρη της Έλενα.
Η επαγγελματική στασιμότητα λόγω πανδημίας σου δημιούργησε επιπλέον άγχος;
«Η δουλειά του μοντέλου σου δημιουργεί ένα άγχος παραπάνω γιατί έχει έλλειψη σταθερότητας γενικά. Όμως μου αρέσει να πειραματίζομαι με καινούρια πράγματα και μου αρέσει να κάθομαι στα θρανία και να μαθαίνω. Ίσως με αναζωογονεί κι αυτό με κάνει να αισθάνομαι ότι δεν μεγαλώνω πολύ και έχω ακόμα καιρό να κάνω πράγματα»
Ποιες είναι οι επαγγελματικές επιλογές για ένα μοντέλο σήμερα στην Ελλάδα;
«Έζησα μια ρομαντική εποχή στη μόδα και κρατάω αυτό το ρομαντικό στοιχείο στο κεφάλι μου, κι ας μην υπάρχει. Τα μοντέλα, αν το πάνε με τον by the book τρόπο, μπορούν να κάνουν ακόμη περιοδικά, καταλόγους και κάποια διαφημιστικά που είναι σταθερή αξία. Ίσως να αναπτύξουν και το δικό τους Instagram για ένα εξτρά εισόδημα»
Πόσο έχει επηρεάσει η μητρότητα τον τρόπο που παίρνεις αποφάσεις για τη ζωή σου; «Σίγουρα έχει επηρεαστεί και πολύ θα έλεγα γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με το τι θέλω εγώ, αλλά και πώς μπορώ να το εφαρμόσω, γιατί κάποια πράγματα, αντικειμενικά, δεν γίνονται, ή μπορεί να γίνονται πιο δύσκολα. Η προτεραιότητα του παιδιού είναι αναμφισβήτητη. Ας πούμε, από τότε που έφερα την Ελενα στον κόσμο, μία φορά χρειάστηκε να λείψω, κι αυτό τους καλοκαιρινούς μήνες γιατί συνήθως η μικρή πηγαίνει στη μητέρα μου στην Αίγινα»
Ο χρόνος της καραντίνας ήταν μια αφορμή για περισσότερο ποιοτικό χρόνο με το παιδί;
«Είμαστε πολύ μαζί από τα 3,5 της που έχω χωρίσει με τον μπαμπά της. Θεωρώ ότι έχουμε αναπτύξει πιο πολύ μια φιλική σχέση παρά μαμάς και κόρης - όμως με όρια. Μεγαλώνοντας και μπαίνοντας στην εφηβεία θέλει τον χώρο της και θέλει να κάνει πράγματα για εκείνη. Κάτι που κάνουμε μαζί είναι να βγούμε να περπατήσουμε, να κάνουμε κάποια πράγματα στην κουζίνα, να δούμε μια ταινία που θα αρέσει και στις δύο. Την ενδιαφέρουν, όμως, άλλα πράγματα πια και δεν είναι αυτό το παιδάκι που θα μου ζητήσει την προσοχή μου ή τον χρόνο μου για να παίξουμε».
Νιώθεις την ανάγκη να είσαι πρότυπο για την κόρη σου;
«Εχω κάνει κι εγώ τα λάθη μου, δεν είναι ότι θεωρώ για τον εαυτό μου ότι θα ήταν πολύ ωραίο να είμαι πρότυπο για κάποιον. Ισως σε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία. Θέλω να μην τα παρατάει και να είναι κι αυτή αγωνίστρια, όπως θεωρώ ότι είμαι κι εγώ, να μη λέει ψέματα, να είναι δίκαιη απέναντι στους ανθρώπους. Οταν έχει να κάνει με εμένα απέναντι σε έναν άλλο άνθρωπο, προσπαθώ να βγαίνω από αυτό και να το βλέπω σαν τρίτος. Ακόμα κι όταν έρχεται σε αντιπαράθεση με φίλες της ή με τον μπαμπά της, προσπαθώ να της πω ότι «σε αυτό είσαι λίγο λάθος και δεν πρέπει να το βλέπεις έτσι». Δεν θα της χαϊδέψω τα αυτιά, δεν της τα χάιδευα ποτέ. Από μικρή πάντα της μιλούσα σαν να μιλάω σε έναν ενήλικα».