Ελένη Γιαννατσούλια: Φοβήθηκε ποτέ μην πέσει στην παγίδα του «σουξέ»;

Πώς ξεκινάει το ταξίδι σας στον κόσμο των στίχων;

«Τα ομοιοκατάληκτα σχολικά ποιήματα με γοήτευαν μοναδικά. Απ' το δημοτικό σχολείο ήδη, έγραφα στίχους και πεζά και στην εφηβεία ποιήματα, κυρίως».

Αρχικά πάντως σπουδάσατε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο και συνεχίσατε με σπουδές στα Παιδαγωγικά. Η στιχουργική πώς ήρθε στη ζωή σας;

«Θα έλεγα ότι επέλεξα τα σωστά τρέ­να για την αυτοπραγμάτωση μου. Δι­δασκαλία και στιχουργική. Ταξίδια με ανταμοιβές. Με τον δάσκαλο μου στην κιθάρα, Στέλιο Καρύδα, συμμετείχαμε το 1989 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με τραγούδια που ερμήνευσαν ο Μανώλης Λιδάκης και η Κάτια Καραβασίλη. Πή­ραμε δύο βραβεία κι επιστρέφοντας η Κάτια με σύστησε σε δύο συνθέτες: τον Αλέξη Παπαδημητρίου που με εισήγαγε οτη δισκογραφία και τον Τάκη Μπουγά που με μύησε στην τεχνική του στίχου. Στη συνέχεια, ο παραγωγός Γιάννης Δουλάμης μου εμπιστεύ­θηκε περισσότερες συνεργασίες, που έφεραν μεγάλες επιτυχίες».

Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ήταν ένας από τους πρώτους που μελοποίησε στίχους σας...

«Ναι. Μεγάλωσα με τα τραγούδια του, αφού ο αδελφός μου ήταν συλλέκτης δί­σκων του. Ήμασταν δύο έφηβοι που δεν έχαναν συναυλίες του. Όταν μας γνώρι­σε περισσότερο, μας αγάπησε αληθινά, στάθηκε δίπλα μας, δεύτερος πατέρας. Κάποτε, του πήγα το τετραδιάκι μου και μελοποίησε δύο έργα μου, που συμπε­ριέλαβε στον τελευταίο του δίσκο, το 1990. Όταν τραγούδησε στο στούντιο το "θυμάμαι κάτι Κυριακές", ένιωθα δέος, δεν πίστευα πως ζούσα τέτοια στιγμή. Ο Γρηγόρης ήταν ωκεανός ευαισθησίας, αλτρουιστής, ηθικός, έντιμος, δίκαιος. Ήταν σπάνιος».

Έχετε γράψει τραγούδια που συγκίνησαν όλη την Ελλάδα. Με τον Χρήστο Νικολόπουλο για παράδειγμα χαρίσατε δύο μεγάλα τραγούδια σε σειρές του Μανούσου Μανουσάκη.-Πώς γεννήθηκε το τραγούδι «Ψίθυροι καρδιάς», αλλά και το «Μη μου λες αντίο»;

«Η μοίρα που κινεί τα νήματα ένωσε κά­ποτε τους τρεις μας κι εκεί, στ' άστρα σε­ναρίων, μουσικών και στίχων, είχαμε τις δημιουργικές εκρήξεις μας. Οι "Ψίθυροι καρδιάς" ήταν το συμπαντικό μου δώρο για κάποια προσωπική δοκιμασία του καιρού εκείνου. Το "Μη μου λες αντίο" με παίδεψε - θυμάμαι - όλη νύχτα στο μπαλκόνι. Το πρώτο φως λες και πυροδότησε την έμπνευση και γράφτηκε εν τέλει σε λίγα λεπτά».

Πώς καταφέρνετε αυτό που καταθέτετε προσωπικά με τον στίχο σας να το μετατρέπετε σε συλλογικό βίωμα;

«Τα λόγια μου είναι τα καθρεφτάκια μου, στα οποία κοιτάζομαι με ειλικρίνεια. Σε αυτά απεικονίζονται ίσως και αλήθειες άλλων ανθρώπων με ίδια ή παρόμοια βιώματα».

Ποιο είναι το καλύτερο κομπλιμέντο που σας έχουν κάνει για τραγούδι σας;

«Είναι δύο. Κάποτε βρέθηκα σε ένα μέρος που όλοι τραγουδούσαν τους στίχους μου - χωρίς να γνωρίζουν πως παρίσταμαι. Και το δεύτερο, η φράση: "Αλήθεια, τι ξέρεις για τη ζωή μου;"».

Φοβηθήκατε ποτέ μην πέσετε στην παγίδα του «σουξέ»;

«Θεωρώ τεχνητό το δίλημμα αυτό. Είμαι και θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Με παρακινεί μια διαλεκτική σχέση με τους αποδέκτες των έργων μου. Το μείζον είναι να γραφτεί κάτι που θ' αγγίξει, αλλά και θα έχει λόγο ύπαρξης, που θα προαγάγει και θα εξελίξει την τέχνη αυτή».

Πηγή: Βήμα