Μιχάλης Μανιάτης: Ζει σε ένα χωριό της Κυπαρισσίας, σε... σπηλιά! Γιατί απαρνήθηκε τη δημοσιότητα;

Ο Μιχάλης Μανιάτης δεν είναι απλά ένας ηθοποιός που έπαιξε σε μερι­κές από τις πιο θρυλικές και εμπορι­κές ταινίες της δεκαετίας του '80 όπως "Άγγελος", "Ρεμπέτικο», «Λούφα και παραλλαγή», αλλά παράλληλα ένας άνθρωπος που τόλμησε και έκανε πολ­λά στη ζωή του.

Μια ζωή που είναι ένας συνεχής αγώ­νας δρόμου, με πολλές στάσεις και πολλά ενδιαφέροντα γεγονότα. Ο ίδιος τα τελευταία χρόνια μοίραζε τη ζωή του μεταξύ Κίνας και Κυπαρισσίας, εκεί όπου τελικά βρήκε τον παράδεισό του, μακριά από κάθε είδους δημοσι­ότητα. Σε μια σπάνια συνέντευξη του, ο ίδιος γυρί­ζει πίσω στα παιδικά του χρόνια, κάνει στάση στους σημαντικότερους σταθ­μούς της καριέρας του και καταλήγει στην πέτρινη σπηλιά όπου μένει στην Κυπαρισσία, εκεί όπου πλέον είναι το καταφύγιό του!

Προσπάθησα αρκετά να βρω στοιχεία για τα παιδικά σας χρόνια, αλλά δεν βρήκα πουθενά, κύριε Μανιάτη...

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σε μια υπέρο­χη Αθήνα, μιας άλλης εποχής...

Και πώς προέκυψε το γεγονός ότι πλέον «μεταναστεύσατε» στην Κυπαρισ­σία, αφού οι ρίζες σας δεν είναι από εκεί;

Εδώ και χρόνια με τα μέλη της οικογέ­νειάς μου είχαμε την επιθυμία να πά­ρουμε ένα μεγάλο κομμάτι γης και να ζούμε όλοι μαζί και καθένας να έχει το σπίτι του μέσα σε αυτό. Βρήκαμε λοι­πόν το ιδανικό μέρος εδώ στην Κυπα­ρισσία, που συνδύαζε όλα τα κριτήρια που είχαμε θέσει: βουνό και θάλασσα, Πελοπόννησο (να είναι δηλαδή κοντά στην Αθήνα) και να έχει αρχαιότητες. Και όταν βρήκαμε αυτόν τον ελαιώνα λίγο έξω από την Κυπαρισσία, κοντά στο χωριό Βρύσες, το αγοράσαμε.

Πόσα αδέλφια έχετε;

Ήμασταν έξι αδέλφια. Τα τρία ζούμε και τα άλλα τρία έχουν πεθάνει.

Τα παιδικά σας χρόνια πως ήταν;

Μαγικά. Εγώ μεγάλωσα σε μια Αθήνα που ακόμα ήταν μια πανέμορφη πόλη, ενώ τώρα δεν έχει εξελιχθεί όπως άλ­λες πρωτεύουσες του κόσμου. Ευτυ­χώς που έχει έναν καλό δήμαρχο που κάνει τεράστιες προσπάθειες.

Όμως δεν είναι η Αθήνα όπου με­γάλωσα εγώ τότε που ήταν μια πόλη με ταυτότητα. Τότε υπήρχαν σπίτια με αυλές, νεοκλασικά. Όμορφες εικόνες. Μεγάλωσα στα πέριξ του Λυκαβηττού και ο μπαμπάς μου είχε θερινούς κινη­ματογράφους και κινηματοθέατρα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Γεννήθη­κα μετά τον Εμφύλιο και οι γονείς μου για ασφάλεια έμεναν μέσα στον κινη­ματογράφο μας, τον Βερντέν, ο οποί­ος είχε 2.000 θέσεις μέσα σε τέσσερα στρέμματα οικόπεδο, όπου παντού υπήρχαν κληματαριές και αγιοκλήματα τα οποία μοσχοβολούσαν.

Κατάγεστε από εύπορη οικογένεια, όπως αντιλαμβάνομαι...

Η λέξη «εύπορη» είναι σχετική, γιατί οι γονείς μου ήταν επιχειρηματίες και ζούσαν με τις διακυμάνσεις των επι­χειρήσεών τους. Εγώ γεννήθηκα το '52 που ήταν μια εποχή ανασύνταξης της Ελλάδας. Ο πατέρας μου λοιπόν μό­νο κάθε Σαββατοκύριακο έκοβε 8.000 εισιτήρια. Επίσης, επειδή μεγάλωσα με δύο γονείς που ήταν πολύ ανοιχτά μυαλά, «αναρχικά» μυαλά, δεν είχα­με την αίσθηση αν ήμασταν φτωχοί ή πλούσιοι. Είτε είχαμε χρήματα είτε δεν είχαμε. Ποτέ δεν είχαμε τη νοοτροπία των νεόπλουτων.

Το ότι μεγαλώσατε σε ένα τέτοιο οι­κογενειακό περιβάλλον μήπως έπαι­ξε ρόλο και στο επάγγελμα του ηθο­ποιού που ακολουθήσατε;

Καμία σχέση. Οι σπουδές μου ήταν στον τομέα της οικονομίας, της μουσι­κής, της ψυχολογίας και της κοινωνι­ολογίας. Δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα ασχοληθώ με τις τέχνες. Μετά τον θάνατο του πατέρα μου έπρεπε να δουλέψω γιατί οι γονείς μου δεν ήταν βιομήχανοι για να υπάρχει πίσω μας οικονομική ευμάρεια. Αλλά και τότε που ζούσε ο πατέρας μου εγώ πάντα δούλευα. Είχα δουλέψει και ως μοντέλο, ως ο πρώτος Έλληνας που μπήκε στη «Vogue», και έβγαζα πολ­λά χρήματα. Αλλά όταν πέθανε ο πατέρας μου το '74, ξεκίνησα στον τομέα των media, γιατί ήταν το πιο κοντινό με τις σπουδές μου. Και τότε ο Χατζιδά­κις βρήκε νέα ταλέντα με εικοσάρηδες για το Τρίτο Πρόγραμμα. Και ένας από αυτούς τους εικοσάρηδες ήμουν και εγώ! Έτσι άρχισα να δουλεύω ως παραγωγός σε παραγωγές που έφτια­χνα. Και αμέσως μετά ως παραγωγός στην τηλεόραση, και στην Ελλάδα αλ­λά και στο εξωτερικό.

Προτάσεις σας γίνονται πλέον για θέ­ατρο ή κινηματογράφο;

Όχι, ποτέ.

Γιατί αυτό;

Νομίζω με... φοβούνται. Ίσως δεν μπο­ρούν να με βάλουν σε ένα καλούπι. Σκέψου ότι δεν με έχουν φωνάξει πο­τέ σε κάστινγκ. Ίσως δεν ξέρουν πώς να με «χρησιμοποιήσουν».

Τα χρόνια περνάνε. Έχετε συμβιβα­στεί με την εικόνα σας και αυτό που βλέπετε στον καθρέφτη σας;

Ποιον καθρέφτη; Αν έρθεις εδώ όπου μένω, στη σπηλιά με ένα υπαίθριο μπά­νιο και μια υπαίθρια κουζίνα, θα δεις ότι δεν έχω κανέναν καθρέφτη. Δεν με αφορά η εικόνα μου. Μου αρέσει η εσωτερική μου εικόνα. Με αγαπάω!

Η Κίνα και η επιχειρηματική σας ενασχόληση εκεί πώς προέκυψαν;

Όπως προέκυψε και ο «Άγγελος», αλλά και τόσες άλλες ενασχολήσεις μου με διάφορα πράγματα. Από τύ­χη. Μην ξεχνάς ότι λατρεύω να μαγει­ρεύω, μου αρέσει ο τουρισμός και γενι­κά είμαι ένας πολύ εργατικός άνθρω­πος. Άμα δουλεύεις, δημιουργείς. Η Κίνα λοιπόν προέκυψε στην κορύφω­ση της οικονομικής κρίσης. Επειδή δεν είχα τίποτα να κάνω στην Ελλάδα, φί­λοι με προσκάλεσαν να πάω εκεί, χω­ρίς κάποιο συγκεκριμένο project. Όταν πήγα και είδα ότι στην Κίνα η ελληνική κουζίνα είναι άγνωστη και τα ελ­ληνικά προϊόντα δύσκολα τα αγορά­ζουν, το πήρα πατριωτικά και αποφά­σισα να μιλάω παντού για την Ελλάδα και τα προϊόντα της. Και έτσι βρήκα κάτι πολύ ενδιαφέρον να κάνω!

Μένετε πλέον στην Κυπαρισσία. Σας αρέσει η αγροτική ζωή;

Τη λατρεύω. Επειδή δεν είχα χωριό όταν ήμουν παιδί, ακόμα και στο σπί­τι μας στη Δεινοκράτους που είχε ένα μικρό κηπάκι εγώ φύτευα φασολιές και παρατηρούσα πώς μεγάλωναν τα φασόλια και τα έκοβαν οι γειτόνισσες.

Αν βάζατε τίτλο στη ζωή σας, ποιος θα ήταν;

Έκανα πάντα αυτό που έπρεπε να γί­νει!

Πηγή: Espresso