Μέλπω Κωστή: Συγκλονίζει μιλώντας για τον θάνατο του γιου της: «Θέλει χρόνο για να περάσει ο πόνος­»

Η αγαπημένη ηθοποιός μίλησε σε συνέντευξή της για τον τρόπο που κατάφερε να διαχειριστεί αυτή την τόσο βίαιη και ξαφνική απώλεια και μάλιστα του παιδιού της που υπεραγαπούσε, δίνοντας μάθημα ζωής... Διαβάστε τι είπε...

Οι αρχαίοι Έλληνες όριζαν την τραγω­δία... όταν οι νόμοι της φύσης ανατρέπο­νται. Όπως όταν ο γονιός χάνει το παιδί του... Ξεπερνιέται ποτέ ο πόνος αυτός;

Θέλει πολύ χρόνο για να περάσει ο πό­νος και να διακοπεί η συναισθηματική σύνδεση. Χρειάζεται πάρα πολλή δου­λειά, γιατί αυτή η απώλεια είναι αφύσικη και δεν τη χωράει ο ανθρώπινος νους. Αλλά το μυαλό μας και η ψυχή μας έχουν μεγάλη δύναμη και εμείς στη ζωή μας λειτουργούμε ένα πολύ μικρό κομμάτι τους. Νομίζουμε ότι ξέρουμε τις δυνα­τότητες της σκέψης μας, του σώματός μας, δεν τις γνωρίζουμε όμως. Ο άνθρω­πος που πενθεί πρέπει να βρει τα θετικά κομμάτια της ζωής και να συνεχίσει να περπατά στο δικό του μονοπάτι. Είναι εγωιστικό να πω «χάθηκε το παιδί μου, πονάω, κατεβάζω ρολά», να αφεθώ σε αυτό το θλιβερό βίωμα, να χαθώ από τη φασαρία του κόσμου και να μη με νοιάζει κανένας άλλος άνθρωπος, ούτε τα άλλα μου παιδιά, ο άνδρας μου, οι φίλοι, οι συ­νάδελφοί μου, ο κόσμος όλος... Είμαι η μοναδική που έχασε το παιδί της, για να τα εγκαταλείψω όλα; Προφανώς και όχι. Η ζωή συνεχίζεται. Και πώς θα συνεχι­στεί; Κρατώντας το μυαλό μου απασχο­λημένο με πολλή εργασία και διάβασμα. Εγώ απευθύνθηκα και σε γιατρό και έκα­να ψυχοθεραπεία. Ζήτησα ψυχολογική υποστήριξη.

Ο ξαφνικός θάνατος δεν είναι κάτι πο­λύ «παγωμένο»;

Είναι ένα τεράστιο σοκ! Δεν έχεις τον χρόνο για να συμφιλιωθείς με την ιδέα του θανάτου ή της απώλειας, όπως όταν κάποιος νοσεί σε ένα νοσοκομείο και σου περνάει και αυτή η ιδέα από το μυαλό. Ο θάνατος, όπως έχω μιλήσει και με τον πνευματικό μου και με ιε­ρείς, είναι το πέρασμα στην αιώνια ζωή. Οι απώλειες στη ζωή είναι μια μεγάλη εμπειρία, ένα μεγάλο μάθημα. Τι μας μα­θαίνουν; Την ουσία της ζωής και της στιγμής. Για μένα είναι σημαντικό πώς θα αναστηθούμε, ενώ είμαστε ζωντα­νοί. Και με την ανάσταση εννοώ την αλ­λαγή μας. Πώς θα ξεφύγουμε από το άγ­χος, τη ματαιοδοξία μας, τις ανησυχίες για το μέλλον μας και θα κοιτάξουμε το παρόν και το σήμερα. Αυτή είναι η μεγά­λη μας ευκαιρία στη ζωή, να μη χάνουμε το σήμερα. Στο «Πάτερ ημών», σε αυτή τη δυνατή προσευχή, ο Χριστός μας εί­πε «παρακαλάτε τον Θεό για το σήμε­ρα». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αγωνιζό­μαστε για το αύριο, πόσο μάλλον όταν έχουμε συλλογική συνείδηση. Και εγώ την Πρωτομαγιά πήγα στο συλλαλητή­ριο με τη μάσκα μου, κι ας φαντάζω... ντεμοντέ, για τα εργατικά δικαιώματα όλων μας. Για τον κλάδο μας ήθελα να φωνάξω. Η Ελλάδα μας είναι τα θέατρά της. Με κλειστά τα θέατρα και τον πολι­τισμό, νομίζουμε στην Ελλάδα ότι έχου­με δημοκρατία; Φταίμε που έχουμε αφή­σει κάποιους οι οποίοι δεν αγαπούν τον πολιτισμό να αποφασίζουν για εμάς. Η Μελίνα Μερκούρη είναι η μοναδική υπουργός Πολιτισμού που έφερε -με τον αγώνα της για την επαναφορά των Γλυπτών του Παρθενώνα- τον ελληνικό πολιτισμό στην κορυφή της ειδησεο­γραφίας παγκοσμίως. Όπως και -να μου το θυμηθείτε- ο Σπύρος Μπιμπίλας θα μείνει στην ιστορία ως ο καλύτερος πρόεδρος στο Σωματείο Ελλήνων Ηθο­ποιών. Καθαρός άνθρωπος. Δεν υπάρ­χει άνθρωπος να μιλήσει γι' αυτόν και να πει για το ήθος του.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 4 PHOTOS