«Με γνώριζαν ως Γιώργο Κακοσαίο, στην πορεία μάθαιναν πως είναι πατέρας μου ο Πλούταρχος»

Το τελευταίο διάστημα έχει ξεχωρίσει μέσα από τις νέες τους δουλειές και η αλήθεια είναι πως επιθυμεί να μας απασχολεί μόνο με την εξέλιξή του στο τραγούδι. Ο Γιώργος Κακοσαίος παραχώρησε τη νέα του συνέντευξη, όπου μεταξύ άλλων, μίλησε και για τον πατέρα του, Γιάννη Πλούταρχο.

Πόσο παιδί της εποχής σου είσαι;

Σε λογικό βαθμό. Κάποιοι φίλοι μου λένε ότι έπρεπε να έχω γεννηθεί στα 70s και με αποκαλούν παλιά ψυχή λόγω της μουσικής που μου αρέσει και της αγάπης που έχω στο μπουζούκι. Υπάρχουν ημέρες που δεν αφήνω το κινητό από το χέρι μου κι άλλες που δεν το πιάνω καθόλου.

Ένιωσες ποτέ να παλεύεις για την ταυτότητα σου, για το ότι είσαι ο Γιώργος και όχι ο γιος του Πλουτάρχου;
Όχι, ποτέ. Είτε στο σχολεία είτε στις ομάδες, με γνώριζαν ως Γιώργο Κακοσαίο. Στην πορεία κάποιοι μάθαιναν ποιος είναι ο πατέρας μου, αλλά με είχαν γνωρίσει ήδη ως Γιώργο. Για τους φίλους, τις παρέες και τους συμπαίκτες μου ήμουν πάντα ο Γιώργος. Επιπλέον, ο πατέρας μου, λόγω ωραρίων, δεν ερχόταν συχνά στο σχολείο. 'Οταν ήμουν μικρός, ήταν πιο σκληρά τα πράγματα. Δούλευε σχεδόν καθημερινά μέχρι τις 6 τα ξημερώματα, όταν επέστρεφε και κοιμόταν. Πάντα όμως ήταν κοντά μας, πάντα παρών. Πραγματικά δεν ξέρω πώς τα κατάφερνε, αλλά δεν μας έλειψε ποτέ η παρουσία του. Φυσικά, υπάρχει και μια μαμά από πίσω. Εννοείται, η κολόνα του σπιτιού, ειλικρινά. Η μητέρα μου είναι βράχος, πάντα εκεί.

Ποιος είναι πιο αυστηρός από τους δυο γονείς και ποιος κάνει πιο εύκολα χατίρια; Ο πατέρας μου είναι πιο αυστηρός, αλλά και αυτός που κάνει πιο εύκολα χατίρια. Είναι αυστηρός εκεί όπου πρέπει και όταν πρέπει. Συνήθως, όμως, είναι ο πιο μαλακός του σπιτιού, ενώ η μητέρα μου πιο στιβαρή προκειμένου να αντεπεξέλθει με τόσα παιδιά.

Ποια είναι η πιο ωραία ανάμνηση σου από τα παιδικά σου χρόνια;
Πολλές! Θυμάμαι όμως έντονα μια καλοκαιρινή περιοδεία που είχε κάνει το 2009 ο πατέρας μου σε όλη την Ελλάδα, κατά την οποία είχαμε πάει μαζί του σε κάθε πόλη και νησί. Στο τέλος τραγουδούσε ένα πολύ ωραίο κομμάτι, το «Το φωνάζω», και η ανταπόκριση ήταν καταπληκτική. Ήταν ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια της ζωής μου.

Πιστεύεις ότι ήταν καρμικό να γίνεις κι εσύ τραγουδιστής;

Δεν ξέρω αν ήταν καρμικό, ξέρω πως το ήθελα πάρα πολύ. Μου αρέσουν εξίσου το ποδόσφαιρο και το τραγούδι, απλώς ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα τραγουδήσω κι εγώ. Τραγουδούσα από παιδί -μου μάθαινε ο πατέρας μου γυρίσματα-, αλλά ακόμα και τώρα ελπίζω ότι θα καταφέρω να κάνω καριέρα στη μουσική. Το ότι έχω κάποιες βάσεις δεν εξασφαλίζει κάτι. Έχω δρόμο και δουλειά μπροστά μου.

Πηγή: HELLO