Δημήτρης Λάλος: «Το θέατρο είναι η ζωή μου και η ζωή τα έχει όλα μέσα»
Ο Δημήτρης Λάλος υποδύεται στην επιτυχημένη δραματική σειρά Σιωπηλός Δρόμος τον Νάσο Οικονομίδη και μιλάει τόσο για τον ρόλο του όσο και για το θέατρο αλλά και τα όσα έχουν ακουστεί τον τελευταίο καιρό για τον χώρο μετά από καταγγελίες.
O ίδιος αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα του, του ρόλου του αλλά και της τέχνης που υπηρετεί. Διαβάστε τι είπε...
Όταν αποφάσισες να πεις ναι στο «Σιωπηλό Δρόμο», φανταζόσουν πως θα έβγαινε τόσο καλή από κάθε άποψη η συγκεκριμένη σειρά;
Πολλές φορές κινούμαι βάσει διαίσθησης. Θυμάμαι λοιπόν ότι όταν με πήρε τηλέφωνο η Σοφία Δημοπούλου -η οποία κάνει το casting και με την οποία έχουμε μια σοβαρή συνεργασία- και με ρώτησε «θα έπαιζες σε ένα αστυνομικό;», της απάντησα πολύ άμεσα «ναι». Είχα καλή διαίσθηση από το πρώτο τηλεφώνημα και νομίζω πως το τελικό αποτέλεσμα έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία όλων μας.
Πώς προσέγγισες το ρόλο σου;
Και πάλι, από την πρώτη στιγμή που μου παρουσίασαν το project, ο ρόλος του Νάσου Οικονομίδη μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων, ευχήθηκα να τον πάρω και, ευτυχώς, με ήθελαν για αυτόν. Προσεγγίζω κάθε ρόλο βάσει προσωπικών βιωμάτων ή όσων έχω δει και έχω διαβάσει, αλλά μίλησα με ανθρώπους του Σώματος Ανθρωποκτονιών-Απαγωγών που δουλεύουν στα Εγκλήματα κατά Ζωής. Προσπάθησα να πραγματοποιήσω μια επιπλέον έρευνα, όπως κάνουν οι ηθοποιοί του εξωτερικού, και να προσεγγίσω το χαρακτήρα μου όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά.
Δεν σε βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση. Θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου άνθρωπο του θεάτρου;
Δεν θα ήθελα να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου θεατρικό, τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό ηθοποιό. Νομίζω πως θα με αδικούσα. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει πολύ να παίζω στον κινηματογράφο, ενώ στην τηλεόραση η τελευταία μου δουλειά ήταν το 2009 με τον Κώστα Κουτσομύτη. Μου έγιναν αρκετές προτάσεις μέσα σε αυτά τα χρόνια, αλλά καμία που να με ενδιαφέρει στο βαθμό να αφήσω το θέατρο ή τον κινηματογράφο για αυτήν. Θεωρώ πως ήταν μια σωστή απόφαση γιατί συγκέντρωσα κινηματογραφική εμπειρία δέκα χρόνων -τόσο μπροστά στο φακό όσο και στον τρόπο προσέγγισης ενός χαρακτήρα-, την οποία προσπαθώ να εφαρμόσω τώρα στο «Σιωπηλό Δρόμο».
Εσύ παρακολουθείς αστυνομικές σειρές, έχεις κάποια αγαπημένη;
Πιστεύω πως το αστυνομικό είναι ένα είδος που ελκύει τους πάντες. Προσωπικά, έχω δει πάρα πολλές σχετικές σειρές. Το ενδιαφέρον μου κέντρισαν το «Τhe Sinner» γιατί έχει σοβαρούς χαρακτήρες και το «Unbelievable», το οποίο έχει να κάνει με γυναίκες που έχουν κακοποιηθεί και που δεν πιστεύει κανείς.
Ιδιαίτερα επίκαιρο το θέμα της κακοποίησης γενικά, και ειδικά στο χώρο του θεάτρου. Μοιάζει με τσουνάμι που χτύπησε απότομα.
Εγώ, πάλι, θα έλεγα ότι ήρθε η ώρα να συμβεί. Το θέατρο έχει πάντα μια ενέργεια που βγαίνει προς τα έξω, οπότε είναι λογικό να τραβήξει περισσότερο την προσοχή. Πιστεύω όμως πως όλα αυτά αφορούν και άλλους επαγγελματικούς χώρους, πιο αθέατους στην κοινή γνώμη. Το να εκμεταλλεύεται κάποιος θέση εξουσίας για ίδιον συμφέρον ή για να κάνει κακό έρχεται σε αντίθεση με το φυσικό δίκαιο της ανθρώπινης ύπαρξης και πρέπει να διεκδικούμε ανά πάσα στιγμή το τέλος τέτοιων συμπεριφορών. Νομίζω ότι το θέατρο έδειξε το δρόμο για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Ο χώρος καλυτέρεψε πλέον, δεν δέχθηκε πλήγμα, δέχθηκε δώρο. Επιτέλους, ξεκαθάρισαν πράγματα και συμπεριφορές που ήταν έως τώρα ανεκτές δεν θα είναι πια. Ζούμε σε έναν καλύτερο κόσμο από εκείνον όπου ζούσαμε.
Εσένα το θέατρο σε έχει πληγώσει με κάποιον τρόπο;
Το θέατρο είναι η ζωή μου και η ζωή τα έχει όλα μέσα.
Πηγή: Hello