Λαζόπουλος: «Όταν κάτι δεν πάει καλά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο. Δύο φορές έχω πάει νοσοκομείο»

Ο ίδιος με διάθεση εξομολόγησης και αποκαλύψεων, αναφέρεται σε διάφορα αποσπάσματα του βιβλίου του αυτού, θυμάται τις δύσκολες μέρες που έζησε στο πλευρό της συζύγου του όταν ήταν άρρωστη και αποκαλύπτει πώς ο ίδιος αντιδρά στα δύσκολα.

Διαβάστε τι ακριβώς είπε παρακάτω...

Το βιβλίο ξεκινάει με την ήμερα που σας ανακοινώνει ότι διακόπτεται η συνεργασία σας και ταυτόχρονα παίρνει τηλέφωνο η γυναίκα σας να σας πει ότι έχει καρκίνο. Πόσα κομβικά χτυπήματα μπορεί να θιαχειριστεί κάποιος ταυτόχρονα;

Από παιδί έχω μάθει να χειρίζομαι πάρα πολύ δύσκολες καταστάσεις. Είχα μάθει τα δωμάτια να μην επικοινωνούν, ήταν χωριστά. Μεγαλώνοντας, με τα χρόνια έγινε ενιαίος ο χώρος και άρχισα να επηρεάζομαι. Μπορούσα να σηκώ­σω μεγάλο ψυχικό φορτίο, ανάλογο της φήμης μου. Αυτό έλεγα μέσα μου. Όμως δεν παραπονιέμαι, δεν ζητάω να με λυπηθεί κανείς.

Εσείς είστε ένας άνθρωπος λουσμένος στο φως, εκείνη προτιμούσε τη σκιά. Πόσο αντίθετοι χαρακτήρες ήσασταν;

Πολύ. Δεν το ήθελε ποτέ αυτό, ήθελε εμένα. Δεν με άφησε ούτε κι ενώ την άφησα - δεν μπορούσα να απομακρυνθώ. Ήμασταν σαν δύο ζώα και γυρνάγαμε στο ίδιο σημείο σαν να μας είχε οριοθετηθεί ένα γήπεδο για να παίζουμε.

Σας βοηθούσε αυτό; Το ότι είχε επιλέξει αυτή τη στάση ζωής;

Στη διαδρομή με βόλεψε κιόλας. Στην αρχή αντέδρασα πολύ έντονα. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις σε μια σκιά, αλλά ήταν ο χαρακτήρας της. Δεν ήταν εκεί η δική μου σκιά, δεν χρησιμοποιούσε το όνομά μου, αλλά το δικό της -Παπαδο­πούλου-, και ως δικηγόρος. Μόνο στο νοσοκομείο δήλωνε το όνομά μου. Είναι η απόφαση ενός ανθρώπου που βλέπει ότι ο άλλος έχει την έφεση να χαθεί. Σαν το αμάξι που πρέπει να έχει ένα φρένο. Το φρένο ήταν εκείνη. Δεν ήταν όλοι για να καούμε στο τζάκι. Ξέρεις, στις αρχές, όταν δεν υπάρχουν οι άλλοι γύρω γύρω να σου τρώνε τα σωθικά, είναι αλλιώς. Τα πρώτα χρόνια από φοιτητές στη Νομική, την πρώτη δεκαετία πριν από την τηλεόραση, ήταν ωραία. Μετά που ξεκίνησα την τηλεόραση έφευγα από το πρωί και χανόμουν μετά, ήταν σαν να είμαι σε πόλεμο.

Θα ήταν αλλιώς η ζωή σας χωρίς την Τασούλα;

Πολύ αλλιώς - πραγματικά την αγάπησα. Δεν μπορώ, όμως, να πω ότι μου λείπει. Θα προτιμούσα να είχα έναν άνθρωπο που να παλεύω να τον βοηθήσω; Έφυγε την κατάλληλη στιγ­μή. Η Τασούλα μου κρατούσε το μέτρο και δεν με άφηνε να παρασυρθώ τελείως. Κι επειδή κι εκείνη ήταν ταπεινό άτομο και δεν ζήτησε ποτέ τίποτα, έκανε τη ζωή μας να έχει μια απλότητα και ένα απόλυτο μέτρο, το οποίο έμαθε και στην κόρη μας. Χωρίς την Τασούλα θα μπορούσα να το χάσω.

Στο βιβλίο αναφέρετε ότι δεν πήρατε ποτέ διαζύγιο και ότι υπήρχε πολλή απιστία.

Νομίζω πως είναι λάθος η λέξη «απιστία» έτσι κι αλλιώς. Από την ώρα που τελειώνει ο έρωτας, όλα είναι ανοιχτά. Μπορεί να παραμείνει όμως ανοιχτός και ο γάμος γιατί ξεκινάει η διαδικασία της αγάπης. Είναι σαν να μαθαίνεις ότι έχεις ζάχαρο και δεν πρέπει να τρως γλυκά. Δεν σταματάς όμως και να ζεις. Τρως κάτι άλλο.

Διάβασα ακόμα ότι ερωτευθήκατε ένα άλλο πρόσωπο. Και στην προσπάθειά σας να μη φύγετε από την Τασού­λα σκοτώσατε αυτόν τον έρωτα. Μαζί με αυτόν όμως σκοτώσατε και τον έρωτα για την Τασούλα.

Έτσι είναι. Όταν ζεις κάτι πολύ ωραίο και είσαι αναγκασμένος να το σκοτώσεις, δεν θες να ζήσεις και το άλλο.

ΔΕΣ ΤΗ GALLERY - 5 PHOTOS

Στη μεγάλη πίεση της δουλειάς λέτε στο κείμενο ότι χτυ­πούσατε το κεφάλι σας στον τοίχο. Κυριολεκτικά;

Ναι, το συνηθίζω τα τελευταία χρόνια. Δύο φορές έχω πάει και στο νοσοκομείο γι' αυτό. Όταν κάτι δεν πάει καλά χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο, δεν θέλω να μιλήσω ή να βρίσω ή να ξεσπάσω. Δεν μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου και γι' αυτό ο αδελφός μου έβαλε ένα φελιζόλ στο στούντιο. Έχω πρόβλημα με τους χρόνους αλλά τους πάλεψα πάρα πολύ. Το να κάνεις εκπο­μπή στην ώρα σου, live, θέλει τερατώδη προετοιμασία και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι δουλειά έχει με τον τρόπο που το κάνω εγώ.

Σε αυτή τη διαδικασία νιώσατε ότι χάσατε κομμάτια του εαυτού σας;

Όταν είσαι ζορισμένος και προσπαθείς να παράγεις γέλιο, δέχεσαι επίθεση και δεν πρέπει να μιλήσεις, είναι δύσκολο. Παρακολουθώ τον εαυτό μου σε κάτι πλάνα της εκπομπής που ξέρω τι έχω περάσει και λέω «α, εκεί με είχαν πάρει τηλέ­φωνο και μου είχαν πει αυτό» - εγώ στο παρά ένα μιλούσα στο τηλέφωνο, μια τρέλα. Στα μάτια μου υπάρχει όλη η ασθένεια της Τασούλας. Δεν μπορούσα να ξεφύγω. Η φάτσα μου έμενε πίσω στο πρόβλημα. Γιατί αν μένεις πίσω στο πρό­βλημα το κοινό καταλαβαίνει. Εγώ ως καλλιτέχνης ό,τι έχω μέσα μου το διαχέω. Αν δεν είμαι καλά, όπως και να κάνω το αστείο ωραίο θα είναι, αλλά θα καταλάβεις ότι κάτι έχω.

Κάποια στιγμή υπήρξε η μεταστροφή της κοινής γνώμης στο πρόσωπο σας. Πώς το αντιμετωπίσατε;

Ήταν δύσκολο, όχι μόνο με αυτά που γράφονται, αλλά και με αυτά που βιώνει κάποιος βάσει αυτών που γράφονται και κυρίως βάσει των κινήσεων που γίνονται για να σε στριμώξουν και δεν πρέπει να μιλήσεις. Γι' αυτά δεν είναι η ώρα να μιλήσω ακόμα.

Μέσα στο βιβλίο λέτε πως για τους άλλους «έφταιγα για όλα εγώ», «σκότωναν την εικόνα μου λίγο λίγο», «είμαι καταζητούμενος στη χώρα μου».

Φυσικά και νιώθω καταζητούμενος στη χώρα μου. Το «κα­ταζητούμενος» έχει την αστεία ερμηνεία ότι σε αναζητούν πολλοί. Έχει και μια άλλη έννοια, ότι ζούμε σε μια εποχή που όλα γίνονται από κάτω, μυστικά, να μην ακούγεται τίποτα - υπάρχει ένας «μη θόρυβος». Μπορώ λοιπόν να ξεχωρίσω αν είμαι καταζητούμενος, με τον τρόπο που έχουν επιλέξει να μου δείξουν ότι είμαι καταζητούμενος.

Πηγή: DownTown