Συσσοβίτης: «Έρχονται νέα παιδιά και μου λένε «κύριε Αλέ­κο, εσείς πλένετε τα ποτήρια;»»

Ο γνωστός ηθοποιός αποκαλύπτει σε συνέντευξή του τη φιλοσοφία ζωής του, μιλάει για τα χρόνια της μεγάλης του δόξας αλλά και για το πώς αντιμετωπίζει το μέλλον του. Διαβάστε τι είπε...

Πίσω στα '90s έζησες στιγμές αποθέωσης. Πώς το διαχειριζόσουν; Ήταν κάτι που απολάμβανες ή σε έκανε να ντρέπεσαι;

Είχα μια κάποια συνειδητότητα, αλλά δεν καταλάβαινα πάντα πόσο αρέσω ή δεν αρέσω. Οι εποχές ήταν άλλες, διαφορετικές. Τότε όλοι ζούσαμε πιο ελεύθερα. Δεν υπήρχε η τεχνολογία, συνεπώς οι άνθρωποι δούλευαν την επικοι­νωνία μεταξύ τους. Έζησα πολύ ωραία και πολύ δυνατά, δεν νομίζω ότι καβάλησα το καλάμι και αν κάποια στιγμή ένιωθα ότι ήμουν ωραίος, όπως λες, δεν έπαψα στιγμή να έχω μια ευγένεια απέναντι στον άλλο, ένα ήθος. Κοιτώντας πίσω αυτό επιβεβαιώνεται γιατί με καμία σύντροφό μου δεν έχω κακή σχέση.

Τι είναι αυτό που ζητάς από μία σύντροφο;

Επιζητώ μια εύκολη σχέση, κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο. Όταν η σχέση γίνεται συγκρουσιακή, εκεί δεν μπορώ. Ο έρωτας είναι ένα λευκό χαρτί, ένα αδιάβατο τοπίο. Μπορεί εσύ να ζητάς δέκα συγκεκριμένα πράγματα, να βρεις έναν άνθρωπο που να σου δίνει δέκα διαφορετικά πράγματα και να τον ερωτευτείς...

Έχεις υπάρξει με γυναίκα που δεν είχε τις αναλογίες μοντέλου, αλλά κατάφερε να σε κερδίσει;

Ναι, έχω υπάρξει. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει η ομορφιά αλλά κυρίως αρέσει η προσωπικότητα και η ομορφιά της ψυχής. Το σώμα έχει το δικό του πνεύμα, άρα προϋπόθεση είναι και η σύνδεση με την πνευματικότητα του άλλου. Αυτό είναι το ζητούμενο, η ένωση δύο ανθρώπων με κάτι ουσιαστικό.

Σήμερα πώς είναι η ζωή σου σε καθημερινή βάση;

Η καθημερινότητα μου μοιράζεται ανάμεσα σε γυρίσματα, πρόβες και το Faust, όπου πρέπει να έχω φυσική παρουσία τις ώρες λειτουργίας του αλλά και για τον σχεδιασμό και τη σχετική προετοιμασία. Μέσα στην καραντίνα απόλαυσα να μένω σπίτι. Έμαθα να μαγειρεύω καλύτερα. Μέσa σε όλα αυτά, πρέπει να προσθέσω και το γυμναστήριο. Αγαπώ τη γυμναστική, το καλοκαίρι κολυμπάω πολύ. Λατρεύω τις Κυκλάδες και γενικά τα ταξίδια.

Δώσε μας μια εικόνα της καθημερινότητάς σου που δεν φανταζό­μασταν για σένα.

Να είμαι με σηκωμένα μανίκια στις 4.00 τα ξημερώματα πίσω από το μπαρ στο Faust και να κουβαλάω π να πλένω ποτήρια. Όλη μου τη ζωή με θυμά­μαι με σηκωμένα μανίκια. Και έρχονται νέα παιδιά και μου λένε «κύριε Αλέ­κο, εσείς πλένετε τα ποτήρια;». Δεν είμαι από τους ηθοποιούς που μετά την παράσταση πάνε σπίτι και κρύβονται στη φωλιά τους. Είμαι κοινωνικός, η ζωή μου είναι εξωστρεφής. Είμαι ορατός!

Είσαι πάντα τόσο ζεν όσο φαίνεσαι;

Φαίνομαι έτσι; Μπράβο, ρε! Η αλήθεια είναι ότι είμαι αρκετά γαλήνιος, αλλά ταυτόχρονα αποδέχομαι τις ερινύες μου.

Σε αυτό παίζει κάποιο ρόλο ο τρόπος που μεγάλωσες;

Τα παιδικά μου χρόνια, μέχρι και τον στρατό, ήταν πολύ έντονα Με πολλή αγάπη αλλά και ένταση. Μετά τον στρατό κατέβηκα στην Αθήνα, έμεινα μό­νος μου, ανεξαρτητοποιήθηκα και τότε ξεκίνησα την πορεία μου.

Από μικρό παιδί ονειρευόσουν να γίνεις ηθοποιός;

Όχι, η υποκριτική προέκυψε στα 27 μου, μέσα από τη συμμετοχή μου στην ταινία του Γιώργου Πανουσόπουλου Ελεύθερη κατάδυση. Και ύστερα από έναν χρόνο ακολούθησε η πρόταση του Γιάννη Χουβαρδά για την παρά­σταση Μπελβεντέρε στο θέατρο Αμόρε.

Πώς θέλεις να σε θυμάται ο κόσμος;

Είναι πολύ συγκεκριμένη η στάση ζωής μου. Ζω το τώρα, δεν αφήνω να επισκιάζεται η ζωή μου από το αύριο ή να επηρεάζεται από το χθες. Δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια, να παίξω σώνει και καλά τον Άμλετ, να γίνω δι­σεκατομμυριούχος ή να γυρίσω όλο τον κόσμο, θα ήθελα να τα κάνω όλα αυτά, αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορεί να κινδυνεύει η Αφρική και εμείς να ορ­γανώνουμε ταξίδια στον Άρη ή τη Σελήνη. Οπότε ζω το τώρα κι αυτό είναι που με νοιάζει.