Οι Παριζιάνες του Νίκου Αλιάγα - Η νέα φωτογραφική του δουλειά

Ο Νίκος Αλιάγας ασχολείται με τη φωτογραφία από μικρό παιδί κι εδώ και μια 15ετία εκθέτει τα έργα του σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες όπως είναι το Βέλγιο, η Ελβετία, το Μονακό, η Γαλλία, αλλά και η Ελλάδα όπου παρουσίασε μια φορά έργα του στο Μεσολόγγι. Οι φωτογραφίες του είναι πάντα ασπρόμαυρες και όπως αναφέρει «στρέφονται γύρω από τα παιχνίδια του χρόνου. Με εκπλήσσει η άρνηση των ανθρώπων να μη μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα του χρόνου. Ενώ όλα μας σπρώχνουν καθημερινά να προσπαθούμε να κερδίσουμε λίγο χρόνο, ξυπνάμε ένα πρωί κι απλά ο χρόνος πέρασε και δεν τον είδαμε. Ίσως για αυτό τον λόγο φωτογραφίζω και τα χέρια των ανθρώπων γιατί πάνω τους ο χρόνος δεν κρύβεται ποτέ και λένε αυτά που η κοινωνική μάσκα προσπαθεί να φιμώσει».

Αυτή τη φορά ο φακός του εστιάζει στις Παριζιάνες. Πρόκειται για την 5η έκθεσή του στο Παρίσι η οποία γίνεται σε εξωτερικό χώρο, εκτός γκαλερί. Η πρώτη ήταν το 2012 στην Conciergerie που ήταν πρώην φυλακές της Γαλλικής Επανάστασης όπου είχε παρουσιάσει έργα μεγάλων διαστάσεων με θέμα Ψυχές και Σώματα.
«Αυτή τη φορά στρέφω την κάμερα μου προς τις Παριζιάνες. Όχι τις Παριζιάνες όπως πιθανότατα τις φαντάζεται κανείς, συνδεδεμένες με το αρχέτυπο της μόδας, αλλά στις πρωταγωνίστριες της καθημερινότητας, αυτές που δεν έχουν ζητήσει ποτέ ούτε αναγνώριση ούτε ενδιαφέρθηκαν ποτέ να ποζάρουν μπροστά σε έναν φακό. Αυτές με συγκινούν».

Ανάμεσα στις φωτογραφίες που εκθέτει είναι νοσοκόμες, νέα κορίτσια, δυο χαμογελαστές γιαγιάδες σε ένα παγκάκι, μια μητέρα με τα παιδιά της πάνω στο ποδήλατο, μια ακαδημαϊκός σε ρόλο έκπληξη αλλά και μια κομμώτρια μέσα στο κομμωτήριο της…
Μιλά ακόμα και για δυο γιαγιάδες που του τράβηξαν την προσοχή. «Δυο γυναίκες που κάθονται σε ένα παγκάκι, που έχουν κατεβάσει για λίγο τις μάσκες και πίνουν μια μπύρα και μου λένε εμάς βρήκες να βγάλεις φωτογραφία; Και τους απαντάω ναι, σας βγάζω γιατί γελάτε, γιατί βλέπω ένα είδος αντίστασης σε αυτή την ακατανόητη κατάσταση που ζούμε και δεν μιλάω για αρνητές κλπ απλά για μια στιγμή που κατεβάζουν τις μάσκες, πίνουν την μπύρα και χαμογελούν πριν τις ξαναβάλουν λέγοντάς μου μάλιστα ‘μη μας καρφώσεις γιατί οι άνδρες μας αυτή τη στιγμή πιστεύουν ότι κάνουμε ψώνια’. Αυτή η στιγμή όμως αποτύπωνε μια αλήθεια, μια πραγματικότητα και με άγγιξε. Γενικά αν δεν αισθάνομαι ένα άγγιγμα μέσα μου δεν φωτογραφίζω. Δεν μπορώ να στήσω δηλαδή φωτογραφίες».