Ζέτα Δούκα: Η καραντίνα με τον σύντροφό της, τα παιδικά βιβλία και η ευγνωμοσύνη που είναι μάνα!

Πόσο την άλλαξε η μητρότητα και πώς αποφάσισε να στραφεί στη συγγραφή παιδικού βιβλίου; Σε αυτά και άλλα πολλά απαντά σε συνέντευξή της η ηθοποιός...

Την καραντίνα πώς την περάσατε ως ζευγάρι; Σας έφερε πιο κοντά;

Η πρώτη ήταν πολύ ωραία. Δεν πιστεύαμε ότι θα κρατήσει και τόσο πολύ, οπότε τα δώσαμε όλα, είχαμε κοινό χρόνο και για εμάς και για την κόρη μας. Η δεύτερη έχει πολύ μεγάλο ζόρι. Έχω φτάσει σε όρια που λίγες φορές έχω ζήσει, δεν ξέρω πού πατάω και πού βρίσκομαι. Είναι όλα πιο ζόρικα, ακόμα και η τηλεκπαίδευση με ένα μικρό παιδί είναι δύσκολη. Αν δεν έχεις παιδιά δεν το καταλαβαίνεις. Κυρίως όμως το πρόβλημα είναι να μην έχεις κανέ­ναν τρόπο διαφυγής.

Πώς σου προέκυψε να γράψεις παιδικά βιβλία; Λόγω της μικρής;

Η αφορμή ήταν πως έχω διαβάσει ό,τι κυκλοφορεί στο παιδικό βιβλίο και είναι δύσκολο να βρεις καλά βιβλία γραμμένα από Έλληνα συγγραφέα. Η αιτία είναι ότι χρησιμοποιώ την τέχνη μου από ένα διαφορετικό μετερίζι, για να μιλήσω γι' αυτά που θεωρώ σημαντικά απευθείας στην καρδιά της ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, που είναι τα παιδιά στην ηλικία της κόρης μου πάνω-κάτω. Γι' αυτό και τα βιβλία αναφέρονται σε δύο ηρωίδες, μια Ελληνίδα και μια Αιθιοπίδα, την Έλλα και την Άλλυ, που μιλούν μέσα από το δικό τους κόσμο η καθεμία και αλληλεπιδρούν για ζητήματα όπως ο σεβασμός στο περιβάλλον, η γυναικεία ενδυνάμωση, η αυτοπεποίθηση, η δύναμη της φιλίας και η αποδοχή της διαφορετικότητας.

Σε άλλαξε πιστεύεις η μητρότητα;

Είναι σαν μεγεθυντικός φακός. Ό,τι έχεις καταφέρει, ένα παιδί σου το δείχνει σε υπερθετικό βαθμό. Αλλά το ίδιο μεγεθυμένα βλέπεις και αυτά που δεν έχεις κατακτήσει και θα ήθελες να έχεις.

Πώς σκέφτεσαι τη ζωή σου σε πέντε χρόνια από τώρα που θα φτάνεις τα 50 σου;

Να είμαστε καλά και να πηγαίνουμε βήμα-βήμα τη ζωή μας. Τρέχουν όλα τόσο γρήγορα που μπορεί να αναπο­δογυρίσουν σε μια στιγμή. Θα ήθελα να ζω σε έναν κόσμο καλύτερο, με ενσυναίσθηση και σεβασμό, είτε παρεμ­βαίνοντας από το διαδίκτυο, είτε μέσα από την πρώτη γραμμή των αποφάσεων. Το σημαντικό είναι να δούμε τον εαυτό μας μέσα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο και να είμαστε κομμάτια μιας μεγάλης εικόνας.

Πηγή: DownTown