Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου μίλησε για τους λόγους που «χάθηκε» η επιθεώρηση

Συνέβα­λε με το ταλέντο, το χιούμορ και τον αυ­τοσαρκασμό της σε μια από τις χρυσές εποχές του είδους, με το Ελεύθερο Θέ­ατρο και την Ελεύθερη Σκηνή. Έχοντας υπηρετήσει την κωμωδία και το δράμα με την ίδια επιτυχία και διατηρώντας την ίδια, σχεδόν εφηβική, ορμή, συ­νεργάζεται τώρα με την νεότερη γενιά. Η παράσταση του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με τον υπό διερεύνηση τίτλο «1821 - Η επιθεώρηση» των Φοίβου Δεληβοριά και Δημήτρη Καραντζά, θα την οδηγήσει το καλοκαίρι στο Βεάκειο. Και εκεί θα κάνει τα δικά της - ευτυχώς...

Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

«Ήταν μια πολύ ευτυχής συγκυρία. Τα παιδιά ετοίμαζαν την παράσταση για την περασμένη άνοιξη, την είχαν ήδη έτοιμη. Κι επειδή θα παίζεται κάθε Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή σκέφτηκαν να έχουν και έναν φιλοξενούμενο, έναν γκεστ - από άλλη γενιά. Έτσι ήρθαν σπί­τι να μου προτείνουν ένα νούμερο που δεν θα είχε σχέση με τη θεματολογία του 1821, αλλά θα ήταν κάτι εντελώς ξεχωριστό. Και συμφωνήσαμε. Όταν όμως έφυγε μια ηθοποιός (σ.σ.: Σμαράγδα Καρύδη), μου πρότειναν αντί για γκεστ, να συμμετάσχω. Έτσι κι έγινε. Η συμμετοχή μου είναι μικρή αλλά αυτό είναι που με κάνει ιδιαίτερα ευτυχή. Είμαι σαν μόνιμη φιλοξενούμενη. Έχω ένα δικό μου νούμερο - μονόλογο κι ένα ακόμα με τον Γιάννη Κουκουράκη».

Σε τι αναφέρεται;

«Τους λέω ότι ο Θεός με φώτισε να συμμετέχω ως γκεστ, "μ' αυτές τις αη­δίες που κάνετε, γιατί δεν ξέρετε ού­τε επιθεώρηση ούτε πώς γίνεται μια έναρξη". Είμαι μια εξαπατημένη από όλους, διαχρονικά. Από τον Περικλή ως την Κεραμέως, τους Γερμανούς, τον Παπανδρέου.

Ξέρετε, τώρα στις πρόβες κάθομαι στη γωνία και παρακολουθώ τα παιδιά - ο ένας καλύτερος από τον άλλον, Γάλλος, Κοκκίδου, Νιάρρος, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Κουκουράκης, Καραθάνος... Πόσο χαίρομαι να βρίσκομαι μαζί τους, γαληνεύει η ψυχή μου. Δεν είχα συνεργαστεί ποτέ μαζί τους, τους γνώριζα μόνο από τη δουλειά τους. Όταν ήρθαν για πρώτη φορά στο σπίτι, ο Φοίβος και ο Δημήτρης, κοιταζόμα­σταν σαν γείτονες και ανταλλάσσαμε φράσεις του τύπου "θα πάρετε κάτι, ναι, ευχαριστώ"... Και μέσα σε δέκα λεπτά λυθήκαμε, γελάσαμε, μιλήσαμε. Ξέρετε, στην επαγγελματική μου ηλικία είναι τόσο σπουδαίο να μπορείς να κοι­τάς αυτά τα παιδιά και να λες "τι ωραία που είναι αυτή η γενιά"».

Πόσο διαφέρει από αυτά που κάνατε παλιότερα;

«Είχα την τύχη να είμαι στο Ελεύθερο Θέατρο, στην Ελεύθερη Σκηνή, όπου η επιθεώρηση ήταν λογοκρατούμενη. Η αντιμετώπιση ήταν ηθοποιίστικη. Δεν παίζαμε με τη φιγούρα, την προσωπι­κότητα, αλλά με το κείμενο. Παιδιά ήμασταν, στην αρχή τουλάχιστον, μετά το "παιδιά" μπήκε σε εισαγωγικά και πιο μετά σε αγκύλη. Στη δουλειά που κάναμε οφείλω πολλά στον Σταμάτη {σ.σ. Φασουλή). Μου άνοιξε δρόμους απίστευτους. Γιατί εγώ στην αρχή φο­βόμουν το μικρόφωνο κι εκείνος από την κουΐντα μου έλεγε να πάω πιο κο­ντά. Ήξερε την τεχνική, καθόμασταν και δουλεύαμε τα κείμενα».

Πιστεύετε σε μια αναγέννηση του είδους;

«Το εύχομαι και το ελπίζω. Αυτό είναι ένα έναυσμα. Είναι αλλιώς γραμμένα εδώ τα κείμενα. Έχει όμως τη δομή της επιθεώρησης, ασφαλώς. Συγχρόνως έχει τον Φοίβο που κλείνει το μάτι με έναν γλυκό τρόπο με τη μουσική του. Είναι ο Δημήτρης με τον δικό του τρόπο. Ταλαντούχα άτομα. Είναι όμως άλλα κείμενα, γιατί το έναυσμα είναι το 1821. Η παράσταση διαθέτει μια λαϊκότητα με την καλή έννοια, όχι λαϊκισμό».

Γιατί πιστεύετε ότι «χάθηκε» η επιθεώρηση;

«Θα πω κι εγώ τη γνωστή ρήση. Όταν η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή και πιο άμεση και αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνει η επιθεώρηση να θίξει τα κακώς κείμενα και να τους κλεί­σει το μάτι. Εύχομαι όλη αυτή η χαρά και το ταλέντο των ηθοποιών να ακουμπήσει τον κόσμο - αν και δεν μπορεί να μην τον ακουμπήσει».

Πηγή: Βήμαgazino