Γιώργος Νταλάρας: Δεν φαντάζεστε τι πίνει λίγο πριν ανέβει στην σκηνή για να τραγουδήσει!

Είστε όμως επιμελής. Φροντίσατε να κρατηθεί η φωνή σας σε άρτια επίπεδα όλα αυτά τα χρόνια. Προσέχετε.

Έτσι φαίνεται, αλλά πίστεψε με, Αντώνη, ποτέ δεν πρόσεξα τη φωνή μου. Ποτέ και για κανένα λόγο. Τη μισή μου ζωή την πέρασα με βρογχίτιδα.

Σας έχω δει ωστόσο λίγο προτού βγείτε στη σκηνή να πίνετε ένα τσάι ζεστό.

Ναι, τσάι ή χαμομήλι. Δεν θα βρεί­τε στη ζωή σας πιο βαρετό άνθρω­πο. Από τα 16-18 μου έκανα το ίδιο πράγμα. Πάντως ποτέ δεν πρόσε­ξα τη φωνή μου. Καταναλώθη­κα υπερβολικά, ειδικά τον πρώτο καιρό, αφού μέχρι τα 35 μου έδινα τρίωρες συναυλίες ώσπου έγδερ­να τον λαιμό μου και την επομέ­νη δεν μπορούσα να τραγουδήσω. Αυτό που λένε άλλοι ότι γυμνάζο­μαι κ.λπ. δεν έχει σχέση με το τρα­γούδι. Από μικρός έτρεχα σαν βο­λίδα. Αργότερα σταμάτησα ύστερα από ένα ατύχημα με τη μηχανή. Συνέχισα να γυμνάζομαι όμως. Είμαι εγκρατής. Δεν μου αρέσει να κατα­ναλώνω δώδεκα μπιρόνια και να πηγαίνω με την κοιλιά μπροστά. Μου αρέσουν τα ρεμπέτικα και τα χασικλίδικα χωρίς να έχω σχέ­ση με μαύρα, άσπρα και βελόνες. Προσέξτε όμως, αυτό που εκφρά­ζει κάθε είδος τραγουδιού για μένα είναι στόχος και μελέτη. Αγαπώ την παράδοση. Έχω σεβασμό και λα­τρεία στα πρόσωπα που αγάπησα: από τον Μάρκο και τα παιδιά του που είμαστε φίλοι μέχρι τον Τσιτσάνη που επίσης γνώρισα και συνερ­γάστηκα. Είναι οι δάσκαλοι μου.

Σας είχε προγκήξει κάποιος, θυμάμαι μου είχατε πει, για τη συναυλία με τα χασικλίδικα στο Ηρώδειο.

Το έζησα κι αυτό. Όταν κάναμε με τον Κουνάδη στο Ηρώδειο αυτή την ωραία συναυλία, που λέτε, κατεβαίνει από ψηλά ένας σοβαρός κύριος και μου λέει: «Κύριε Νταλάρα, εμείς σας είχαμε εμπιστοσύνη. Τι είναι αυτά τα πράγματα που τραγουδάτε μέσα στο ναό της τέχνης;» «Μα έγραφε στο πρόγραμμα τραγούδια με ουσίες» του απαντάω. Έφυγε μουρμουρίζοντας.

Απορίας άξιο, γιατί οι φανατικοί σας γνωρίζουν την αγάπη σας για τον Μάρκο ή γενικά για το ρεμπέτικο.

Από παιδί συμβαίνει αυτό. Έμαθα τα ρεμπέτικα από τον Μπιθικώτση, τον Τσαουσάκη, τον Παγιουμτζή, μελέτησα πολύ. Δεν καταλαβαίνω για να είμαι αυθεντικός έπρεπε να τα τραγουδάω στον τεκέ, να γίνω χασικλής; Γνώρισα τον Ηλία Πετρόπουλο και στο Παρίσι και εδώ. «Στην Ελλάδα ο μισός πληθυσμός-είναι Πόντιοι, Μικρασιάτες, Κωνσταντίνου-πολίτες πρόσφυγες. Σε αυτό τον τόπο πρέπει να πονέσεις για να τραγουδήσεις». Στο Παρίσι μου είχε πει: «Βρε Γιωργάκη, εσύ έχεις πει τα ωραιότερα τραγούδια. Τι τα θες τα ρεμπέτικα;». Μου το έλεγε αυτό ένας άνθρωπος που έχει φάει τη ζωή του με το ρεμπέτικο. Του απάντησα: «Κύριε Ηλία, υπάρχει ένα θέμα. Μιλάτε στον γιoτου Λουκά Νταράλα αυτήν τη στιγμή. Στον γιο ενός ρεμπέτη». Εκεί συναίνεσε, όταν συνειδητοποίησε τα βιώματα μου.

Πηγή: Documento