Γιώργος Σαμπάνης: «Σε πολύ μικρή ηλικία ανακάλυψα το θείο δώρο μου»

Έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομα του με τραγούδια πάνω στα οποία θεμελιώθηκαν καριέρες συναδέλφων του. Έχει εμφανιστεί μπροστά σε χιλιάδες κοινού. Οι φίλοι τον αποκαλούν χαϊδευτικά με τον χαρακτηριστικό της επιδραστικότητάς του υπερθετικό βαθμό του επιθέτου του.

Κι όμως, ο Γιώργος Σαμπάνης επιμένει να μην έχει καμία βεβαιότητα, αμφιβάλλοντας ακόμα και για το αυταπόδεικτο ταλέντο του στη μουσική.

Ο ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ
«Δεν σταματάω να γράφω ποτέ. Είναι κάτι που προκύπτει, συμβαίνει, έρχεται. Δεν το κάνω επίτηδες. Σκέψου να σου έρθει μια πολύ ωραία μελωδία στο μυαλό κι εσύ να κάνεις ότι δεν την κατάλαβες. Η ανάγκη της δημιουργίας είναι αυτό που είσαι. Είναι ο λόγος που δικαιολογείς την ύπαρξη σου στον μάταιο τούτο κόσμο, είναι η ανάγκη και η έκπληξη σου μπρος σε κάτι καινούριο που ανακαλύπτεις κι εσύ. Όταν παρουσιάζεται μπροστά σου ένα τραγούδι από το πουθενά, εκπλήσσει ακόμα και σένα που το φτιάχνεις. Δεν ξέρεις πού θα πάει. Είναι μια διαδικασία που εκτός από απίθανη είναι και κάπως θεία. Δεν ξέρω κατά πόσο ευθύνεται ο δημιουργός για το δημιούργημα του. Είσαι ο τεχνίτης. Θα παρομοιάσω τον συνθέτη με έναν επιπλοποιό που κατεργάζεται το ξύλο. Το ξύλο είναι η θεία έμπνευση που του δίδεται. Μπορεί να έχεις ξύλο καρυδιάς και να γράψεις το Άξιον Εστί. Μπορεί να έχεις MDF και να πρέπει να κάνεις κάτι με πολύ χειρότερη ποιότητα. Όμως η δουλειά που θα κάνεις πάνω στο ξύλο θα κάνει το έπιπλο σου όμορφο. Μπορεί να μην είναι ανθεκτικό στον χρόνο ή να είναι εύθραυστο, όμως το να είναι όμορφο και καλοφτιαγμένο είναι θέμα του τεχνίτη».

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
«Στις 12 Απριλίου κυκλοφόρησε το νέο μου τραγούδι, το οποίο έχει τον τίτλο "Τίποτα" σε παραγωγή του πιο στενού μου συνεργάτη από το 2007 Χρήστου Σούμκα και στίχους της Ελένης Φωτάκη. Είναι μια συναισθηματική ιστορία που έχει να κάνει με την απόλυτη ερωτική κατάσταση που ζούμε όταν αγαπάμε πάρα πολύ και θέλουμε πάρα πολύ έναν άνθρωπο, αλλά ξέρουμε ότι δεν βγάζει πουθενά. Πολλές φορές αυτό το πουθενά είναι τα πάντα για μας. Ενας φαύλος κύκλος που είναι όμως η ανάγκη μας».

ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ
«Σε πολύ μικρή ηλικία ανακάλυψα το θείο δώρο μου. Δεν πρέπει να ήμουν ούτε στο Γυμνάσιο. Στο Ωδείο, αντί να παίζω Σεγκόβια, προσπαθούσα να γράψω δικές μου συνθέσεις. Λυτό βέβαια δεν ήταν καλό γιοι την πρόοδο μου. Δεν ήμουν σπουδαίος κιθαρίστας εκείνη την περίοδο, όμως ασχολήθηκα πολύ με το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Σε αυτόν τον δρόμο με έβγαζε η ψυχή μου. Χωρίς να ξέρω τον λόγο, το έκανα συνέχεια. Ακόμα και τώρα που μου συμβαίνει μου κάνει εντύπωση. Ζω από τη μουσική, αλλά δεν έχω συνδυάσει τη μουσική με τα χρήματα. Τη μουσική θα την έκανα ακόμα κι αν δεν είχα οικονομική απολαβή», λέει στο Gala.