Νάσια Κονιτοπούλου: «Με επηρέασε η απώλεια της μητέρας μου, έπεσα σε κατάθλιψη»

Ο καιρός του εγκλεισμού, λόγω της πανδημίας, πώς πέρασε για σένα;

Ο πρώτος καιρός για όλους ήταν μια ευκαιρία να ξεκουραστούμε, να τακτοποιήσουμε εκκρεμότητες, αλλά από ένα σημείο και μετά, άρχισε να κουράζει ο εγκλεισμός, όπως κούρασε το άγχος και ο φόβος. Σταμάτησα να βλέπω ειδήσεις, γιατί ήταν κάτι που με άγχωνε πάρα πολύ, επίσης με επηρέασε πολύ το γεγονός ότι “έχασα” τη μητέρα μου πέρσι τον Γενάρη, με τη οποία μέναμε μαζί από τότε που έκανα τον γιο μου, που τώρα είναι 25 χρονών. Κάποιο χρονικό διάστημα, για 5-6 χρόνια, πήγε στο δικό της σπίτι, ώσπου μετά επέστρεψε σε μένα μέχρι που “έφυγε”. Τα τελευταία 10 χρόνια ήμασταν μαζί συνέχεια. Είχε τον δικό της χώρο στο σπίτι, την έβλεπα, της μιλούσα καθημερινά, ενώ τρώγαμε κάθε μεσημέρι μαζί. “Έχασα” τη μητέρα μου από λοίμωξη του αναπνευστικού, είχε ΧΑΠ, μια πολύ σοβαρή πάθηση των πνευμόνων. Η απώλεια της μητέρας μου με επηρέασε αρνητικά, έπεσα ψυχολογικά. “Έφυγε” στο νοσοκομείο και τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Αυτά είναι μέσα στη ζωή. Όσο κι αν προσπαθούσα να είμαι προετοιμασμένη για το γεγονός, δεν ήμουν τελικά, επηρέασε την ψυχολογία μου, έπειτα ήρθε η καραντίνα για τον κορονοϊό, το στρεσάρισμα, το άγχος να μην κολλήσουμε, μείναμε χωρίς δουλειά, χωρίς να ξέρουμε τι θα κάνουμε, τι θα γίνει η κλεισούρα…

Πώς το αντιμετώπισες;

Έπαθα κατάθλιψη, επισκέφτηκα ψυχολόγο, έκανα κάποιες επισκέψεις, ακόμα πηγαίνω, όχι τόσο τακτικά, μια φορά τον μήνα ή κάθε 15 ημέρες. Είμαι σε καλό δρόμο, θεωρώ ότι είμαι καλύτερα. Τώρα ασχολούμαι με τη δουλειά μου, έχω στόχους.

Η προσωπική σου ζωή πώς είναι;

Η προσωπική μου ζωή είναι μοναχική, δεν έχω σύντροφο, είμαι μόνη μου, κι αυτό μπορεί να έχει παίξει κάποιο ρόλο στην όλη θλίψη μου, αλλά από το να είμαι με κάποιον άνθρωπο που δεν είναι ο κατάλληλος, νιώθω ότι πάλι θα μου προκαλούσε θλίψη, οπότε... πιο καλή η μοναξιά... μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο άτομο, να με κάνει να νιώσω, να μου προσφέρει αυτά που μου αξίζουν, αλλά και να προσφέρω.

Σκέφτεσαι τον γάμο;

Τον γάμο σε καμία περίπτωση. Αν είχα κάποια σχέση σοβαρή και μακροχρόνια, ίσως να το σκεφτόμουν, αν το ήθελε ο σύντροφος μου, αν έπαιζε πολύ σημαντικό ρόλο γι’ αυτόν, κι ήθελε πολύ να γίνει κάτι τέτοιο. Μόνο στην περίπτωση αυτή θα το σκεφτόμουν, δεν λέω ότι θα το έκανα. Δεν θα ήθελα τώρα πια άλλο παιδί στη ζωή μου, είπε στο περιοδικό Λοιπόν.